Κάποτε είχα βάλει στόχο να τρέχω. Να τρέχω πολύ, όλο και πιο πολύ. Όσο κουρασμένος και να γύριζα από τη δουλειά, όσο φορτωμένη και να ήταν η μέρα μου, πάντα κατάφερνα και έβρισκα γύρω στη μία ώρα να τρέξω. Φορούσα τα ακουστικά, επέλεγα προσεκτικά τη συνολική λίστα τραγουδιών που θα ακούσω, ανέβαινα στο διάδρομο και απλά έτρεχα. Για να πω την αλήθεια, τεχνικά τις πρώτες ημέρες περπατούσα. Μετά από κάνα μήνα όμως άρχισα να χώνω μέσα στο πρόγραμμα πεντάλεπτα κανονικού τρεξίματος που στην επόμενη εβδομάδα γίνονταν επτάλεπτα, την επόμενη δεκάλεπτα μέχρι τελικά που κατάφερνα να τρέχω ως και μία ώρα συνεχόμενα χωρίς διακοπή.
Είχα ήδη πολλούς εθισμούς στη ζωή μου (και δεν αναφέρομαι σε ουσίες), όμως θες η βελτίωση της διάθεσής μου μέσω των περιβόητων ενδορφινών, θες η απίστευτη αύξηση της αντοχής μου, θες ότι μπορούσα επιτέλους να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, το τρέξιμο είχε αναμφισβήτητα αναδειχθεί ως το πιο φυσικό και αγαπημένο μου ναρκωτικό. Για μία ώρα, κατάφερνα σχεδόν σε καθημερινή βάση, μερικές φορές ακόμα και πέντε τα χαράματα, να ξεχνάω οτιδήποτε ταλαιπωρούσε το μυαλό, την ψυχή ή την καρδιά μου, να επεξεργάζομαι καλύτερα πληροφορίες, δεδομένα και σκέψεις και να αποβάλω ως τοξικό μίασμα οτιδήποτε δεν έβρισκε λύση.
Πάνε τρία χρόνια από τότε και πραγματικά δεν ξέρω τι είναι αυτό που σταδιακά με απομάκρυνε από αυτή τη γλυκιά εξάρτηση. Όσο και να αναλογίζομαι, δε μπορώ να βρω την ή τις αιτίες. Έλλειψη χρόνου; Σωματική κόπωση; Ανάπαυση; Αγρανάπαυση ή απλά δικαιολογίες; Δεν ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι θέλω δειλά να ξανανέβω στον τάπητα. Δέκα λεπτά, ένα τέταρτο, είκοσι λεπτά, όσο καταφέρω. Με ξέρω, είναι μέχρι να γίνει η αρχή. Μετά θα τσουλίσει μόνο του. Θα αρχίσει να δουλεύει πάλι το μυαλό, να επεξεργάζεται τις νέες πληροφορίες, τα νέα δεδομένα και τα φρέσκα προβλήματα που αναδύθηκαν τελευταία στη ζωή μου. Το έχω απόλυτη ανάγκη. Και θα το κάνω.
Μαύρος Πητ 