ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

Οι νέοι φεύγουν. Στιβάζουν σε μια βαλίτσα πτυχίο, εξειδίκευση και διδακτορικό και κυνηγούν το όνειρο αλλού. Φεύγουν για Αγγλία, για Γερμανία, για Γαλλία, για Σουηδία, για Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, φεύγουν για οπουδήποτε η μόρφωση μετρά σα νόμισμα και συνοδεύεται από το αυτονόητο, μια αξιοπρεπή ζωή.  Η Ελλάδα χάνει σιγά σιγά όλα της τα ζωτικά κύτταρα σε ένα από τα μεγαλύτερα μεταναστευτικά κύματα που έχει βιώσει ποτέ στη σύγχρονη ιστορία της. Brain drain το ονόμασαν διότι ακριβώς αυτό είναι. Απώλεια φαιάς ουσίας. Η Ελλάδα δεν εξάγει πια λαχανικά, ψάρια ή βαμβάκι. Εξάγει γιατρούς, μηχανικούς και αρχιτέκτονες.

Οι λόγοι είναι πολλοί. Ανεργία, απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, εκμετάλλευση, παρανομία, αναξιοκρατία, όλα υπό τη σκεπή της Kρίσης. Η οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση αναγκάζει το νέο γιατρό που τελειώνει την ειδικότητά του στα 35 και βάλε, να έχει μόλις δύο επιλογές. Να δουλέψει σε συνθήκες γαλέρας μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας για επιχρυσωμένα ψίχουλα ή σεβόμενος το πτυχίο του πολύ απλά να φύγει. Και φυσικά φεύγει. 1500 γιατροί κάθε χρόνο, στην πιο παραγωγική τους ηλικία φεύγουν για το εξωτερικό και μαζί με αυτούς φεύγει το Όραμα, η Ιδέα, η Γνώση, η Ενέργεια, η Δημιουργία. Η Ελλάδα πληρώνοντας το μεγαλύτερο τίμημα της κρίσης, την απώλεια έμψυχης δύναμης, μετατρέπεται χρόνο με το χρόνο σε μία χώρα στάσης, έλους και επανάληψης.

Δεν ξέρω να σας πω και πολλά για την τύχη όλων αυτών που φεύγουν. Από όσο διαβάζω οι περισσότεροι με κόπο και πολλή δουλειά, διότι τίποτα δε χαρίζεται σε τούτο τον κόσμο, καταφέρνουν τελικά να ενσωματωθούν στη χώρα που τους υποδέχτηκε. Με έναν σαφώς καλύτερο μισθό και αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, η ελληνική κρίση ομοιάζει πια στους περισσότερους από αυτούς με ένα κακό όνειρο, έναν εφιάλτη που δύσκολα θα ξεχάσουν. Φυσικά και ταλαιπωρούνται. Ο ξεριζωμός άλλωστε δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αν είναι και εκούσιος, συνοδεύεται από ανασφάλεια, τύψεις και προσμονή για μια δικαίωση, μια εξιλέωση που πιθανώς δε θα έρθει ποτέ. Ελληνικές ομογένειες αναδύονται σε κάθε γωνιά της γης, ελληνικά σχολεία που μεταλαμπαδεύουν τον Ελληνικό Πολιτισμό στα σποράκια – που λέει και η φίλη μου η Μάνια – σε μια προσπάθεια να μάθουν ότι όχι, Ελλάδα δεν είναι  η κρίση. Είναι τόσα πολλά άλλα.

Και ενώ αυτοί που έφυγαν δίνουν το δικό τους αγώνα ως μετανάστες σε ξένη χώρα, την ίδια ώρα στην Ελλάδα κάπου στον δεύτερο βάλτο δεξιά, υπάρχει ένας εργάτης του μόχθου, ενας καλλιτέχνης, ένας άνθρωπος των γραμμάτων, ένας επιστήμονας, που συνειδητά ή αναπόφευκτα – δεν έχει σημασία – έμεινε. Έμεινε να τραβά κουπί για δύο, για τρεις, για δεκατρείς να καλύψει τα κενά, κενά ακόμα και στη φορολογία και στο ασφαλιστικό σύστημα, που άφησαν οι άλλοι, αυτοί που έφυγαν. Και αυτός ο εργάτης, ο καλλιτέχνης, ο επιστήμονας, είναι πολύ θυμωμένος διότι βλέπει το δικό του Όραμα, τις δικές του Ιδέες, να σκονίζονται και να ξεθωριάζουν στη ρουτίνα ενός σκληρού και μερικές φορές απάνθρωπου βιοπορισμού. Είναι πολύ θυμωμένος διότι κατάφεραν να τον πείσουν πως αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος για να βγει η Ελλάδα από την Κρίση, να «βάλει πλάτη» διαπραγματεύοντας τον μισθό του, το χρόνο και την αξιοπρέπειά του. Και τέλος είναι πολύ θυμωμένος διότι τα χρόνια περνούν και παρά τις θυσίες του ο Παράδεισος που του υποσχέθηκαν πολύ απλά δεν έρχεται.

Ναι. Η λιτότητα παραμένει. Οι νέοι συνεχίζουν να μεταναστεύουν και αυτοί που μένουν συνεχίζουν να τραβάν κουπί. Ως πότε πια; Τι πρέπει να γίνει; Πραγματικά δεν ξέρω να σας απαντήσω. Δεν είμαι πολιτικός ούτε κατέχω γνώσεις οικονομικού δικαίου. Είμαι γιατρός, ένας τουλάχιστον από αυτούς που (ξ)έμειναν στην Ελλάδα σε ένα σύστημα Υγείας που σιγά-σιγά καταρρέει εκ των έσω. Ζω από πρώτο χέρι την έλλειψη προσωπικού, είμαι θυμωμένος και επιθετικός, είμαι μόνιμα κουρασμένος και αθεράπευτα απογοητευμένος. Εντούτοις, υπάρχει μία σκέψη που κάπως με ανακουφίζει. Αν κάποτε η Ελλάδα καταφέρει να βγει από την κρίση δε θα οφείλεται σε αυτούς που την βλέπουν από μακριά και την επισκέπτονται ως χώρα παραθερισμού. Θα οφείλεται στη Βιβή, στον Άκη, στη Μαρία, στον Κώστα, στη Δέσποινα, σε όλους αυτούς που δεν έφυγαν αλλά  έμειναν  για να προσφέρουν φαιά ουσία, έργο και ενέργεια στην Ελλάδα θυσίαζοντας μερικές φορές τα πιο ωραία τους όνειρα. Και μόνο για αυτό, ανεξάρτητα από το τι τους επιφυλάσσει η Ιστορία, αυτοί που έμειναν αξίζουν το Σεβασμό όλων.

