ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

Οι νέοι φεύγουν. Στιβάζουν σε μια βαλίτσα πτυχίο, εξειδίκευση και διδακτορικό και κυνηγούν το όνειρο αλλού. Φεύγουν για Αγγλία, για Γερμανία, για Γαλλία, για Σουηδία, για Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, φεύγουν για οπουδήποτε η μόρφωση μετρά σα νόμισμα και συνοδεύεται από το αυτονόητο, μια αξιοπρεπή ζωή.  Η Ελλάδα χάνει σιγά σιγά όλα της τα ζωτικά κύτταρα σε ένα από τα μεγαλύτερα μεταναστευτικά κύματα που έχει βιώσει ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της. Brain drain το ονόμασαν διότι ακριβώς αυτό είναι. Απώλεια φαιάς ουσίας. Η Ελλάδα δεν εξάγει πια λαχανικά, ψάρια ή βαμβάκι. Εξάγει γιατρούς, μηχανικούς και αρχιτέκτονες.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Ανεργία, απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, εκμετάλλευση, παρανομία, αναξιοκρατία, όλα υπό τη σκεπή της Kρίσης. Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση αναγκάζει το νέο γιατρό που τελειώνει την ειδικότητά του στα 35 και βάλε, να έχει μόλις δύο επιλογές. Να δουλέψει σε συνθήκες γαλέρας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για επιχρυσωμένα ψίχουλα ή σεβόμενος το πτυχίο του πολύ απλά να φύγει. Και φυσικά φεύγει. 1500 γιατροί κάθε χρόνο, στην πιο παραγωγική τους ηλικία φεύγουν για το εξωτερικό και μαζί με αυτούς φεύγει το Όραμα, η Ιδέα, η Γνώση, η Ενέργεια, η Δημιουργία. Η Ελλάδα πληρώνοντας το μεγαλύτερο τίμημα της κρίσης, την απώλεια έμψυχης δύναμης, μετατρέπεται χρόνο με το χρόνο σε μία χώρα στάσης, έλους και επανάληψης.

Δεν ξέρω να σας πω και πολλά για την τύχη όλων αυτών που φεύγουν. Από όσο διαβάζω οι περισσότεροι με κόπο και πολλή δουλειά, διότι τίποτα δε χαρίζεται σε τούτο τον κόσμο, καταφέρνουν τελικά να ενσωματωθούν στη χώρα που τους υποδέχτηκε. Με έναν σαφώς καλύτερο μισθό και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, η ελληνική κρίση ομοιάζει πια στους περισσότερους από αυτούς με ένα κακό όνειρο, έναν εφιάλτη που δύσκολα θα ξεχάσουν. Φυσικά και ταλαιπωρούνται. Ο ξεριζωμός άλλωστε δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν είναι και εκούσιος, συνοδεύεται από ανασφάλεια, τύψεις και προσμονή για μια δικαίωση, μια εξιλέωση που πιθανώς δε θα έρθει ποτέ. Ελληνικές ομογένειες αναδύονται σε κάθε γωνιά της γης, ελληνικά σχολεία που μεταλαμπαδεύουν τον Ελληνικό Πολιτισμό στα σποράκια – που λέει και η φίλη μου η Μάνια – σε μια προσπάθεια να μάθουν ότι όχι, Ελλάδα δεν είναι  η κρίση. Είναι τόσα πολλά άλλα.

Και ενώ αυτοί που έφυγαν δίνουν το δικό τους αγώνα ως μετανάστες σε ξένη χώρα, την ίδια ώρα στην Ελλάδα κάπου στον δεύτερο βάλτο δεξιά, υπάρχει ένας εργάτης του μόχθου, ενας καλλιτέχνης, ένας άνθρωπος των γραμμάτων, ένας επιστήμονας, που συνειδητά ή αναπόφευκτα – δεν έχει σημασία – έμεινε. Έμεινε να τραβά κουπί για δύο, για τρεις, για δεκατρείς να καλύψει τα κενά, κενά ακόμα και στη φορολογία και στο ασφαλιστικό σύστημα, που άφησαν οι άλλοι, αυτοί που έφυγαν. Και αυτός ο εργάτης, ο καλλιτέχνης, ο επιστήμονας, είναι πολύ θυμωμένος διότι βλέπει το δικό του Όραμα, τις δικές του Ιδέες, να σκονίζονται και να ξεθωριάζουν στη ρουτίνα ενός σκληρού και μερικές φορές απάνθρωπου βιοπορισμού. Είναι πολύ θυμωμένος διότι κατάφεραν να τον πείσουν πως αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος για να βγει η Ελλάδα από την Κρίση, να «βάλει πλάτη» διαπραγματεύοντας τον μισθό του, το χρόνο και την αξιοπρέπειά του. Και τέλος είναι πολύ θυμωμένος διότι τα χρόνια περνούν και παρά τις θυσίες του ο Παράδεισος που του υποσχέθηκαν πολύ απλά δεν έρχεται.

Ναι. Η λιτότητα παραμένει. Οι νέοι συνεχίζουν να μεταναστεύουν και αυτοί που μένουν συνεχίζουν να τραβάν κουπί. Ως πότε πια; Τι πρέπει να γίνει; Πραγματικά δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν είμαι πολιτικός ούτε κατέχω γνώσεις οικονομικού δικαίου. Είμαι γιατρός, ένας τουλάχιστον από αυτούς που (ξ)έμειναν στην Ελλάδα σε ένα σύστημα Υγείας που σιγά-σιγά καταρρέει εκ των έσω. Ζω από πρώτο χέρι την έλλειψη προσωπικού, είμαι θυμωμένος και επιθετικός, είμαι μόνιμα κουρασμένος και αθεράπευτα απογοητευμένος. Εντούτοις, υπάρχει μία σκέψη που κάπως με ανακουφίζει. Αν κάποτε η Ελλάδα καταφέρει να βγει από την κρίση δε θα οφείλεται σε αυτούς που την βλέπουν από μακριά και την επισκέπτονται ως χώρα παραθερισμού. Θα οφείλεται στη Βιβή, στον Άκη, στη Μαρία, στον Κώστα, στη Δέσποινα, σε όλους αυτούς που δεν έφυγαν αλλά  έμειναν  για να προσφέρουν φαιά ουσία, έργο και ενέργεια στην Ελλάδα θυσίαζοντας μερικές φορές τα πιο ωραία τους όνειρα. Και μόνο για αυτό, ανεξάρτητα από το τι τους επιφυλάσσει η Ιστορία, αυτοί που έμειναν αξίζουν το Σεβασμό όλων.

