Η ΚΥΡΙΑ ΜΑΡΙΑ

Για όλα μια ζωή εσύ φρόντιζες. Και τώρα που θα’πρεπε να ξεκουράζεσαι και να απολαμβάνεις τη φροντίδα των παιδιών σου, τρέχεις ακόμα περισσότερο να βοηθήσεις τους πάντες. Και έχεις γίνει χίλια κομμάτια αλλά δεν παραπονιέσαι ποτέ.

Εδώ και δύο χρόνια έχεις τον άντρα σου κατάκοιτο στο κρεβάτι από ισχαιμικό εγκεφαλικό. Δεν κινεί το δεξί πόδι και χέρι του. Αυτό σημαίνει πως εσύ τον κάνεις μπάνιο, εσύ τον ξεσκατίζεις, εσύ τον ταΐζεις, εσύ τον τρέχεις στους γιατρούς. Τι να κάνει και αυτός ο κακομοίρης, μου λες. Ντερέκι παλικάρι ήταν στα νιάτα του, ξεσπάει πάνω σου για την κατάντια που του επιφύλαξε η μοίρα. Και να οι Χριστοπαναγίες και να τα γαμοσταυρίδια, και να τα κρυφά σου κλάματα. Τα υπομένεις όμως όλα και ακούς τις προσβολές, τη μία μετά την άλλη. Είσαι από τις παλιές εκείνες γυναίκες του χωριού που έχουν τον άντρα τους κορώνα στο κεφάλι. Από εκείνες που θα του συμπαρασταθούν μέχρι το τέλος.

Και τρέχεις στο ΙΚΑ για να καλέσεις κατοίκον όποιο γιατρό θα μπορούσε να βοηθήσει τον άνθρωπό σου. Το δερματολόγο για το έκζεμα που έχει απ’το μπεμπιλίνο, τον ορθοπεδικό για τον πόνο στη μέση, το χειρουργό για την δυσκοιλιότητα, τον καρδιολόγο για την αρρυθμία του, τον παθολόγο για το βήχα και την ανορεξία του. Και δε σταμάτησες ποτέ να του κάνεις φυσικοθεραπείες με την ελπίδα ότι κάποτε ίσως καταφέρει να αυτοεξυπηρετηθεί.

Και δε φτάνει μόνο αυτό. Τα πρωινά φεύγεις για να κρατήσεις τα παιδιά της κόρης σου όταν αυτή δουλεύει. Και προσέχεις και τον ανιψιό σου που είναι άτομο με ειδικές ανάγκες. Και παραπονιέται ο παππούς που τον αφήνεις μόνο του. Και σε βρίζει που βοηθάς εσύ αντί να σε βοηθούν τα παιδιά σας. Και όλοι κρέμονται απ΄τα χέρια σου. Και όλοι σε θεωρούν δεδομένη. Και κανείς δε σκέφτεται πως και εσύ είσαι ήδη στα 75, με τα δικά σου προβλήματα υγείας. 210/120mmHg βρήκα την πίεσή σου διότι δεν προσέχεις καθόλου τον εαυτό σου. Δεν έχεις χρόνο γι΄αυτό.

Κυρία Μαρία δεν άλλαξες καθόλου. Δύο χρόνια σε ξέρω πια. Από τότε που έπαθε το εγκεφαλικό ο άντρας σου και τον νοσηλεύσαμε στο κρατικό της Νίκαιας. Για αυτόν ήρθα πάλι προχτές στο σπίτι σου. Και πάλι σε έβριζε μπροστά μου, και πάλι εσύ δεν αντιδρούσες, μόνο με κοίταζες σιωπηλά ελπίζοντας να δείξω και εγώ την ίδια κατανόηση και υπομονή με σένα. Και την έδειξα. Και φεύγοντας σκεφτόμουν ότι εγώ την έδειξα διότι αυτή είναι η δουλειά μου, εσύ όμως την έδειξες διότι αυτή είναι η ζωή σου.