ΕΟΠΥΥ

To 2011 είναι η χρονιά της Υγείας. Οι αλλαγές που ήδη ξεκίνησαν θεωρούνται κατά γενική ομολογία κοσμοϊστορικές. Καταρχήν η βασιλεία του ΙΚΑ τελείωσε. Και μαζί με αυτή τελείωσε και το βασανιστήριο χιλιάδων ασθενών που περίμεναν δύο και τρεις μήνες για μία απλή συνταγογράφηση. Δε συζητάμε φυσικά για τη στοιχειώδη κλινική εξέταση όπου σαφώς και δεν υπήρχε χρόνος στα πρωινά ιατρεία του ΙΚΑ (οπότε με λεπτούς και έμμεσους χειρισμούς ο ασθενής κατευθυνόταν στο ιδιωτικό ιατρείο του εκάστοτε ΙΚΑτζή). Ναι, η βασιλεία του ΙΚΑ τελείωσε. Το επαναλαμβάνω μπας και το πάρετε όλοι πρέφα. Ο ασθενής έχει το δικαίωμα πια να επιλέξει οποιονδήποτε ιδιώτη γιατρό γουστάρει αρκεί αυτός να έχει σύμβαση με το δημόσιο (ΟΠΑΔ) ή ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ).

Η σύσταση αυτού του ΕΟΠΥΥ (ενιαίος οργανισμός παροχής υπηρεσιών υγείας) αναμένεται να γίνει επίσημα τον Ιούνιο ενώ το χρονικό διάστημα που διανύουμε τώρα έχει κατά κάποιο τρόπο δοκιμαστικό και πιλοτικό χαρακτήρα με την έναρξη εξέτασης των ασθενών του ΙΚΑ από γιατρούς του ΟΠΑΔ ή ΟΑΕΕ. Το νομοσχέδιο αυτό όμως στην πλήρη ανάπτυξή του, έχει πάρα πολλές (σκόπιμες ή μη) ασάφειες σε κάποια νευραλγικά και βασικά του σημεία. Για παράδειγμα δύο απορίες που αμέσως αμέσως προκύπτουν είναι: Το ταμείο αυτό θα το έχουν όντως ΟΛΟΙ οι ιδιώτες γιατροί ή θα είναι ένα «ταμείο-φιλέτο» που θα έχουν οι λίγοι και «εκλεκτοί» όπως συνέβαινε τώρα με το ΙΚΑ; Πώς θα γίνεται η αμοιβή των γιατρών; Στο δεύτερο αυτό σημείο, το μπάχαλο είναι τεράστιο. Κυκλοφόρησε το σενάριο περί μίας κατά κάποιο τρόπο πάγιας μηνιαίας  αμοιβής της τάξης των 500-600 ευρώ (όσους ασθενείς και να δει ο γιατρός). Αλλά για σκεφτείτε το λίγο. Ως τώρα έτσι γινόταν η αμοιβή των συμβεβλημένων με τον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ). Είναι δυνατόν να βλέπει ο γιατρός τους ασθενείς ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ, που ουσιαστικά καλύπτουν σχεδόν το 90% όλου του πληθυσμού στην Ελλάδα, στην τιμή του ενός; Αυτό ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία της απεργίας διότι αν όντως ισχύσει κάτι τέτοιο, τα ιδιωτικά ιατρεία γίνονται μη βιώσιμα. Μία λοιπόν βασική απαίτηση των κινητοποιήσεων που έγιναν ήταν η αμοιβή των γιατρών σε αυτό το ΕΟΠΥ να γίνεται κατά πράξη και περίπτωση (ανά ασθενή δηλαδή). Και αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον πιλοτικά μέχρι τον Ιούνιο, όπως δεσμεύτηκε ο κ.Λοβέρδος, θα γίνει. Και μη φανταστείτε καμιά υπέρογκη αμοιβή: Ένα starclub και μία σαλάτα του σεφ! Τόσα κοστίζει η ατομική υγεία στην Ελλάδα.

Το τι πραγματικά μας επιφυλάσσει απ’τον Ιούνιο και μετά το κράτος, είναι πραγματικά άγνωστο και επτασφράγιστο μυστικό. Και σε εμάς τους γιατρούς και σε εσάς τους ασθενείς. Το σίγουρο είναι ένα. Σε τούτη τη χώρα, οι όποιες κοσμοϊστορικές αλλαγές σκοπεύουν σε ένα και μόνο πράγμα. Να δώσουν ρευστό στα ταμεία του κράτους. Και χρήμα όντως θα εξοικονομηθεί μόνο και μόνο με τη θεσμοθέτηση της ενιαίας ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Όμως τα λεφτά αυτά θα φτάσουν και για την αξιοπρεπή αμοιβή των γιατρών του ΕΟΠΥΥ κατά πράξη και ασθενή ή μήπως η κυβέρνηση σκοπεύει να παίξει με τις λέξεις και τις ασάφειες του νομοσχεδίου; Αν όντως γίνει έτσι, αντιλαμβάνεστε πως οι απεργιακές κινητοποιήσεις το Καλοκαίρι, σαφώς και θα γίνουν πιο έντονες και μαζικές διότι πολύ απλά θα μιλάμε για τον πλήρη ευτελισμό και απαξίωση του ιατρικού επαγγέλματος.Και μη μου σχολιάσετε οι όποιοι «ανθρωπιστές» περί επαγγέλματος, λειτουργήματος, και τη διαφορά αυτών. Οι ελεημοσύνες τέρμα. Διότι μπορεί για να είσαι ένας καλός γιατρός να πρέπει να είσαι και καλός άνθρωπος, καλός άνθρωπος όμως δε σημαίνει και μαλάκας!

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ

Αυτό θα ακούσετε αν πάρετε το 801-11-35555,  την εξυπηρέτηση δηλαδή πελατών του ΟΤΕ-conn–x. Δεκατρία ολόκληρα λεπτά είχα το τηλέφωνο στην ανοιχτή ακρόαση, μόνο και μόνο για να ακούσω  τη λίμνη  των κύκνων του Τσαϊκόφσκι περιοδικά διακοπτόμενη από την ηχογραφημένη σκρόφα να επαναλαμβάνει το «παρακαλώ περιμένετε… σύντομα ο πρώτος διαθέσιμος εκπρόσωπός μας θα σας εξυπηρετήσει …». Μερικές φορές, αν είστε τυχεροί μπορεί να πετύχετε και καμιά ενάτη του Μπετόβεν ή κανέναν ξεκούρδιστο Σοπέν, η σκρόφα όμως να ξέρετε αποτελεί σταθερή και απαράλλαχτη αξία ανεξαρτήτως άσματος!

Είναι η τρίτη μέρα που ασχολούμαι με αυτό το γ@μημένο ίντερνετ στο ιατρείο. Και ενώ έχω ενεργοποιήσει  τη γραμμή και έχω πάρει τους κωδικούς εδώ και κάνα δίμηνο, μόλις την προηγούμενη εβδομάδα (που ετοιμάστηκε ο χώρος) αποφάσισα να συνδέσω την τηλεφωνική συσκευή και το ασύρματο router. Ήμουν σίγουρος πως κάτι δε θα πήγαινε καλά. Είναι γεγονός άλλωστε πως όσο γκατζετάκιας και να ισχυρίζομαι πως είμαι, οι ηλεκτρονικές συσκευές (και κυρίως τα κινητά) ποτέ δεν υπάκουσαν πλήρως στις εντολές μου. Το router λοιπόν δε θα μπορούσε να είναι η εξαίρεση! Οι προσπάθειές μου ήταν κάτι παραπάνω από φιλότιμες. Διάβασα όλες τις οδηγίες προσεκτικά, έκανα όλες τις συνδέσεις (spliter, τηλεφωνική συσκευή, ADSL γραμμή και Ethernet με το laptop) και εγκατέστησα και το λογισμικό του router!  Εντούτοις, το φωτάκι του broadband δεν έλεγε να ανάψει!  Και χωρίς broadband, no internet!