Η ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Βαριέμαι οικτρά τις προεκλογικές περιόδους, σιχαίνομαι τα πολιτικά λογίδρια λίγο πριν τις κάλπες και μισώ τις στημένες τηλεοπτικές διακαναλικές υπερπαραγωγές που ανάθεμα και αν με βοήθησαν ποτέ στην πολιτική μου σκέψη και βούληση. Αυτή η συνεχής ρήση της κυβέρνησης και η ακόλουθη αντίρρηση της αντιπολίτευσης καταντά πραγματικά θεατρική κωμωδία, για να μην πω τραγωδία, με απόλυτα προβλέψιμο σενάριο. Ο στείρος λόγος και  ο απόλυτα προβλέψιμος αντίλογος επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση με τα δύο μεγάλα κόμματα να ξεκατινιάζονται και να εκτοξεύουν απειλές μεταξύ τους για το ποιο έκανε τα πιο τραγικά λάθη και τα πιο μεγάλα σκάνδαλα δημόσιου χρήματος που έφεραν τελικά την Ελλάδα στο κατώφλι του μνημονίου. Και φτιάχνουν λέει και ομάδες ελέγχου για να ελέγξουν τους εαυτούς τους και να βρουν που πήγαν επιτέλους αυτά τα λεφτά, λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι οι επιτροπές αυτές δημιουργήθηκαν ουσιαστικά για να κουκουλώσουν και όχι για να φανερώσουν. Άιντε το πολύ-πολύ να δώσουν ως βορά τον πιο αδύνατο από δαύτους, ένα εξιλαστήριο θύμα ρε αδερφέ για να εξευμενισθεί η οργή του πλήθους. Όμως όλοι πια έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα αμαρτωλά χέρια ποτέ δεν ήταν μόνο δύο ή τέσσερα και ποτέ μόνο μπλε ή πράσινα. Στις περιπτώσεις αυτές το διαζευκτικό «ή» δίνει πάντα τη θέση του στο συζευκτικό «και»! Και όταν η χώρα μας διασύρεται ως κράτος παρανομίας και κλεψιάς θα πρέπει κάποιος να σφυρίξει στον πρωθυπουργό πως το ψάρι βρωμά πάντα από το κεφάλι. Και κάτω από αυτό το κεφάλι, κάτω απ’τη μύτη τούτου του παγόβουνου που λέγεται πολιτική, παρασιτεί ένα περιβάλλον μούχλας και δυσωδίας, ένα περιβάλλον που δυστυχώς συνηρείται και διαιωνίζεται από τη δική μου ψήφο. Και αυτός είναι και ο λόγος που ψηφίζω. Μπορεί να μην έχω το σθένος να συμμετέχω ενεργά στην πολιτική, όμως σε μία δημοκρατική χώρα τη δύναμη την έχει πάντα ο λαός.

Και φτάνω πια στην κλασική μου ερώτηση. Τι να ψηφίσω; Βλέπετε, αποφάσισαν να δώσουν στις δημοτικές εκλογές έναν πιο ας το πούμε κοινοβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε η πράσινη ή η μπλε υπεροχή να σημαίνει στην πράξη και συμφωνία ή διαφωνία αντίστοιχα με τα μέτρα του μνημονίου. Και εγώ εξαρχής τοποθετήθηκα υπέρ του μνημονίου. Διότι έτσι όπως τα σκατώσαμε και φτάσαμε πάτο, έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έπρεπε από κάπου να γίνει η αρχή. Αναγνωρίζω φυσικά τον αντίλογο του φίλου μου ΓιώργουΧ περί των Ελλήνων προγόνων μας, που αρνήθηκαν την κάθε μορφής υποδούλωση και να που τώρα εμείς υποταχθήκαμε στην Τρόικα και το μαστίγιό της. Ξέρετε όμως τι σκέφτομαι; Πως αυτοί οι αυστηρότατοι ελέγχοι της Τρόικας που αποσκοπούν στον έλεγχο των επενδύσεών της είναι ουσιαστικά και ένας έλεγχος σε στα πολιτικά αποβράσματα που χρόνια τώρα καταχραστάστηκαν τον δημόσιο πλούτο.

Δυστυχώς βέβαια τα τελικά σπασμένα πληρώνει μέσω του μνημονίου για ακόμα μια φορά ο δύσμοιρος λαός του οποίου η οργή προοδευτικά συσσωρεύεται. Και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή τούτη η οργή θα εκφορτισθεί με τη μία ως πυκνωτής και τότε πια θα μιλάμε για τη σούπερνόβα λαϊκή επανάσταση που στο πέρασμά της θα κάνει στάχτες μνημόνια, τρόικες  και κυβερνήσεις σε dt. Και θα μπορούσαμε όντως μέσα από αυτές τις στάχτες και τη συνακόλουθη πτώχευση να αναγεννηθούμε και να δημιουργήσουμε ξανά τη δραχμή. Όμως εγώ φοβάμαι το συγκεκριμένο σενάριο διότι στο σύγχρονο κόσμο του 21ου αιώνα έλα και πες μου εσύ πόσο ανταγωνιστική θα μπορούσε να είναι η δραχμούλα και πόσο εφικτή η περαιτέρω μας οικονομική ανάπτυξη μέσω αυτής. Μπερδεμένες οι σκέψεις μου μπερδεμένο και το κείμενο  και δε νομίζω να μου ξεκαθαρίσει και πολλά πράγματα η περιβόητη διακαναλική ομιλία του Πρωθυπουργού. Το μόνο που με καθησυχάζει κάπως (και ας θεωρηθεί αυτό ως το ηθικό, κοινωνικό και ουσιαστικό μήνυμα αυτής της εγγραφής) είναι πως η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται. Και στη δική μας ιστορία, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΤΩΝ 07:30

Είναι φυσιολογικό αυτό; Το έχει κανείς άλλος; Γκρινιάζω καθημερινά για το πρωινό ξύπνημα της δουλειάς αλλά όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο εξακολουθώ να ξυπνάω με μαθηματική ακρίβεια 07:30 χωρίς ξυπνητήρι. Δεν το θέλω, αλλά το κάνω! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν αποφασίσω να τεμπελιάσω στο κρεββάτι, πονοκεφαλιάζω στο λεπτό αν καθυστερήσω να ρουφήξω την πρωινή μου δόση καφεΐνης. Τις αργίες το πρωί λοιπόν θα με βρείτε με το ένα χέρι στον καφέ και το άλλο στο ποντίκι να χαζολογάω τις εφημερίδες στο ίντερνετ.

