ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 303

Αυτό το δωμάτιο θα μου μείνει αξέχαστο. Όχι μόνο εμένα. Όλων των συναδέλφων του τρίτου ορόφου. Φιλοξένησε έναν πολύ περίεργο και ιδιαίτερο  ασθενή. Την κυρία Κ, 70 ετών, μία μοναχική και απίστευτα ιδιότροπη ψυχή. Ήταν ανύπαντρη, χωρίς κανένα συγγενικό περιβάλλον. Οι μόνοι που την επισκέπτονταν κάπου-κάπου ήταν ένα ζευγάρι Αλβανών που απ’ότι κατάλαβα της πρόσεχαν το σπίτι. Η Κ έπασχε από καρδιακή και προοδευτικά επιδεινούμενη αναπνευστική ανεπάρκεια, απότοκος του τσιγάρου, και σε μία τέτοια κρίση, πριν τρεις μήνες, εισήχθηκε στην πνευμονολογική κλινική στο δωμάτιο 303. Συνθεράποντες του ασθενούς μπήκαμε και οι παθολόγοι και οι καρδιολόγοι καθότι τα κλινικά της προβλήματα ήταν ιδιαίτερα σύνθετα και πολύπλοκα. Δε θα μπω όμως σε ιατρικές λεπτομέρειες.

Το δύσκολο σε μία τέτοια ασθενή δεν ήταν το οικονομικό (η Κ ήταν ασφαλισμένη στο ταμείο της Βουλής που κάλυπτε 100% τα έξοδα νοσηλείας της) αλλά ούτε και το αυστηρά ιατρικό της υπόθεσης. Η συνεργασία άλλωστε μεταξύ καρδιολόγων και πνευμονολόγων με τον παθολόγο να διαιτητεύει, θα είχε σαν αποτέλεσμα την μερική ή και πλήρη σταθεροποίηση της ασθενούς. Όχι της Κ όμως. Διότι η Κ ήταν ο ορισμός της παραξενιάς. Το δύσκολο λοιπόν εδώ ήταν να την πείσουμε να δεχτεί αυστηρά και με μαθηματική ευλάβεια την όποια ιατρική οδηγία και φαρμακευτική περίθαλψη. Όμως εκεί αποτύχαμε όλοι παταγωδώς. Η ασθενής έκανε στην κυριολεξία του κεφαλιού της. Ελάμβανε τα ενδοφλέβια φάρμακα όποτε εκείνη ήθελε, έτρωγε ό,τι γούσταρε και όσο νερό και αλάτι τραβούσε η ψυχή της.

Θα μπορούσαμε να της κάνουμε πειθαρχικό εξιτήριο. Όμως στον ιδιωτικό τομέα, σε έναν ασθενή που πληρώνει, αυτό δε θα μπορούσε να γίνει ποτέ. Το ανάποδο μάλιστα. Τρεις μήνες νοσηλευόμενη πια, είχε τροποποιήσει το 303 όπως εκείνη ήθελε. Με τα δικά της χαλιά, τα δικά της απορρυπαντικά και αξεσουάρ μπάνιου, τα δικά της φαγώσιμα. Είχαν δοθεί σαφείς οδηγίες εκ των άνωθεν να εκτελούνται όλες οι επιθυμίες της. Οι τραυματιοφορείς αγόραζαν στη βάρδια τους τα τριαντάφυλλα που ήθελε στο παράθυρό της, τα πασουμάκια με χαμηλό τακούνι που συνήθως φορούσε, τη βαφή των μαλλιών που χρησιμοποιούσε και τα τσιγάρα που εξακολουθούσε να καπνίζει.

Η ασθενής φυσικά, προοδευτικά επιδεινώθηκε φτάνοντας στα όρια του «μη αναστρέψιμου». Σήμερα έμαθα πως απεβίωσε. Το πήραμε όλοι αρκετά στραβά. Βουρκώσαμε με αυτό το θάνατο. Ίσως διότι τελικά μέσα σε τρεις μήνες η Κ είχε καταφέρει να γίνει ένας γείτονας στην καθημερινότητά μας. Από ένα σημείο και πέρα, γουστάραμε να της πηγαίνουμε λουλούδια στο δωμάτιο και εκείνη πολύ χαιρόταν. Ίσως για εμάς να μην ήταν τελικά μόνο μια κακομαθημένη και δύστροπη γεροντοκόρη. Ίσως υποσυνείδητα να τη βλέπαμε και σαν την προσωποποίηση του χειρότερού μας εφιάλτη, της μοναξιάς, σαν την ανθρώπινη εκείνη ξερακιανή φιγούρα που μέσα από τα τερτίπια και τις παραξενιές της το μόνο που ζητούσε ήταν λίγη συντροφιά.  Ναι αυτό ζητούσε τελικά. Γι’αυτό και ενδίδαμε σε όλες τις επιθυμίες της. Δεν ήθελε και δεν την ενδιέφερε η γιατρειά του σώματός της. Οι ιατρικές μας γνώσεις ήταν άχρηστες εδώ. Λίγη αγάπη ήθελε, όσο και αν αυτό ακούγεται κλισέ. Λίγη αγάπη να ξεγελάσει τη μοναξιά της. Και φοβάμαι πως δεν προλάβαμε να της δώσουμε αρκετή.