Την πρώτη φορά που επικοινώνησα με το παραπάνω δεκαψήφιο νούμερο (μόλις την περασμένη Πέμπτη) ήμουν κάπως τυχερός. Απάντησαν σχεδόν αμέσως! Δυστυχώς όμως συνομίλησα με μία μεσήλικη γκόμενα με προφορά «κάτω Μαχαλά, αλλά μεγάλωσα Αθήνα»  που είχε τόση σχέση με το internet όση και εγώ με το Φασούλα! Άιντε και κάντε reset στο router, και ξανακάντε reset, και κάντε restart στον υπολογιστή και βγάλτε το spliter, και αντιστρέψτε τα καλώδια του ADSL και του τηλεφώνου, και ξαναπάρτε μας να μας πείτε τι έγινε. Και να ξαναπαίρνω να τους πω πως το broadband φωτάκι εξακολουθεί να παραμένει μαύρο και άραχνο αλλά η τύχη αυτή τη φορά δεν ήταν με το μέρος μου. Βλέπετε μόλις βίωσα την πρώτη μου επαφή με το «παρακαλώ περιμένετε». Έτσι,  έξι λεπτά μετά τον ξεκούρδιστο Σοπέν, λίγο η κούραση απ’το νοσοκομείο, λίγο τα λόγια του Παππά, με ώθησαν να παραδεχτώ την ιντερνετική μου ήττα και να παραδώσω σώμα και πνεύμα στο κρεβατάκι μου.

Την επόμενη μέρα (Παρασκευή) πήρα ξανά τηλέφωνο. Το σήκωσαν μετά από περίπου τέσσερα λεπτά. Αυτή τη φορά έπεσα σε έναν νεαρό που τουλάχιστον αρχικά φαινόταν  πως ήξερε τι του γίνεται. Αρχικά όμως! Διότι καταλήξαμε άιντε πάλι στο reset του router , και ξανά-μανά reset και πάλι restart στο laptop… «Είναι κάποιο είδος πρωτοκόλλου;» ρώτησα. «Διότι όπως σας είπα αυτά τα έκανα και χτες χωρίς αποτέλεσμα». Μετά από μπόλικη σκέψη και σιωπή λοιπόν, ο τύπος αποφάνθηκε πως το broadband φωτάκι δεν ανάβει λόγω βλάβης δικτύου και μου ανακοίνωσε πως στις επόμενες 48 ώρες θα λάβω τηλέφωνο από τους τεχνικούς του ΟΤΕ. Το Σάββατο (!) όντως έλαβα μία κλήση στο κινητό όπου και με ενημέρωσαν πως η δυσλειτουργία οφειλόταν σε μη συντονισμό της γραμμής. Άλλαξαν τις ρυθμίσεις και τώρα θα μπορώ να συνδεθώ χωρίς κανένα πρόβλημα.

Σήμερα λοιπόν, αμέσως μετά το νοσοκομείο, ήρθα όλο χαρά στο ιατρείο για να βάλω τους κωδικούς του δικτύου και  να συνδέσω τον ασύρματο εκτυπωτή. Έλα μου ντε που το ελεεινό broadband φωτάκι εξακολουθούσε και εξακολουθεί να είναι σβηστό! Αυτή τη φορά έκανα μόνος μου τα restartια, τα resetια, τις αλλαγές των καλωδίων και την αλλαγή του spliter, μπας και κερδίσω χρόνο με το νέο υπάλληλο που θα μου κάτσει στο τηλέφωνο! Λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο βέβαια! Τα δεκατρία ολόκληρα λεπτά διακοπτόμενου Τσαϊκόφσκι που ακολούθησαν, ήταν αρκετά για να τα βροντήξω όλα κάτω και  να φύγω για άλλη μια φορά ηττημένος πνίγοντας τα spliter και τα router στους κοτόγυρους και τα κοτομπέϊκον!

Δε φταις εσύ όμως αγαπητό ConnX! Εμείς φταίμε, που δίνοντάς σου την πρωτιά, σου δώσαμε συγχρόνως και το θράσος να μας δουλεύεις με μόλις δύο λέξεις: «παρακαλώ περιμένετε». Οι πρωτιές βέβαια δε διατηρούνται με τέτοια αντιμετώπιση! Και αυτό είναι κάτι που θα το διαπιστώσεις σύντομα, πολύυυυ σύντομα θα έλεγα, όταν εσύ θα συνεχίσεις να παρακαλάς, την ώρα και τη στιγμή που εμείς απλά θα πάψουμε να περιμένουμε …

Η ΔΙΑΚΑΝΑΛΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Βαριέμαι οικτρά τις προεκλογικές περιόδους, σιχαίνομαι τα πολιτικά λογίδρια λίγο πριν τις κάλπες και μισώ τις στημένες τηλεοπτικές διακαναλικές υπερπαραγωγές που ανάθεμα και αν με βοήθησαν ποτέ στην πολιτική μου σκέψη και βούληση. Αυτή η συνεχής ρήση της κυβέρνησης και η ακόλουθη αντίρρηση της αντιπολίτευσης καταντά πραγματικά θεατρική κωμωδία, για να μην πω τραγωδία, με απόλυτα προβλέψιμο σενάριο. Ο στείρος λόγος και  ο απόλυτα προβλέψιμος αντίλογος επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση με τα δύο μεγάλα κόμματα να ξεκατινιάζονται και να εκτοξεύουν απειλές μεταξύ τους για το ποιο έκανε τα πιο τραγικά λάθη και τα πιο μεγάλα σκάνδαλα δημόσιου χρήματος που έφεραν τελικά την Ελλάδα στο κατώφλι του μνημονίου. Και φτιάχνουν λέει και ομάδες ελέγχου για να ελέγξουν τους εαυτούς τους και να βρουν που πήγαν επιτέλους αυτά τα λεφτά, λες και δεν ξέρουμε όλοι ότι οι επιτροπές αυτές δημιουργήθηκαν ουσιαστικά για να κουκουλώσουν και όχι για να φανερώσουν. Άιντε το πολύ-πολύ να δώσουν ως βορά τον πιο αδύνατο από δαύτους, ένα εξιλαστήριο θύμα ρε αδερφέ για να εξευμενισθεί η οργή του πλήθους. Όμως όλοι πια έχουμε συνειδητοποιήσει πως τα αμαρτωλά χέρια ποτέ δεν ήταν μόνο δύο ή τέσσερα και ποτέ μόνο μπλε ή πράσινα. Στις περιπτώσεις αυτές το διαζευκτικό «ή» δίνει πάντα τη θέση του στο συζευκτικό «και»! Και όταν η χώρα μας διασύρεται ως κράτος παρανομίας και κλεψιάς θα πρέπει κάποιος να σφυρίξει στον πρωθυπουργό πως το ψάρι βρωμά πάντα από το κεφάλι. Και κάτω από αυτό το κεφάλι, κάτω απ’τη μύτη τούτου του παγόβουνου που λέγεται πολιτική, παρασιτεί ένα περιβάλλον μούχλας και δυσωδίας, ένα περιβάλλον που δυστυχώς συνηρείται και διαιωνίζεται από τη δική μου ψήφο. Και αυτός είναι και ο λόγος που ψηφίζω. Μπορεί να μην έχω το σθένος να συμμετέχω ενεργά στην πολιτική, όμως σε μία δημοκρατική χώρα τη δύναμη την έχει πάντα ο λαός.