Ειδικά σήμερα όμως, με τόσο Τρέμη που έφαγα στη μάπα κάθε μέρα στο mega, αρνούμαι να πιπιλίσω πάλι τις ίδιες καραμέλες! Αρνούμαι να διαβάσω πάλι για την αυστηρότητα της Μέρκελ και τις ηλίθιες εκλογές της, για τους κερδοσκόπους που μας μονοδρόμησαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και για το πιθανό πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αρνούμαι να διαβάσω τις κλασικές πια εξωγήινες δηλώσεις της Αλέκας που υπό μορφή κασέτας προτρέπουν τον εργαζόμενο για άλλη μια φορά σε άστοχες κινητοποιήσεις λες και θα αλλάξει κάτι αν φάμε το καβλί του ΔΝΤ με βαζελίνη ή χωρίς.

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, θα πρέπει πραγματικά να λέμε και ευχαριστώ στο ΔΝΤ που ανέστειλε το σενάριο χρεωκοπίας της χώρας μας. Και αυτό γιατί φτάσαμε πάτο! Και σε αυτό τον πάτο έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έστω και αν αυτό δίνει κάθε δικαίωμα στο ΔΝΤ επιβλέποντας την πορεία των επενδύσεών του, να εμπλέκεται συνέχεια στα πόδια μας προτρέποντας, αλλά ουσιαστικά αποφασίζοντας την οικονομική πολιτική της χώρας. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν αυτό το τελευταίο μου αρέσει. Μάλλον με ξενίζει θα έλεγα διότι μπορεί απ’τη μία ίσως να καταφέρει να φρενάρει την ασυδοσία των πολιτικών χαραμοφάηδων, απ’τη άλλη εντούτοις, διαισθάνομαι πως η πλήξη των μικρομεσαίων θα βιωθεί σαφώς πιο επώδυνα, ανεξαρτήτως βαζελίνης.

Όμως είμαι σίγουρος! Όπως επιβιώσαμε πριν 20 χρόνια, έτσι θα επιβιώσουμε και τώρα! Σφίξτε το ζωνάρι έλεγαν οι εργοδότες στον πατέρα μου πριν 20 χρόνια, σφίξτε το ζωνάρι λένε και σήμερα. Και αυτό το σφίξιμο είναι μια συνήθεια! Κάτι σαν το πρωινό ξύπνημα των 07:30! Δεν το θέλεις, αλλά το κάνεις…

ΕΚΛΟΓΕΣ

Βαριέμαι οικτρά τις εκλογολογίες και τις προεκλογικές περιόδους! Άλλωστε όπως σας έχω γράψει και στο παρελθόν, ποτέ  δεν υπήρξα τζιμάνι στην πολιτική. Αυτή η επιστράτευση εφετζίδικων λέξεων για το σχηματισμό πολύπλοκων και βαρύγδουπων προτάσεων, ανέκαθεν μου’πεφτε κάπως βαριά. Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο, στα πλαίσια φιλότιμων προσπαθειών μου να το παίξω συνειδητοποιημένος ψηφοφόρος, προσπαθούσα να μπω στη ιδεολογία των κομμάτων, μικρών και μεγάλων, ακούγοντας και διαβάζοντας προσεκτικά τις εκάστοτε προτάσεις τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον εαυτό μου να έχω δίπλα-δίπλα τα έντυπα όλων των φοιτητικών κομμάτων, να τα διαβάζω απεγνωσμένα το ένα μετά το άλλο και φτου ξανάμανά απ’την αρχή και να μη μπορώ να βρω με τίποτα τις διαφορές μεταξύ τους! «Τόσο ηλίθιος πια είσαι;» μονολογούσα. Και όμως όλα τα κόμματα έγραφαν τα ίδια καρμποναριμένα πράματα. Όλα ενδιαφέρονταν για το καλό των φοιτητών και της παιδείας γενικότερα και όλα έριχναν ευθύνες  και λάσπη στα υπόλοιπα εκλιπαρώντας γλυφτρώνικα για ψήφους. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες, κεντροδεξιές και κεντροαριστερές παρατάξεις όλες ήταν ένας αχταρμάς στο μυαλό μου οπότε τελικά ψήφιζα πάντα με γνώμονα τη συμμετοχή στο εκάστοτε κόμμα φοιτητών που εγώ εκτιμούσα και σεβόμουν, φοιτητών που εγώ θεωρούσα άξιους να εκπροσωπήσουν το πλήθος.

‘Ομως στις 7 Ιουνίου τα πράματα δε θα είναι και τόσο απλά. This is the big money! Ανήκουμε πια στην Ευρωπαϊκή ένωση και για τη σωστή λειτουργία αυτής έχουν ιδρυθεί συγκεκριμένα θεσμικά όργανα. Ένα από αυτά λοιπόν είναι και το Ευροκοινοβούλιο που απαρτίζεται από 785 βουλευτές. Οι βουλευτές αυτοί εκλέγονται κάθε 5 χρόνια από τα 27 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής ένωσης στις λεγόμενες Ευρωκοινοβουλευτικές εκλογές. Και θεωρητικά πάντα, σκοπός της Ευρωβουλής αυτής είναι η σύνταξη νομοθεσίας που έχει αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των Ευρωπαίων. Έτσι θεσπίζονται νόμοι για το περιβάλλον, για τα δικαιώματα των καταναλωτών, για τις ίσες ευκαιρίες, για την ελεύθερη κυκλοφορία εργαζομένων, κεφαλαίων, υπηρεσιών και αγαθών. Όλα αυτά όμως θεωρητικά! Διότι στην πράξη είδαμε τα κατορθώματα της Ευρωβουλής στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή και είδαμε και την ανεργία στην Ευρώπη να ανεβαίνει κατακόρυφα.

