ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Περίεργη και αναπάντεχα δακρύβρεχτη η σημερινή μέρα. Δεν περίμενα ότι θα με ενοχλήσει τόσο, όμως, ως φαίνεται, ορισμένα πράγματα πληγώνουν μόνο όταν παύουν να είναι δεδομένα. Όχι, δεν πρόκειται για μια εγγραφή ερωτικής απογοήτευσης αλλά για μία κατάθεση απόσυρσης. Γράφω για  το πρώτο μου, δεκατριών πια χρόνων,αυτοκίνητο. Πέντε υπογραφές και τέσσερις επικυρώσεις του γνήσιου της υπογραφής ήταν αρκετές λοιπόν για να αποσυρθεί, σπαρακτικά απρόσωπα, δίπλα σε εκατοντάδες άλλα.

 Ήταν ένας τεράστιος υπαίθριος χώρος όπου έβλεπε κανείς αριστερά τόνους από λάστιχα, και δεξιά τους σκελετούς των αυτοκινήτων στιβαγμένους σε εξάδες ο ένας πάνω στον άλλο. Κανονικό νεκροταφείο. Και ένα νεκροταφείο πάντα σου γεννά μια γλυκόπικρη αίσθηση απώλειας, νοσταλγίας, μελαγχολίας, ίσως και φόβου, ακόμα και αν πρόκειται για αυτοκίνητα. Λίγο παρακάτω ένας Πακιστανός σκούπιζε τα συντρίμμια των κρυστάλλων και στο βάθος φαινόταν και ακουγόταν ένας γερανός που μετέφερε προφανώς τις «σωρούς».

Κάπου στη μέση αυτής της υπαίθρου, σήμερα 11/05/2013 και  ώρα 10:26 και 32 δευτερόλεπτα, βρέθηκα και εγώ.  Δυνάμωσα το cd-player που έπαιζε (σκόπιμα και όχι τυχαία) το Breath me από  Sia, πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το saxo να επεξεργαστώ το περιβάλλον. Αφού έβγαλα τις τελευταίες του φωτογραφίες, βρέθηκα τελικά στο διοικητικό προσωπικό της εταιρείας απόσυρσης να υπογράφω τις υπεύθυνες δηλώσεις και συγχρόνως να παρακολουθώ τον Πακιστανό να προσπαθεί μάταια να ανοίξει το καπώ του αυτοκινήτου. Γέλασα λίγο αυθόρμητα διότι λόγω ελαττώματος ήθελε ειδικό χειρισμό τον οποίο και με μαύρη καρδιά του έδειξα.

Έφυγα με διάθεση «πονάει η καρδιά όταν ψηλώνει» και όπως έβλεπα τον Πακιστανό να αφαιρεί τελικά τη μπαταρία, ε ναι λοιπόν δάκρυσα λες και πρόδωσα τον καλύτερό μου φίλο για 900 ψωροαργύρια. Στο ταξί που πήρα για το σπίτι, κρατούσα σφιχτά τα κλειδιά. Δεν τα χρειάζονται στην εταιρία ανακύκλωσης. Η πορεία του φίλου μου άλλωστε ήταν πια προδιαγεραμμένη: Λάστιχα και λαμαρίνες!  Και κάπου βαθιά σε αυτές τις λαμαρίνες βρίσκονται ανεξίτηλα χαραγμένες κάποιες βραδιές στην Πετρούπολη με θέα πιάτο όλη την Αθήνα, ένας στρατός στη Λέσβο, ένα αγροτικό στο Μεσολόγγι και την Άνω Χώρα ορεινής Ναυπακτίας, μία εκδρομή στο Ναύπλιο, τα Δερβενοχώρια, το Προκόπι, τη Μάνη, μονήμερες αποδράσεις σε όλες τις παραλίες της Αττικής, διακοπές σε Λευκάδα, Σκύρο, Άνδρο, Πάρο, Λευκάδα, Πάρο, Νάξο, Ελαφόνησο και δε θυμάμαι και που αλλού. Κάθε βαθούλωμα, κάθε γρατζουνιά και μία σελίδα της ζωής μου.

Δεν ξεκολλάω εύκολα απ’το παρελθόν. Όσο και να θέλω να προχωράω, είμαι άνθρωπος μάλλον δύσκολος και δυσκοίλιος στις αλλαγές. Δένομαι με πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις και πονάω όταν λόγω συνθηκών ή πιέσεων αναγκάζομαι να αλλάξω τις φυσικές μου σταθερές. Όμως τα πάντα στη ζωή είναι ροή. Ροή και ανακύκλωση …

ΙΔΙΟΤΡΟΠΙΕΣ

Δε θα έλεγα ότι τις τελευταίες μέρες είμαι και στα καλύτερά μου. Πώς και πώς περίμενα τα ρημαδιασμένα τριήμερα της Κ.Δευτέρας και 25ης Μαρτίου και αυτό που κατάφερα τελικά είναι να τα περάσω κλεισμένος στο σπίτι με κλεισμένα παράθυρα, παρέα με θριλερο-ταινίες και άπειρη έντεχνη μουσική («έντεχνη», βλέπε κατάθλιψη). Ούτε τα ρούχα που είχε απλώσει η καθαρίστρια δε μάζεψα, και φάγανε απανωτές 2-3 βρόχες και άιντε να της εξηγήσεις για ποιο λόγο θα ξαναπλύνει τα ίδια μέσα σε δύο μόλις ημέρες.