Και φτάνω πια στην κλασική μου ερώτηση. Τι να ψηφίσω; Βλέπετε, αποφάσισαν να δώσουν στις δημοτικές εκλογές έναν πιο ας το πούμε κοινοβουλευτικό χαρακτήρα, ώστε η πράσινη ή η μπλε υπεροχή να σημαίνει στην πράξη και συμφωνία ή διαφωνία αντίστοιχα με τα μέτρα του μνημονίου. Και εγώ εξαρχής τοποθετήθηκα υπέρ του μνημονίου. Διότι έτσι όπως τα σκατώσαμε και φτάσαμε πάτο, έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έπρεπε από κάπου να γίνει η αρχή. Αναγνωρίζω φυσικά τον αντίλογο του φίλου μου ΓιώργουΧ περί των Ελλήνων προγόνων μας, που αρνήθηκαν την κάθε μορφής υποδούλωση και να που τώρα εμείς υποταχθήκαμε στην Τρόικα και το μαστίγιό της. Ξέρετε όμως τι σκέφτομαι; Πως αυτοί οι αυστηρότατοι ελέγχοι της Τρόικας που αποσκοπούν στον έλεγχο των επενδύσεών της είναι ουσιαστικά και ένας έλεγχος σε στα πολιτικά αποβράσματα που χρόνια τώρα καταχραστάστηκαν τον δημόσιο πλούτο.

Δυστυχώς βέβαια τα τελικά σπασμένα πληρώνει μέσω του μνημονίου για ακόμα μια φορά ο δύσμοιρος λαός του οποίου η οργή προοδευτικά συσσωρεύεται. Και είναι σίγουρο πως κάποια στιγμή τούτη η οργή θα εκφορτισθεί με τη μία ως πυκνωτής και τότε πια θα μιλάμε για τη σούπερνόβα λαϊκή επανάσταση που στο πέρασμά της θα κάνει στάχτες μνημόνια, τρόικες  και κυβερνήσεις σε dt. Και θα μπορούσαμε όντως μέσα από αυτές τις στάχτες και τη συνακόλουθη πτώχευση να αναγεννηθούμε και να δημιουργήσουμε ξανά τη δραχμή. Όμως εγώ φοβάμαι το συγκεκριμένο σενάριο διότι στο σύγχρονο κόσμο του 21ου αιώνα έλα και πες μου εσύ πόσο ανταγωνιστική θα μπορούσε να είναι η δραχμούλα και πόσο εφικτή η περαιτέρω μας οικονομική ανάπτυξη μέσω αυτής. Μπερδεμένες οι σκέψεις μου μπερδεμένο και το κείμενο  και δε νομίζω να μου ξεκαθαρίσει και πολλά πράγματα η περιβόητη διακαναλική ομιλία του Πρωθυπουργού. Το μόνο που με καθησυχάζει κάπως (και ας θεωρηθεί αυτό ως το ηθικό, κοινωνικό και ουσιαστικό μήνυμα αυτής της εγγραφής) είναι πως η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται. Και στη δική μας ιστορία, η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει.

ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΤΩΝ 07:30

Είναι φυσιολογικό αυτό; Το έχει κανείς άλλος; Γκρινιάζω καθημερινά για το πρωινό ξύπνημα της δουλειάς αλλά όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο εξακολουθώ να ξυπνάω με μαθηματική ακρίβεια 07:30 χωρίς ξυπνητήρι. Δεν το θέλω, αλλά το κάνω! Και όχι μόνο αυτό, αλλά όταν αποφασίσω να τεμπελιάσω στο κρεββάτι, πονοκεφαλιάζω στο λεπτό αν καθυστερήσω να ρουφήξω την πρωινή μου δόση καφεΐνης. Τις αργίες το πρωί λοιπόν θα με βρείτε με το ένα χέρι στον καφέ και το άλλο στο ποντίκι να χαζολογάω τις εφημερίδες στο ίντερνετ.

Ειδικά σήμερα όμως, με τόσο Τρέμη που έφαγα στη μάπα κάθε μέρα στο mega, αρνούμαι να πιπιλίσω πάλι τις ίδιες καραμέλες! Αρνούμαι να διαβάσω πάλι για την αυστηρότητα της Μέρκελ και τις ηλίθιες εκλογές της, για τους κερδοσκόπους που μας μονοδρόμησαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και για το πιθανό πάγωμα των μισθών στον ιδιωτικό τομέα. Αρνούμαι να διαβάσω τις κλασικές πια εξωγήινες δηλώσεις της Αλέκας που υπό μορφή κασέτας προτρέπουν τον εργαζόμενο για άλλη μια φορά σε άστοχες κινητοποιήσεις λες και θα αλλάξει κάτι αν φάμε το καβλί του ΔΝΤ με βαζελίνη ή χωρίς.

Όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, θα πρέπει πραγματικά να λέμε και ευχαριστώ στο ΔΝΤ που ανέστειλε το σενάριο χρεωκοπίας της χώρας μας. Και αυτό γιατί φτάσαμε πάτο! Και σε αυτό τον πάτο έπρεπε από κάπου να πιαστούμε, έστω και αν αυτό δίνει κάθε δικαίωμα στο ΔΝΤ επιβλέποντας την πορεία των επενδύσεών του, να εμπλέκεται συνέχεια στα πόδια μας προτρέποντας, αλλά ουσιαστικά αποφασίζοντας την οικονομική πολιτική της χώρας. Δεν έχω ακόμα καταλήξει αν αυτό το τελευταίο μου αρέσει. Μάλλον με ξενίζει θα έλεγα διότι μπορεί απ’τη μία ίσως να καταφέρει να φρενάρει την ασυδοσία των πολιτικών χαραμοφάηδων, απ’τη άλλη εντούτοις, διαισθάνομαι πως η πλήξη των μικρομεσαίων θα βιωθεί σαφώς πιο επώδυνα, ανεξαρτήτως βαζελίνης.