Έρχεται λοιπόν η ερώτηση που ανέκαθεν με βασάνιζε; Να ψηφίσω; Και αν ναι, τι να ψηφίσω; Θα επαναλάβω αυτό που μου είχε πει κάποτε ο πατέρας μου. «Παρατήρησε μια παρέα από παιδάκια που παίζουν στις κούνιες … θα δεις πως μέσα στο πλήθος υπάρχουν κάνα-δυο με πιο ηχηρή και δεσποτική παρουσία, οι κατά κάποιο τρόπο αρχηγοί της ομήγυρης …  η υπόλοιπη παρέα απλά ακολουθεί και συμμορφώνεται με τις κεφαλές». Ίσως κάποιοι άνθρωποι όντως να είναι γεννημένοι ηγέτες, όμως η πραγματική δύναμη παραμένει το πλήθος. Αυτό ανεβάζει και ρίχνει ολόκληρες κυβερνήσεις αντιδρώντας σε όποια αδικία ή αυθαιρεσία. Είμαι πεπεισμένος λοιπόν πια πως δεν έχει σημασία αν ανήκεις στους ηγέτες, είτε στο πλήθος. Το μέγεθος της ευθύνης για την πορεία του τόπου μας παραμένει ακέραιο και για τις δύο πλευρές. Θεωρώ λοιπόν κακούργημα το να μην ψηφίσω.

Και τι να ψηφίσω; Σε μία Ελλάδα όπου το ένα σκάνδαλο διαδέχεται το άλλο και ουδείς τελικά τιμωρείται απ’τη δικαιοσύνη, ποιον να εμπιστευθώ; Ξέρω είναι λίγο λαϊκισμός αυτό που γράφω όμως είναι αλήθεια! Το ξέβγαλμα χρήματος και οι μίζες πάνε σύννεφο στο πολιτικό τοπίο. Και αυτά που κατά καιρούς βγαίνουν στην επιφάνεια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω απ’τη νερό κρύβεται μεγάλη σαπίλα και δυσωδία, ένα παρασιτικό περιβάλλον αποσύνθεσης που συντηρείται από τη δική μου και τη δική σου ψήφο. Και το άσχημο είναι πως δεν έχω εναλλακτική λύση. Δε με πείθει κανένα κόμμα και αυτό το αίσθημα της αιώρησης και της ανασφάλειας αρχίζει να με εκνευρίζει πολύ.

Θα μου τη βιδώσει τελικά και θα πάρω το λευκό ψηφοδέλτιο για να γράψω Ντόπυ! Ναι! Αυτό θα κάνω! Θα ψηφίσω Ντόπυ! Τον Ντόπυ από το τεύχος «Προς την Οκλαχόμα» του Λούκυ Λουκ. Τον Ντόπυ που όλοι κορόϊδευαν και προσέβαλαν για την απλότητα και τον αγνό τρόπο σκέψης του. Τον Ντόπυ που κατάφερε με την καλοσύνη του να γίνει τελικά δήμαρχος της πόλης ενάντια στα λαμόγια και την παρανομία. Και η Ελλάδα αυτό ακριβώς χρειάζεται. Έναν άνθρωπο καλό, απλό, καθημερινό και αγαθό που θα εμπνέει εμπιστοσύνη και θα προβάλλει προς τα έξω αυτό που πραγματικά είναι.  Έναν άνθρωπο που θα λειτουργεί με το εμείς και όχι με το εγώ και δε θα τυφλωθεί από τη λάμψη της ηγεσίας και τη μαγεία του δαχτυλιδιού. Και αν όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί σας ακούγονται τόσο εξωπραγματικοί μη με παρεξηγείτε. Μπορεί και να είναι. Και αυτό γιατί προέρχονται από ένα ονειροπόλο μυαλό που σας γράφει για τον δικό του ιδεατό κόσμο πολιτικής και τη δική του Οκλαχόμα. Και σε αυτή την Οκλαχόμα, έχω κάθε δικαίωμα να ψηφίσω Ντόπυ.

ΑΝΑΡΧΙΑ

Οίκτος, συμπόνια, απέχθεια, αγανάκτηση, κατανόηση, θυμός, μπερδεμένες οι σκέψεις και ανάμικτα τα συναισθήματα τις τελευταίες μέρες. Ο Αλέξης, η αστυνομία, ο μπάτσος-ειδικός φρουρός, το πολιτικό σύστημα, τα κανάλια, οι κουκουλοφόροι-αντιεξουσιαστές, οι φωτιές, οι λεηλασίες, οι πετροπόλεμοι,οι παντογνώστες των πάνελ, όλα είναι ένας άναρχος αχταρμάς στο μυαλό μου.  Και αν και αρνήθηκα πεισματικά να συμμετάσχω στο όποιο blogo-τζέρτζελο, οι σκέψεις τελικά αρχίζουν να πιέζουν επικίνδυνα και ασφυκτικά το κεφάλι μου. Θέλουν να ξεχυθούν σα χείμαρρος και να ξορκίσουν όλα εκείνα που με εξοργίζουν.

Λυπάμαι για το χαμό του Αλέξη. Τι ευθύνη άραγε έχει ένας δεκαπεντάχρονος για τις πράξεις του; Καμιά. Την ευθύνη την έχει σε πρώτη φάση η οικογένεια και σε δεύτερη η παιδεία. Οι περισσότεροι που με διαβάζετε τώρα, στα μαθητικά σας χρόνια ζητούσατε άδεια των γονιών για να βγείτε απ’το σπίτι, επιστρέφατε πριν τις 23.00 και σε καμιά περίπτωση δε λογομαχούσατε με τον μπάτσο φωνάζοντας «θα μου κλάσεις τα αρχίδια γουρούνι». Αλίμονο όμως, δεν είναι εκεί το θέμα. Αδιαμφισβήτητα ό,τι και αν έκανε ο μικρός, δε δικαιολογεί ούτε στο απειροελάχιστο τη θανατική ποινή που του επιφύλαξε η μοίρα. Για τον δε μπάτσο-θύτη του Αλέξη τα πράματα είναι πιο ξεκάθαρα στο μυαλό μου. Μπορεί να λυπάμαι την οικογένειά με τα τρία παιδιά του αλλά μετά και από την κατάθεση που άκουσα χτες, συνειδητοποίησα πως ορισμένοι εκπρόσωποι της ελληνικής αστυνομίας είναι όντως πανηλίθιοι. Ο συγκεκριμένος λοιπόν είναι από αυτούς τους ψευτόμαγκες φουσκωτούς που δεν έχουν καν τη στοιχειώδη λογική να συνειδητοποιήσουν πως το 15 είναι μικρότερο του 18 και πως η πέτρα διαφέρει απ’τη σφαίρα.