Όμως είμαι σίγουρος! Όπως επιβιώσαμε πριν 20 χρόνια, έτσι θα επιβιώσουμε και τώρα! Σφίξτε το ζωνάρι έλεγαν οι εργοδότες στον πατέρα μου πριν 20 χρόνια, σφίξτε το ζωνάρι λένε και σήμερα. Και αυτό το σφίξιμο είναι μια συνήθεια! Κάτι σαν το πρωινό ξύπνημα των 07:30! Δεν το θέλεις, αλλά το κάνεις…

Ι.Κ.Α

Είμαι φοβερά εκνευρισμένος και συνάμα απογοητευμένος με τη δόμηση της Υγείας σε αυτή τη χώρα. Ίδρυμα Κοινωνικής Αγανάκτησης θα’πρεπε να σημαίνει το Ι.Κ.Α, διότι αν αυτό είναι ίδρυμα κοινωνικής ασφάλισης εμένα να με φτύσεις. Ντρέπομαι ως άνθρωπος και ως γιατρός για όλους τους συναδέλφους-λαμόγια, καραβανάδες, χαραμοφάηδες, εγωιστές, συμφεροντολόγους που στελεχώνουν τα δημόσια ταμεία και που αντί να εξυπηρετούν τον ασθενή, συνεισφέρουν απλά στη μέγιστη ταλαιπωρία του να τρέχει έρμαιος στη δίνη της γραφειοκρατίας μπας και βρει την υγειά του. Τη σωματική δηλαδή, γιατί την ψυχική την έχει ήδη χάσει προ πολλού. Δεν ξέρω πώς την έχουν δει έτσι οι ΙΚΑτζήδες γιατροί.

Το σενάριο που κατάφερε να σπάσει τη σιωπή ετούτου εδώ του μπλογκ έχει ως εξής (ναι, θα ακολουθήσουν κάποιες ιατρικές πληροφορίες). Μία ασθενής γύρω στα 60 με ιστορικό υπέρτασης υπό co-Aprovel 300/12,5 και ήπιας υπερλιπιδαιμίας υπό δίαιτα, επισκέφτηκε το ιατρείο υπέρτασης ενός γνωστού δημόσιου νοσοκομείου διότι τις τελευταίες μέρες διαπίστωσε κάποια 17άρια στις συστολικές της πιέσεις. Ο συνάδελφος άλλαξε την αγωγή σε co-Diovan 320/25 και προσέθεσε και ένα manyper το βράδυ. Δεκαπέντε μέρες μετά η ασθενής αισθάνθηκε αδυναμία, καταβολή, ναυτία, έσερνε τα πόδια της όπως περιέγραψε. Έκανε κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που έδειξαν επιδεινωμένη νεφρική λειτουργία (Creat:2,2 Ur:110). Ο συνάδελφος συμβούλευσε την ασθενή να πίνει μπόοοολικο νεράκι. Δεκαπέντε μέρες αργότερα, η νεφρική λειτουργία σα να βελτιώθηκε όμως το νάτριο ορού κατακρημνίστηκε (Νa: 120). Και ενώ προσπάθησε να δει το γιατρό της στο νοσοκομείο, η απεργία που βρισκόταν εν εξελίξει της μετέθεσε το ραντεβού σε ένα μήνα. Στο σημείο αυτό κλήθηκα εγώ που αφού την εξέτασα, της εξήγησα πως δε συμφωνώ με την αύξηση του διουρητικού που προφανώς την αφυδάτωσε αλλά ούτε και με την υπερβολική πρόσληψη ύδατος προς αντιστάθμιση της αφυδάτωσης διότι σε συνδυασμό με το διουρητικό της έριξε το νάτριο. Και για να μη σας τα πολυλογώ, της συνέστησα απλά να κρατήσει την προηγούμενη αγωγή της με χαμηλή δόση διουρητικού και να παίρνει σαφώς και το manyper το απόγευμα.

Η ασθενής βελτιώθηκε κλινικοεργαστηριακά, όμως με πήρε τηλέφωνο παραπονούμενη πως ο γιατρός του ΙΚΑ δεν της γράφει την αγωγή διότι δεν προέρχεται από δημόσιο νοσοκομείο. «Βρε του εξήγησες την επιπλοκή που σου έκανε; Παθολόγος είναι δεν καταλαβαίνει; Τι θα κάνει; Θα σε αφήσει με την προηγούμενη αγωγή;» ρωτούσα απ’το τηλέφωνο. «Ναι, ο γιατρός ήταν ανένδοτος!» μου απαντούσε η ασθενής και φόρτωνα ακόμα περισσότερο. Αυτός ο συνάδελφος λοιπόν είναι για φτύσιμο! Διότι έχει μπροστά του μια ΑΣΘΕΝΗ που του εξηγεί το πρόβλημά της, τις επιπλοκές που οδήγησαν στην αλλαγή της θεραπευτικής αγωγής και αντί να τοποθετηθεί και να πράξει ιατρικά, βάζει μπροστά τον εγωισμό και τη θέση ισχύος του λέγοντας αφοριστικά: «πήγαινε ξανά στο δημόσιο νοσοκομείο ειδάλλως δε σου γράφω τίποτα».

Δεν το καταλαβαίνω όλο αυτό. Αντί όλοι οι γιατροί να συνεργαζόμαστε ο καθένας απ’τη θέση που κατέχει προς όφελος του ασθενή, κάνουμε επίδειξη κομπλεξισμού εξυπηρετώντας τελικά μόνο τα πελατάκια μας. Αν έγραφα εγώ κάποια φαρμακευτική αγωγή που θα έκανε παρενέργεια σε έναν ασθενή, θα σεβόμουν και θα εκτιμούσα το γιατρό που θα την ανακάλυπτε και θα την αντιμετώπιζε. Πρέπει επιτέλους όλοι οι συνάδελφοι να συνειδητοποιήσουμε πως η «αγορά» είναι ελεύθερη. Το ότι ένας ασθενής δε σε θέλει ως θεράποντα γιατρό αγαπητέ σπασαρχίδη ΙΚΑτζή ίσως πρέπει να αποτελέσει κίνητρο να σκεφτείς για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και να το διορθώσεις. Και αν δε το διορθώσεις αυτό, ο ασθενής πάντα θα σου φεύγει, όσο και αν τον απειλείς με τη δύναμη της συνταγογράφησης.

 

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Ποτέ δεν υπήρξα φανατικός της θρησκείας. Δε λέω, πήγα και εγώ στο κατηχητικό μου κάπου εκεί στο τέλος του δημοτικού με αρχές γυμνασίου αλλά μετά οι επισκέψεις στην εκκλησία περιορίστηκαν στις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, άντε και σε κάνα γάμο ή κηδεία. Και απ’όσο πρόλαβα να τη ζήσω από μέσα, η δομή της εκκλησίας δε διαφέρει και πολύ απ’του στρατού. Η κλίμακα ιεραρχίας και η παλαιότητα είναι εξίσου,  αν όχι περισσότερο, σημαντικά. Υπάρχει το αφεντικό, ο βοηθός του αφεντικού, οι βοηθοί των βοηθών, υπάρχουν οι εκλογές και οι υποτραπέζιες συμμαχίες συμφερόντων, υπάρχει ο εκπρόσωπος τύπου και φυσικά δε θα μπορούσαν να λείπουν και οι ανάλογοι «Ψωμιάδες». Εκείνοι οι ιδιαίτερα ερειστικοί  παπάδες που εις το όνομα του Θεού (αλίμονο) θα σπεύσουν στις κάμερες να κρίνουν και να αφορίσουν με βαρύγουπα λογύδρια οτιδήποτε ξενίζει τα κολλημένα και απαρχαιωμένα τους μυαλά.