Βλέπω τηλεόραση. Οι φωτιές και οι πετροπόλεμοι των τελευταίων μερών καλά κρατούν. Με αφορμή και όχι αιτία, την εξοστρακισμένη (ή πυρ στο ψαχνό;) σφαίρα, λεηλατούνται μαγαζιά μπας και κονομίσει κανείς κάνα ρολογάκι, κάνα πισι, κάνα χρυσαφικό, εις μνήμη του Αλέξη πάντα. Κουκουλοφόροι ανήλικοι ή και ενήλικοι, είπαν να κάνουν λίμπα τα μαγαζιά, να κάψουν τη βιβλιοθήκη της νομικής και να λεηλατήσουν τα πανεπιστήμια εις το όνομα της αναρχίας. Ρε παιδιά, άλλο πράμα η αναρχία και άλλο η τρομοκρατία. Προσπαθώ να σας καταλάβω. Άναρχα διαδηλώνετε και τρομοκρατικά βεβηλώνετε. Μήπως όντως θέλετε να μας πείτε κάτι και απλά δεν έχετε βρει το σωστό τρόπο; Δεν ξέρω. Δηλώνω μπερδεμένος. Προσπαθώ και ξαναπροσπαθώ να αφουγκραστώ προσεκτικά το μήνυμά σας, να σας κατανοήσω. Ίσως και να σας δικαιολογήσω. Διότι είστε ανήλικοι. Και οι ανήλικοι είστε το μέλλον, που καμιά φορά το θυσιάζετε στα 15 σας.

ΤΣΟΠΑΝΗΔΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΑΤΑ

Έχω μείνει πολύ πίσω τελικά στην ελληνική (για την παγκόσμια δε το συζητώ) ειδησεογραφία. Τα πράματα στην πολιτική τρέχουν με γοργούς ρυθμούς και ανέκαθεν στον τομέα αυτό δεν υπήρξα φανατικός. Τουναντίον μάλιστα, απ’τα σχολικά κιόλας χρόνια  απέφευγα την πολιτική με κάθε τρόπο. Ίσως γιατί γνωρίζοντας εκ των προτέρων τους συμμαθητές και αργότερα τους συμφοιτητές που συμμετείχαν στα όποια πολιτικά κινήματα, είχα οδηγηθεί στο συμπέρασμα (λάθος άραγε;) πως στις περισσότερες περιπτώσεις οι δομές αυτές αποτελούνται στην ουσία από λαμόγια που χειριζόμενοι άψογα τον λόγο, δημαγωγούν το πλήθος και κατευθύνουν την κοινή γνώμη στην επιθυμητή τροχιά. Μαθητές που έπαιρναν 20άρια χωρίς να έχουν ανοίξει βιβλίο, φοιτητές-συνδικαλιστές που περνούσαν 19 χρωστούμενα μαθήματα σε ένα δίμηνο, τελειόφοιτοι που διορίζονταν στο ΕΣΥ με ψεύτικα διδακτορικά, όλοι μου αποδείκνυαν με τον πιο ρεαλιστικό και προκλητικό τρόπο πως η πολιτική βρωμά σε όλες τις εκφράσεις της σε όλα τα επίπεδα της απ΄το κεφάλι ως τα νύχια. Βγάζω το καπέλο στις ελάχιστες εξαιρέσεις (που όμως επιβεβαιώνουν τον κανόνα), στα άτομα εκείνα που πραγματικά διαπνέονται από αίσθημα ευθύνης και συνδικαλισμού όπως αυτός πραγματικά θα έπρεπε να γίνεται.

Θυμάμαι που μου έλεγε ο πατέρας μου: «Παρατήρησε μια παρέα από παιδάκια που παίζουν στις κούνιες. Θα δεις πως μέσα στο πλήθος υπάρχουν κάνα-δυο με πιο ηχηρή και δεσποτική παρουσία, οι κατά κάποιο τρόπο αρχηγοί της ομήγυρης. Η υπόλοιπη παρέα απλά ακολουθεί και συμμορφώνεται με τις κεφαλές». Ίσως κάποιοι άνθρωποι όντως να είναι γεννημένοι ηγέτες, όμως η πραγματική δύναμη παραμένει το πλήθος. Αυτό ανεβάζει και ρίχνει ολόκληρες κυβερνήσεις αντιδρώντας σε όποια αδικία ή αυθαιρεσία. Είμαι πεπεισμένος λοιπόν πια πως δεν έχει σημασία αν ανήκεις στους ηγέτες, είτε στο πλήθος. Το μέγεθος της ευθύνης για την πορεία του τόπου μας παραμένει ακέραιο και για τις δύο πλευρές.

Το γονιδίωμά μας είναι ανθρώπινο και σαφώς πιο εξελιγμένο απ’του προβάτου που ακολουθεί τον τσοπάνη. Εμείς οι από κάτω λοιπόν, το πλήθος ντε, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η καθημερινή ενημέρωση για τα δρώμενα του τόπου είναι κάτι που πρέπει να επιδιώκουμε. Τον δικό μας τον τσοπάνη οφείλουμε να τον κρίνουμε κάθε φορά αυστηρά και αντικειμενικά. Αν το κάνουμε αυτό, σύντομα θα αντιληφθούμε έντρομοι πως οι όποιες ατασταλίες, τα όποια οικονομικά ή άλλα σκάνδαλα αποκαλύπτονται κατά καιρούς, είναι ουσιαστικά μόνο η κορυφή του παγόβουνου, το απειροελάχιστο ενός σαθρού σάπιου συστήματος άλλοτε μπλε και άλλοτε πράσινου, που εμείς οι ίδιοι οικοδομήσαμε.

Πόσο να αντέξουμε πια τους ίδιους πολιτικούς; Αν και η εγγραφή αυτή δεν θέλω να έχει πολιτική χρωματική διάσταση, ας μου πει κάποιος, από πότε η ικανότητα ηγεσίας ετούτου του τόπου είναι βιολογικό γονίδιο που κληρονομείται από πατέρα σε γιο; Ας πάμε γι’άλλα πια!