Είναι γνωστή η γκρίνια και την έχουμε ξαναζήσει. Δε χρειάζεται να σας θυμίσω τη βαβούρα με τις ταυτότητες. Όποτε αποφασίζει η πολιτεία σύμφωνα με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Εκκλησία αντιδρά. Και αντιδρά πάντα πασάροντας την καραμέλα ότι χάνουμε την πολιτισμική μας κληρονομιά. Λες και η πολιτισμική μας κληρονομιά έχει κολλήσει στην εποχή του κρυφού σχολιού (που μεταξύ μας αμφιβάλλω αν υπήρξε ποτέ). Ας κλείσουμε λοιπόν τα σύνορα, να μη μπαίνει και να μη βγαίνει κανείς, ας επιστρέψουμε στη γεωργική επανάσταση, στην εποχή του αργαλειού και των φυτειών, ας ντυθούμε τσολιάδες και ας βάλουμε και τέσσερα τζάμια στους τέσσερις ορίζοντες μπας και διατηρήσουμε αναλλοίωτη τούτη την κληρονομιά.

Η πολιτισμική κληρονομιά είναι δυναμικός όρος. Εμπλουτίζεται και ανανεώνεται στο πέρασμα του χρόνου. Με τη δύναμη της φυσικής επιλογής ορισμένα στοιχεία της χάνονται ως υπολειπόμενα  και αποκτούν μουσειακό χαρακτήρα και άλλα επικρατούν ως νυν τρόπος ζωής. Σήμερα λοιπόν που η Ελλάδα καλώς ή κακώς φιλοξενεί μαύρους, κίτρινους, πακιστανούς, αλβανούς κλπ το θέμα της ανεξιθρησκείας προβάλλει πιο επίκαιρο από ποτέ. Και ή δεχόμαστε τη Δημοκρατία σε όλες της τις εκφράσεις  ή ας εκλέξουμε πάλι Βασιλιά να τελειώνει η υπόθεση. Δε μπορούμε να υποχρεώσουμε και να υποδείξουμε στον άλλο που να πιστέψει, πώς να το κάνουμε δηλαδή! Ο προσηλυτισμός δε συνάγει ούτε με τη Δημοκρατία αλλά ούτε και με το Χριστιανισμό.

Συγχωρέστε με (ξανά) για το απόλυτο ύφος γραφής. Ας μη δοθούν όμως λάθος μηνύματα. Μπορεί να μην είμαι φανατικός της θρησκείας όμως σε καμιά περίπτωση δεν είμαι άθρησκος. Απλά διαφωνώ σχετικά με το τι εννοεί η εκκλησία ως θρησκευτική της κληρονομιά και δεν κατανοώ και το φόβο της μήπως τη χάσουμε. Πιστεύω και εγώ στο Θεό όμως δεν έχω ανάγκη κανένα υλικό επίγειο αγαθό να μου το υπενθυμίζει. Γνωρίζω πως όσο συνεχίζω να κάνω την προσευχή μου κάθε βράδυ, ακόμα και αν έχω πετάξει το χρυσό περιτύλιγμα, έχω κρατήσει βαθειά ριζωμένη την ουσία. Και η ουσία, η πραγματική μας αν θέλετε θρησκευτική κληρονομιά, αυτή που ποτέ δε θα ξεθωριάσει στο πέρασμα του χρόνου, είναι μία: Η Πίστη. Και αυτή δεν εξαρτάται από κανένα σταυρό, εικόνα ή ταυτότητα.

ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΟΥ H1N1

Συνήθως δεν αναπτύσσω εδώ αμιγώς ιατρικά θέματα. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη, την επαγγελματική υποχρέωση αν θέλετε, να σας παρουσιάσω ορισμένες απόψεις που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αλλά και πιο επίσημα στην ίδια την ιατρική κοινότητα σχετικά με τον διάσημο ιό και τον επικείμενο εμβολιασμό του. Το θέμα είναι ιδιαίτερα λεπτό και σοβαρό και οι περισσότεροι συνάδελφοι, όταν τοποθετούνται δημόσια, διαχωρίζουν καθαρά την ιατρική από την προσωπική τους θέση. Όσο δε πλησιάζει η 16η Νοεμβρίου, η επίσημη δηλαδή μέρα έναρξης εμβολιασμού του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού στην Ελλάδα, τόσο αυξάνεται το κλίμα δυσπιστίας, με τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στα νοσοκομεία να τοποθετούνται κατά του εμβολιασμού. Και η σύγχυση άρχισε ήδη τρεις μήνες πριν, με τον προβληματισμό και το διχασμό της ιατρικής κοινότητας στην ιεράρχηση των ομάδων κινδύνου (ποιοι πρέπει να εμβολιαστούν πρώτα), όπως και με το περιβόητο μέτρο που τελικά αποσύρθηκε, το οποίο προέβλεπε πως οι πολίτες θα έπρεπε να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση με την οποία θα βεβαίωναν πως έχουν λάβει γνώση για τυχόν επιπλοκές από τον εμβολιασμό.

Η ασφάλεια του εμβολιασμού είναι το πιο φλέγον θέμα σήμερα, πιο φλέγον και από την ίδια τη γρίπη! Η Ευρωπαϊκή ένωση έδωσε το πράσινο φως για την κυκλοφορία τριών πανδημικών εμβολίων. Το Focetria από τη Νοvartis, το Pandemix από τη Glaxosmithkline και το Celvapan από τη Baxter. (Ας σημειωθεί εδώ, σε παρένθεση, πως στο επόμενο εξάμηνο ο τζίρος των συγκεκριμένων φαρμακευτικών εταιριών προβλέπεται να φτάσει τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια). Τα εμβόλια αυτά παρασκευάστηκαν με τεχνολογία που βασίζεται σε αυτή που είχε χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη προηγούμενων εμβολίων, όπως της γρίπης των πτηνών. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Φαρμάκων βεβαιώνει για την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια των εμβολίων όμως αυτό δεν έχει πείσει πολλούς αξιόλογους συναδέλφους στην Ελλάδα, όπως τον κ.Μπεχράκη ή τον κ.Μουτσόπουλο. Οι ανοσοενισχυντικές ουσίες που περιέχουν και χρησιμεύουν στην επαγωγή ισχυρότερης και αποτελεσματικότερης ανοσίας, παρά τη χρησιμοποίησή τους σε ήδη 40.000.000 δόσεις εμβολίου χωρίς πρόβλημα, εξακολουθούν να φοβίζουν για τη πιθανή μελλοντική πρόκληση της διάσημης πια νευροπάθειας Guillan-Barre. (Προς σημείωση, το εμβόλιο που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ δεν περιέχει αυτές τις ουσίες). Πιο συγκεκριμένα, ο παρόν ιός ταυτοποιήθηκε τέλη Απριλίου του 2009. Οι υπάρχουσες μελέτες είναι λίγες συγκριτικά με τις μελέτες που έχουμε για τα παλιά εμβόλια συνεπώς η διάθεση του στην αγορά κρίνεται μάλλον πρόωρη και εσπευσμένη. Αρκετές φορές απαιτούνται έξι μήνες για την παραγωγή ασφαλούς εμβολίου μετά την πρώτη ταυτοποίηση του ιού που είναι υπεύθυνος για μία πανδημία. Και ας μη ξεχνάμε και την τραγική εμπειρία από την άρων άρων κυκλοφορία εμβολίου της γρίπης το 1976, το οποίο αφορούσε μάλιστα συγγενή ιό που έφερε γονίδια γρίπης των χοίρων. Το τότε παραχθέν εμβόλιο που διετέθη μαζικώς για εμβολιασμό, λόγω ανάλογης επιδημίας γρίπης, σύντομα αποσύρθηκε λόγω αυξημένης συχνότητας εμφάνισης Guillan Barre.

Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που δημιουργείται τόσο ισχυρό αντιεμβολιαστικό κύμα! Και θεωρώ πως η όλη τροπή ίσως είναι φάουλ της Εθνικής Επιτροπής Πανδημίας που τρέχει πια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα μπας και  ελαττώσει την τεράστια δυσπιστία και καχυποψία των γιατρών. Όμως παρά την ενημερωτική καμπάνια που ετοιμάζουν και που ακόμα στο δρόμο είναι, η ζημιά έχει ήδη γίνει! Το βλέπω και στον εαυτό μου που έχω διαβάσει πολυάριθμες συνεντεύξεις «ειδικών» στα έντυπα μέσα, και τελικά, το μόνο που κατάφερα να αποκομίσω είναι σπόροι ανησυχίας και ανασφάλειας. Και αν αυτοί οι σπόροι καταφέρνουν να καλλιεργηθούν σε έναν γιατρό, τι να κάνει και ο κοσμάκης που στέκεται απλός παρατηρητής σε ένα βομβαρδισμό ρήσεων και αντιρρήσεων και περιμένει τον ειδικό να τον οδηγήσει απ’το χεράκι στο σωστό δρόμο;

Το μόνο θετικό είναι πως ευτυχώς για την ώρα, η σημερινή πραγματικότητα δεν προσεγγίζει τα εφιαλτικά σενάρια που περιέγραφαν τρεις μήνες πριν. Το δεύτερο κύμα πανδημίας δεν έχει έρθει ακόμα αλλά και σε όσα κράτη του βορείου ημισφαιρίου επέστρεψε, παραμένει ήπιο. Οι περισσότεροι πια αποδέχονται ότι η θνητότητα της νέας γρίπης (0,3/1000) είναι περίπου ίδια ίσως και χαμηλότερη από αυτή της κλασσικής εποχικής γρίπης (1/1000). Απλά, επειδή η νέα γρίπη είναι πανδημία, θα προσβάλλει περισσότερους άρα και αναλογικά θα σκοτώσει περισσότερους.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ήταν η σημερινή μου επιστροφή απ’τη δουλειά, με το Citroen Saxo να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της βάρκας και το σπίτι των γονιών μου το ρόλο του μακρινού προορισμού. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που μισώ την Αθήνα! Μισώ την κίνησή  της,  μισώ τα βουλωμένα της φρεάτια  και μισώ τους δρόμους ποτάμια που δημιουργούνται από αυτά. Και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που απεχθάνομαι την καταρρακτώδη βροχή, η απερίγραπτη ταλαιπώρια που θα φάω όταν θα αναγκαστώ να κυκλοφορήσω οδηγός ή ακόμα χειρότερα πεζός σε ένα Περιστέρι και μια Νίκαια έρμαια στη δύναμη του ύδατος. Μη δοκιμάσετε να διασχίσετε την Καυκάσου αυτές τις μέρες. Ακούστε με που σας λέω! Και αν το κάνετε προμηθευτείτε κάνα μπαστούνι ώστε να υπολογίσετε το βάθος του νερού στο επόμενο σας βήμα. Περισσότερες είναι οι λακκούβες παρά η άσφαλτος σε αυτή την οδό. Αν είστε τυχεροί θα τα καταφέρετε. Αν πάλι όχι, θα είναι γιατί κάποιος Ελληνάρας οδηγός θα περάσει με ταχύτητα τη διπλανή λακκούβα και θα σας χαρίσει ένα καινούργιο σκατί χρώμα στο υπέροχο μπορντό σας πουκάμισο.

Και έτσι ακριβώς έγινε! Σκεφτείτε λίγο τους τίτλους έναρξης του sex and the city! Λίγο πριν φτάσω νικητής στην είσοδο της πολυκατοικίας, ένας παπάρας οδηγός (που να του καεί το αυτοκίνητο και το ψυγείο μαζί) με έλουσε στην κυριολεξία με ό,τι απόπλυμα φιλοξενούσε η ουκ ευκαταφρόνητη εκ δεξιών μου λακκούβα. Και ήρθε το μπορντό – σκατί πια –  πουκάμισο και τσίτωσε πάνω στο φανελάκι και το φανελάκι πάνω στο πετσί μου και μόνο οι ρώγες που δε φάνηκαν για να ομοιάσω με την Κάρυ της διάσημης σειράς. Και άκουσα και τον εξάψαλμο απ’τη μάνα που δεν πήρα μπουφάν, που το ξέχασα στο αυτοκίνητο, που δεν προσέχω και θα πλευριτωθώ, που θα πάθω πλεμονία γιατρός πράμα, και γενικεύτηκε η κουβέντα, που δε νοικοκυρεύομαι , που είμαι αντικοινωνικός, που δεν πήρα τηλέφωνο τη θείτσα που γιόρταζε… νια νια νια νια …και με όλα αυτά σιφυλιάστηκα και έφυγα χωρίς να φάω … και αει σιχτήρ για καιρός πια!

Και γύρισα στο σπιτάκι μου, τσιτσιδώθηκα, παράτησα όπου βρήκα τα βρεγμένα ρούχα και κούρνιασα κάτω απ’τα παπλώματα να απολαύσω το μόνο ωραίο πράμα στη βροχή, τον ήχο. Και δε με νοιάζει τίποτα. Ούτε που για ακόμα μια φορά τεμπέλιασα και δεν πήρα τα όρη και τα βουνά να βρω κατάλληλο χώρο για το ιατρείο, ούτε που δεν πήγα γυμναστήριο, ούτε που δεν έφαγα, ούτε που δε σιγύρισα το σπίτι, ούτε που τσακώθηκα χωρίς ουσιαστικό λόγο με τους δικούς μου. Και ας βροντάει έξω όσο θέλει. Και ας ρίχνει κατακλυσμό. Δεν πειράζει. Είναι η διάθεση τέτοια… που ταιριάζει υπέροχα με το σκατί χρώμα στο πουκάμισο!