ΣΤΑΧΤΕΣ

Έγιναν διάσημα μέσα από την καταστροφή τους. Πάρνηθα, Πεντέλη, Ηλεία, Πήλιο, Εύβοια. Όλες οι κάμερες ήταν στραμμένες πάνω τους. Κατέγραφαν λεπτό προς λεπτό την πύρινη λαίλαπα και έκαναν ζουμ στις στάχτες και στα δάκρυα που άφηνε ξωπίσω της. Όλοι είχαμε κολλήσει στην οθόνη της τηλεόρασης, τεντώναμε τα αυτιά μας και γουρλώναμε τα μάτια μας, γίναμε θεατές της μεγαλύτερης δασικής καταστροφής που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα και μάρτυρες στο πιο τέλεια οργανωμένο έγκλημα.

Και μετά τι; Δε θα αναφερθώ στο Γολγοθά των πυροπαθών, τις άθλιες συνθήκες διαβίωσής τους και την τρελή γραφειοκρατία που ακόμα τους δέρνει. Θα αναφερθώ στα τραγικά λάθη που έκανε η Πολιτεία να σουλουπώσει τα αποκαΐδια και να επουλώσει τα τραύματα.

1.ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΕΛΑΦΙΑ που ζούσαν στην Πάρνηθα αποτελούσαν σήμα κατατεθέν του εθνικού δρυμού. Τώρα όμως που ένα μεγάλο μέρος του δρυμού καταστράφηκε, δεν επαρκεί για να προσφέρει τροφή. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα ελάφια να κινούνται και προς τις καμένες περιοχές αναζητώντας τροφή και να τρώνε τα μικρά κλαδιά των δέντρων που ξαναφυτρώνουν μετά την πυρκαγιά. Τα αποτελέσματα είναι τα ίδια με τη βόσκηση. Υπάρχουν αρκετές περιοχές στην Ελλάδα όπου θα μπορούσαν να μεταφερθούν και να ζήσουν τα ελάφια».

2. Η ΜΟΝΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ που έπρεπε να κάνει η πολιτεία είναι να απαγορεύσει αυστηρά τη βόσκηση στις καμένες περιοχές. Οι εθελοντές που φυτεύουν δέντρα, οι δασοφύλακες, ακόμα και οι δασοπυροσβέστες, θα έπρεπε να κάνουν μία και μόνο δουλειά: να περιπολούν και να μην επιτρέπουν τη βόσκηση.Η πρώτη χρονιά μετά την πυρκαγιά είναι καθοριστική για τη φυσική αναγέννηση σε κάθε περιοχή. Φυτρώνουν δεκάδες είδη φυτών και δημιουργείται το καταλληλότερο υπόστρωμα για να βγουν τα πρώτα κλαδάκια των νέων δέντρων. Όταν όμως επιτρέπεται η βόσκηση, όπως στην Πεντέλη και τον Υμηττό, τότε αυτά τα μικρά κλαδάκια γίνονται τροφή, χάνονται και η φυσική αναγέννηση τερματίζεται απότομα.

3. ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΝΑΔΑΣΩΣΕΙΣ με είδη που δεν υπήρχαν πριν από τις πυρκαγιές. Αυτό έγινε κατά κόρον στις αναδασώσεις της Πάρνηθας.

4. ΕΚΑΝΑΝ ΑΛΣΟΣ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ. Η περιοχή ήταν ένα πολύ όμορφο δάσος και τώρα τη μετέτρεψαν σε άλσος. Δεν είναι καν σίγουρο ότι τα φυτά που επελέγησαν θα μεγαλώσουν, λόγω του μικροκλίματος της περιοχής και του είδους του εδάφους. Ακόμα και εάν γίνει κάτι τέτοιο, το αποτέλεσμα δεν θα θυμίζει σε τίποτα τον- προ της φωτιάς- περιβάλλον.

5. Στην Πάρνηθα τοποθετήθηκαν πολλά κορμοφράγματα. Κάτω από την επιφάνεια όμως υπάρχουν ζωντανές ρίζες πουρναριών και αγριόχορτων. Αυτές είναι ικανές να συγκρατήσουν το χώμα και να αποτρέψουν πλημμύρες. Σπαταλήθηκε χρόνος και χρήμα χωρίς ουσιαστικό λόγο, αφού υπήρχε ζωντανό ριζικό σύστημα. Τα κορμοφράγματα επιλέγονται μόνο όταν μια περιοχή καίγεται για δεύτερη φορά.

6. ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟΣ Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΗΚΕ. Η πολιτεία έπρεπε να έχει πάρει μέτρα για την προστασία των δασικών εκτάσεων που έχουν απομείνει στην Αττική. Να κλαδευτούν τα ξερά κλαδιά. Να μαζευτούν οι πευκοβελόνες. Να καθαριστούν από τα σκουπίδια. Να δημιουργηθούν αντιπυρικές ζώνες. Τίποτε από όλα αυτά δεν έχει γίνει σε όσα δάση έχουν απομείνει στην Πεντέλη, στον Υμηττό, στην Πάρνηθα.

7. ΦΥΤΕΨΑΜΕ ασθενικά δεντράκια σε σημεία όπου ήταν σε εξέλιξη η φυσική αναγέννηση του δάσους- και πάλι στην Πάρνηθα. Σε ορισμένες καμένες περιοχές φυτρώνουν και εξαπλώνονται με μεγάλη ευκολία αγριόχορτα, αγριολούλουδα και πουρνάρια. Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρξει καμία παρέμβαση εκεί. Όμως σκάψαμε μεγάλες τρύπες. Ουσιαστικά φυτεύτηκε ένα δέντρο και χάνουμε τουλάχιστον τρία έως τέσσερα μικρά δεντράκια και άλλα είδη. Διαταράσσεται η ισορροπία, εμποδίζουμε έντομα ακόμα και μικρά πουλιά να επιστρέψουν στις περιοχές αυτές και ουσιαστικά δυσχεραίνουμε την αναγέννηση του δάσους.