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ MARLBORO

Θα πρέπει να είσαι εντελώς ηλίθιος για να μην έχεις καταλάβει ακόμα τίποτα. Όλα είναι ζυγαριά . Και στη συγκεκριμένη ζυγαριά από τη μία είναι το Χρήμα και από την άλλη η Υγεία. Ο λόγος για την 1η Ιουλίου και την έναρξη εφαρμογής του περιβόητου νόμου 3730/2008 περί «προστασίας ανηλίκων από τον καπνό και τα αλκοολούχα ποτά και άλλες διατάξεις». Είναι φανερό πως η κυβέρνηση δεν έχει πάρει ακόμα σαφείς αποφάσεις για το ποια πλευρά θα στηρίξει! Από  τη μία δεν είναι έτοιμη να χάσει τις πλουσιότατες φοροεισπράξεις προερχόμενες από το εμπόριο του καπνού αλλά και απ’την άλλη θέλει να κρατήσει ένα profile σύμφωνο με τις προδιαγραφές της ΕΟΚ και ευαισθητοποιημένο προς την Υγεία του Έλληνα πολίτη (α ρε Αβραμόπουλε πόσο ωραία τα λες!). Από τη μία τίθεται σε εφαρμογή ο αντικαπνιστικός νόμος, απ’την άλλη όμως όπως διάβασα και στο blog του Γιάννη Δ, μια χαρά συνεχίζονται οι επιδοτήσεις για την υποστήριξη των καπνοπαραγωγών.Τα παραθυράκια του νόμου που ήδη άρχισαν να αναδύονται (στο κυλικείο του νοσοκομείου που εργάζομαι το κάπνισμα θεωρείται με στάμπα νόμιμο) καταλαβαίνετε πως είναι σκόπιμα και προκλητά από την ίδια την κυβέρνηση και αποδεικνύουν λιτά και αυταπάγγελτα την αδυναμία της ζυγαριάς να γύρει ικανοποιητικά προς την πλευρά της Υγείας. Με άλλα λόγια, το ελληνικό κράτος ακόμα δεν έχει βρει εναλλακτικά εισοδήματα που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις τεράστιες καπνο-φοροεισπράξεις που θα χάσει από την αυστηρή εφαρμογή του νόμου και γι’αυτό  πολλές φορές θα κάνει έμμεσα ή άμεσα τα στραβά μάτια στις όποιες παραβάσεις του. Και αν θέλετε να το προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα και ας με πείτε και φαντασιόπληκτο, είναι απλά θέμα χρόνου η ανάδυση ενός νέου οργανωμένου κυκλώματος παραοικονομίας, όπου οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς θα κάνουν για 30 αργύρια ολίγον τι τα στραβά μάτια στα όποια ατοπήματα υποπέσουν τα νυχτερινά κέντρα.

Για ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η υγεία όμως, χρειάζονται δραστικά μέτρα και όχι ημίμετρα του κώλου που παίζουν απλά το ρόλο βιτρίνας. Και επειδή η κυβέρνηση μάλλον δε δύναται ή δε θέλει να προβεί σε αυτά τα δραστικά μέτρα (πχ να βάλει λουκέτο στις καπνοβιομηχανίες ή να χαρακτηρίσει το κάπνισμα παράνομο) η σκυτάλη περνάει σε σένα και σε μένα, σε εμάς. Δύσκολοι οι καιροί για καπνιστές το ομολογώ και ακόμα πιο δύσκολοι για αντικαπνιστές! Και η ουσία τελικά, αν και είναι σαφής και ξεκάθαρη, είναι τόσο δύσκολο να την αντιληφθούμε σε όλη της το μέγεθος και με το δεός που της αρμόζει. Και η ουσία είναι πως η Υγεία είναι αγαθό πολύτιμο και ιερό! Ναι, ξέρω, ακούγεται τόσο μα τόσο κλισέ. Όμως σας μιλάει ένας άνθρωπος που ασχολείται με την Υγεία και έχει δει όλες τις θεωρητικολογίες περί επιπτώσεων του καπνίσματος στην πράξη.

Και ομολογώ λόγω τεράστιου εθισμού στη νικοτίνη, αν δε σε έχουν ήδη τρομοκρατήσει τα στατιστικά στοιχεία, ή οι νεκροτομικές εικόνες των πνευμόνων και των στεφανιαίων αγγείων πριν και μετά το κάπνισμα, μάλλον δε θα τα καταφέρω ούτε και εγώ με τούτη εδώ την εγγραφή. Και να σου πω την αλήθεια, δε με καίει και τόσο. Στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή είναι δώρο δικό σου, κατάδικό σου, και εφόσον είσαι άνω των 18, έχεις κάθε δικαίωμα να της φέρεσαι όπως εσύ γουστάρεις, να την τιμάς ή να την υποτιμάς και να τη σέβεσαι ή όχι. Ποιος είμαι εγώ λοιπόν που θα διακόψω τον οργασμό της πρώτης πρωινής σου τζούρας; Εσύ και μόνο εσύ έχεις ήδη επιλέξει να πεθάνεις με έναν από τους ποικίλους χίλιους τρόπους θανάτου που σου προσφέρει το συστηματικό κάπνισμα.

Και ως εδώ όλα καλά. Τα πράματα όμως περιπλέκονται αν αναλογιστεί κανείς πως το τσιγάρο βλάπτει όχι μόνο τον ενεργητικό αλλά και τον παθητικό καπνιστή. Και ακριβώς για αυτό το λόγο εκνευρίζομαι ελεεινά με κάτι θρασύτατους καπνιστές τύπου Λιάνα Κανέλλη που βροντοφωνάζουν περί παραβίασης της ατομικής ελευθερίας και υποβιβασμού της προσωπικότητάς τους όταν οι ίδιοι δε σέβονται καν τους γύρω τους (για να μην αναφερθώ στον εαυτό τους).Τους φερόμαστε λέει σα β προσωπικότητες, του πεταματού ένα πράμα, ενώ θα έπρεπε λόγω των φόρων που καταβάλουν αγοράζοντας ένα πακέτο θανάτου να τους κάνουμε και τεμενάδες! Εσείς αλήθεια σέβεστε τα παιδιά σας όταν φουμάρετε μπροστά τους και μετά τα τρέχετε με βρογχίτιδες στα νοσοκομεία; Και πώς αισθάνεστε όταν ξεκινούν το κάπνισμα από τα 14 διότι πολύ απλά μιμούνται εσάς; Εσείς σεβαστήκατε εμένα που από την τσιγαρίλα σας αρρώσταινα κάθε φορά που έβγαινα βράδυ; Γιατί λοιπόν να σεβαστώ εγώ τα δικαιώματά σας; Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να διασκεδάσετε όπως εγώ και όχι εγώ όπως εσείς. Και ναι, εσείς είστε οι ηλίθιοι που καπνίζετε κάθε φορά μπροστά μου όπως εγώ είμαι ο πανηλίθιος που κάθε φορά στο όνομα της φιλίας και της παρέας το δέχομαι. Ως εδώ όμως. Πάρτε τα φούμαρά σας, απομακρυνθείτε από μένα και ψοφήστε όπως ακριβώς εσείς επιλέξατε, όπου ακριβώς επιλέξατε, στη μοναδική χώρα στο σύμπαν που η φύση συναντά το κάπνισμα σαν κάτι το απόλυτα υγιές: welcome to Marlboro country!