Μα καλά δε θα μπορούσε εξαρχής να προσληφθεί ένας ειδικός επί του θέματος; Τόσοι άνθρωποι ευαισθητοποιήθηκαν στο θέμα της αναδάσωσης για να διαβάσουν μετά από οκτώ μήνες ότι σε πολλές περιπτώσεις όχι μόνο δε βοήθησαν αλλά και εμπόδισαν το έργο της φύσης; Λίγη οργάνωση ρε παιδιά…

Η ΔΕΗ ΜΟΥ Η ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΡΙΑ

Βέβαια η γελοιογραφία αναφέρεται σε άλλο «ρεύμα», εμάς όμως θα μας απασχολήσει η ΔΕΗ και τα απεργόπουλα παιδιά της. Προσέξτε λοιπόν πώς έχουν τα πράγματα. 19 μονάδες ηλεκροδότησης δε λειτουργούν εξαιτίας των απεργών. Οι υπόλοιποι σταθμοί δεν επαρκούν φυσικά για την κάλυψη των αναγκών μας, οπότε για να αποφευχθεί το black-out, η διεύθυνση της ΔΕΗ αναγκάστηκε να διακόπτει το ρεύμα εκ περιτροπής αρχικά σε περιοχές Αττικής, στη συνέχεια όμως σχεδόν σε όλους τους μεγάλους νομούς της Ελλάδας. Και όλα αυτά φυσικά απροειδοποίητα διότι οι περιοχές που θα βυθιστούν στο σκότος εξαρτάται από την εκάστοτε κατανάλωση ρεύματος που έχουν. Μετά το κράξιμο που έφαγαν βέβαια δημοσίευσαν στο site τους λίστα με τις επίμαχες περιοχές και τα δίωρα διακοπών.

Οι μέρες περνούν και ο αγώνας καλά κρατεί. Έχουν κλιμακωθεί οι κινητοποιήσεις των απεργών, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να καταλάβουν και νέες μονάδες. Και αυτό διότι τα αφεντικά τους προσέφυγαν στη δικαιοσύνη για να χαρακτηρίσουν την απεργία παράνομη κάτι που φυσικά εξόργισε τους απεργούς. Διάβαζα τα Νέα και την Καθημερινή και δε βρήκα κάπου αναλυτικά τα αιτήματά τους. Το ασφαλιστικό όμως είναι σίγουρα το πρώτο. Δε θα επεκταθώ σε λεπτομέρειες. Έχουν εκπροσώπους που το κάνουν καλύτερα.

Θα σταθώ λίγο στον αιώνιο προβληματισμό μου σχετικά με τις απεργίες, τις στάσεις εργασίας, τις καταλήψεις, τον αποκλεισμό δρόμων και όλα τα συναφή. Η απεργία είναι το όπλο του πλήθους να διεκδικήσει τα δικαιώματά του όταν αυτά καταπατούνται. Σωστό. Μάλιστα όσο μεγαλύτερο σάλο προκαλέσει, τόσο πιο επιτυχημένη θεωρείται. Αναρωτιέμαι όμως, γιατί να πληρώνει ο υπόλοιπος κοσμάκης τα «σπασμένα»; Αυτός είναι ο σκοπός δηλαδή; Να τσιγκλήσεις τα αφεντικά προκαλώντας δυσαρέσκεια στον υπόλοιπο λαό; Διότι τι σου φταίει η γιαγιούλα που έρχεται να γράψει τα φάρμακά της απεργέ γιατρέ μου; Τι σου φταίει ο οδηγός που θέλει να πάει Θεσσαλονίκη ρε αγρότη και του κλείνεις το δρόμο; Τι σας φταίμε ρε απεργοί της ΔΕΗ που μας βυθίζετε στο σκότος του Μεσαίωνα; Μας ζητάτε κατανόηση στον αγώνα σας. Την έχετε αλλά δε μπορώ να πάσχω και εγώ για τα δικά σας προβλήματα όπως δε θέλω να πάσχετε εσείς για τα δικά μου. Συνήθως και δυστυχώς, το αποτέλεσμα μιας απεργίας είναι η εξαγρίωση του λαού που στις περισσότερες περιπτώσεις ούτε τα αιτήματα των απεργών δε γνωρίζει. Για μένα, με τον κίνδυνο του black-out ιδιαίιτερα πια εμφανή, η απεργία των υπαλλήλων της ΔΕΗ είναι παράνομη.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΞΑΚΟΥΣΤΗ

Ως σωστός και υπεύθυνος Έλληνας πολίτης οφείλεις να γνωρίζεις κάποια πράγματα σε όλη τους τη διάσταση, με αποδείξεις και ντοκουμέντα  πριν διαδηλώσεις και βροντοφωνάξεις στο δρόμο για το «Μακεδονικό». Αν και το περιβόητο DVD εξακολουθεί να έχει την πρωτιά στα σύγχρονα ελληνικά δρώμενα, το Μακεδονικό ζήτημα όπως πια το λέμε, αρχίζει να αποκτά επιτέλους το μέγεθος που δικαωματικά του αξίζει. Η παρούσα εγγραφή έχει ως σκοπό να σε κατατοπίσει στο τι είναι αυτό το Μακεδονικό επιτέλους, πως προέκυψε και που βρισκόμαστε τώρα.

Σήμερα λοιπόν, ξεφυλλίζοντας το πρωί το βήμα, έπεσαν τα μάτια μου σε ένα άρθρο-ιστορική αναδρομή σχετικά με το «Μακεδονικό θέμα» που μας βασανίζει και διάφορες απόψεις επί τούτου.

Για τους Ελληνες, ακόμη και για τους Βορειοελλαδίτες, η γιουγκοσλαβική Μακεδονία ήταν μια άγνωστη «οντότητα» και δεν υπήρχε «Μακεδονικόν θέμα». Προέκυψε όταν με την κατάρρευση του Ανατολικού Συνασπισμού, η Ομοσπονδιακή Γιουγκοσλαβία άρχισε να τεμαχίζεται και τα έξι «κράτη» που τη συγκροτούσαν ανεξαρτητοποιήθηκαν. Τότε εκδηλώθηκε ελληνικό ενδιαφέρον, αλλά για τη Μακεδονία κυρίως.

Η επισημοποίηση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και, κατά προέκταση, η αναγνώριση της κρατικής οντότητας της γιουγκοσλαβικής Μακεδονίας έγινε στο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της τότε ΕΟΚ, τον Δεκέμβριο του 1991. Την Ελλάδα εκπροσωπούσε ο τότε υπουργός κ. Αντ. Σαμαράς.

Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Απρίλιο του 1992, στο εαρινό Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της πορτογαλικής προεδρίας, ο πορτογάλος υπουργός Ζοζέ Πινεΐρο, για να ικανοποιήσει ελληνικά αιτήματα και διαμαρτυρίες για τη χρήση τού ονόματος Μακεδονία από την κυβέρνηση των Σκοπίων, υποβάλλει πρόταση να ονομαστεί το νέο κράτος Νοβαματσεντόνια. Στην Αθήνα, το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών, υπό τον Πρόεδρο Κωνσταντίνο Καραμανλή, απορρίπτει την πρόταση.

Ενα χρόνο αργότερα το θέμα του ονόματος της «νέας χώρας» και όσα αυτό δημιουργεί, μεταφέρεται στον ΟΗΕ, καθώς τα Σκόπια κάνουν αίτηση (Ιανουάριος 1993) να γίνουν δεκτά με το «συνταγματικό τους όνομα». Η ελληνική αντίδραση οδηγεί σε νέα πρόταση – αυτήν τη φορά από τον Αμερικανό Σάιρους Βανς και από τον βρετανό λόρδο Οουεν για τη «Nova Macedonia» – η οποία επίσης απορρίπτεται από την Αθήνα.

Με την αλλαγή της κυβέρνησης, η Αθήνα προχωρεί στη λήψη «μέτρων» εναντίον της «νέας χώρας» – τον Φεβρουάριο του 1994 η κυβέρνηση Παπανδρέου επιβάλλει εμπορικό εμπάργκο, το οποίο αποδεικνύεται όχι μόνο αναποτελεσματικό αλλά και αρνητικό για την Ελλάδα.

Με τη μεσολάβηση της Ουάσιγκτον και του ΟΗΕ, από την άνοιξη του 1995 γίνονται προσπάθειες για «να βρεθεί λύση στο πρόβλημα του ονόματος» και τον Σεπτέμβριο υπογράφεται στη Νέα Υόρκη η Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία βαπτίζει τη γειτονική χώρα «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (πΓΔΜ και λατινικά FYROM), με την πρόνοια ότι αυτό θα είναι προσωρινό.

Οι ανεδαφικές προτάσεις από την Αθήνα, η άκαμπτη στάση των Σκοπίων και η υποστήριξη που αυτά εξασφαλίζουν από χώρες του ΝΑΤΟ και από ισλαμικές, οδηγούν σε αδιέξοδο. Μάλιστα, το 2001 η πΓΔΜ υπογράφει συμφωνία σύνδεσης με την ΕΕ, τον Νοέμβριο του 2004 οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν επισήμως τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και αρχίζουν οι μεσολαβητικές προσπάθειες του Μάθιου Νίμιτς.

Και ερχόμαστε στο ΣΗΜΕΡΑ. Ο Ριχάρδος Σωμερίτης γράφει στο βήμα τα εξής 4 σημαντικά σημεία του »Μακεδονικού»

1. Ο κ. Νίμιτς ασχολείται με το θέμα του «ονόματος» διότι το ζητήσαμε, όπως ζητάμε μόνιμα και τη διεθνή παρέμβαση στο Κυπριακό. Τα ζητάμε αυτά διότι δεν καταφέρνουμε να τα βρούμε όχι μόνο με τους γείτονες αλλά και με τους δικούς μας. Η πρόταση Νίμιτς περιλαμβάνει τις εξείς 5 εκδοχές για επίσημο διεθνές όνομα των Σκοπίων.

Constitutional Republic of Macedonia

Democratic Republic of Macedonia

Independent Republic of Macedonia

New Republic of Macedonia

Republic of Upper Macedonia

2. Η Μακεδονία είναι όντως μία: γεωγραφικά. Με βάση τις συμβάσεις που υπογράψαμε μετά από αιματηρούς πολέμους είναι σήμερα χωρισμένη σε τρία άνισα μέρη, πολιτικά και εθνοτικά ξέχωρα: το μεγαλύτερο τμήμα είναι ελληνικό, το δεύτερο σε μέγεθος είναι η σημερινή «ακατονόμαστη» γειτονική δημοκρατία και το τρίτο, το μικρότερο, είναι βουλγαρικό. Εγιναν ανταλλαγές πληθυσμών με βαρύ ανθρώπινο κόστος για όλους. Ο Μοραΐτης λέγεται Μοραΐτης γιατί γεννήθηκε στον Μοριά, κι ας είναι Αρβανίτης. Συνεπώς όσοι γεννήθηκαν στη γεωγραφική Μακεδονία είναι Μακεδόνες, ανεξάρτητα από την εθνοτική τους καταγωγή. Ετσι, οι Μικρασιάτες, οι Πόντιοι και οι Κρητικοί που γεννήθηκαν στην ελληνική Μακεδονία είναι Μακεδόνες. Χωρίς να είναι… απόγονοι του Μεγάλου Αλέξανδρου!

3. Συμβαίνει ότι με τη δική μας συναίνεση από το 1945 (υπάρχει ντοκουμέντο στον ΟΗΕ) η μία από τις τρεις Μακεδονίες έχει διαλέξει τον όρο Μακεδονία ως όνομα για το ομόσπονδο και μετά ανεξάρτητο κράτος που ιδρύθηκε εκεί. Στην ελληνική Μακεδονία δεν τέθηκε ζήτημα ονόματος γιατί είναι τμήμα της Ελλάδας. Το σωστό θα ήταν το όνομα του μακεδονικού κράτους (και όχι περιφρονητικά «κρατίδιου») να περιλαμβάνει έναν όρο που να το ξεχωρίζει από τις άλλες δύο Μακεδονίες. Εμείς είπαμε με πείσμα «ποτέ». Απορρίψαμε κάθε σχετική πρόταση. Τώρα διεθνώς, ως κράτος, η Μακεδονία είναι μία. Η άλλη. Γυρέψαμε την ήττα. Την πετύχαμε. Και φωνασκούν ακόμη όσοι «υπερπατριώτες» έκαναν το παν για να ηττηθούμε. Κανονικά θα έπρεπε να λογοδοτήσουν.

4. Μακάρι να γίνει κάτι με την τωρινή ύστατη διαπραγμάτευση όχι τόσο για το όνομα όσο για να αποφύγουμε την ξεφτίλα της χώρας. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις ευθύνονται για τα αδιέξοδα, με πρώτη τη ΝΔ αλλά και το ΠαΣοΚ του εμπάργκο, που πάντως υπέγραψε μετά την ενδιάμεση συμφωνία. Θα έπρεπε τώρα, με την ουρά κάτω από τα σκέλια, να βοηθήσουν. Φοβάμαι ότι είναι μικροί και δεν θα το πράξουν. Αλλά η ελπίδα, ελπίδα! Πεθαίνει λένε τελευταία.