Όλοι έχουμε δικαίωμα στη μιζέρια και τον πάτο αλλά αυτή τη φορά κάπως το παράκανα. Δεν ξέρω, ίσως το είχα ανάγκη. Είχα ανάγκη να ξυπνώ και να κοιμάμαι όσες φορές τη μέρα γουστάρω, να μην πλένω τα δόντια μου, να κυκλοφορώ ξεμαλλιασμένος με ένα σώβρακο taz και δύο λιονταροπαντόφλες, και να μη δίνω λογαριασμό σε κανένα. Ήθελα το σπίτι να είναι μπουρδέλο, τα πιάτα στο νεροχύτη και το κρεβάτι ξέστρωτο, μόνο και μόνο για να έχω την (ψευδ)αίσθηση ότι τα έχω όλα και όλους γραμμένα στην πούτσα μου. Ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθούσα να απασχολώ το μυαλό μου με χίλιες δυο μαλακίες ώστε να ΜΗ σκέφτομαι σοβαρά, ούτε αιτίες, ούτε αφορμές. Και όμως γνώριζα πως σε αυτό το μπουρδελόσπιτο, έμεινα κλεισμένος για ένα και μόνο λόγο. Να κοιτάξω κατάματα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και να κάνω την αυτοκριτική μου.

Είμαι δύσκολος άθρωπος. Έχω τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές μου. Όλοι θα μου πείτε ότι έχουν τα χούγια τους. Απλά τελευταία φοβάμαι πως σε μένα τα μεγέθη διογκώνονται ενοχλητικά. Και όταν ακούς συχνά και από διαφορετικές πηγές επιθετικούς προσδιορισμούς του στυλ «κακομαθημένος», καλοπερασάκιας, εαυτούλης, γκρινιάρης και άλλα τέτοια συναφή, σημαίνει ή ότι όλος ο κόσμος γύρω σου τρελλάθηκε ή ότι πολύ απλά το’χεις και εσύ λίγο το μικρόβιο. Το θέμα είναι σίγουρα πως δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν πριν πέντε χρόνια. Για να ανταπαξέλθω πια στην καθημερινή μου ρουτίνα, πρέπει να χωρέσω χίλια δυο πράγματα μέσα σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα κάτι που με αναγκάζει να υιοθετήσω αυστηρότατο πρόγραμμα δουλειάς και οργάνωσης. Και αυτό φυσικά δε με κάνει και τον πιο κοινωνικό και συνεργάσιμο άνθρωπο που θα μπορούσατε να γνωρίσετε. Το αντίθετο. Με κανει μοναχικό, απόλυτο, αδιάλλακτο και φυσικά των άκρων. Ή του ύψους ή του βάθους, ή όλα ή τίποτα.

Στους δικούς μου ανθρώπους τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα αφού ανέκαθεν ήμουν πιο αυστηρός και κριτικός και ανέκαθεν αποτελούσαν και τα «εξιλαστήρια θύματα»  διοχέτευσης όλης αυτής της πίεσης. Το θέμα είναι ότι παλαιότερα η εκτόνωση μπορεί να γινόταν και στα διάφορα κουτουκάκια όπου με μπόλικο κρασί μοιραζόμασταν τους καημούς και αναστεναγμούς που λέει και το λαϊκό άσμα. Τώρα γίνεται με θυμό και καβγάδες. Όμως οι φίλοι γι’αυτό είναι δίπλα σου. Για να την πληρώνουν και να σε ανέχονται είτε είσαι απόλυτος, είτε κριτικός, είτε γκρινιάρης είτε ιδιότροπος, είτε μόνιμα κουρασμένος. Και γι’αυτό είναι πάντα λίγοι και καλοί, τρεις για την ακρίβεια, μπορεί και δύο, δεν ξέρω. Και όταν ένας φίλος σε συμβουλεύει, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να σκεφτείς πολύ καλά τα λεγόμενά του ανεξαρτήτως του τρόπου που στα μεταφέρει. Μην κολλάς στον τρόπο ηλίθιε, κράτα την ουσία και να θυμάσαι πως το κακό περιτύλιγμα δε σημαίνει σε καμία περίπτωση έλλειψη κατανόησης ή απουσία συμπαράστασης.

Κάτι τέτοια σκεφτόμουν τα τριήμερα αφήνοντας τελευταίο να σας αναφέρω το χειρότερό μου μειονέκτημα, τον εγωισμό. Ω ναι, αυτός ο γαμημένος εγωισμός που τόσο με ταλαιπωρεί και τόσο μου έχει στοιχίσει σε όλους τους τομείς της ζωής. Εντούτοις, όσες φορές και αν έχω σπάσει τα μούτρα μου, αυτός δε λέει να φύγει. Φιλτράρει τις περισσότερες αποφάσεις που παίρνω και ευθύνεται για πολλά δεινά που κουβαλάω. Έτσι και μου τσιγκλήσεις τον εγωισμό μου, έτσι και αισθανθώ για τον οποιοδήποτε λόγο ανεπιθύμητος, έφυγες με ταχύτατες διαδικασίες και ας είσαι ο ένας από τους τρεις πολύτιμους εναπομείναντες. Ίσως είναι ένας μηχανισμός άμυνας που υποσυνείδητα αναπτύσσω για να μην έχει κανείς πρόσβαση στα πολύτιμα και ευαίσθητα data μου, ίσως ταυτίζω τον εγωισμό με την περηφάνεια (μεταξύ μας ακόμα δεν έχω καταλάβει τη διαφορά τους). Το σίγουρο είναι ότι αυτή η άμυνα θα συνεχίσει να μου στοιχίζει, και με μαθηματική ακρίβεια με κόβω στα εβδομήντα μου να κάθομαι σε ένα παγκάκι γηροκομείου έχοντας στο ένα χέρι τον ουροκαθετήρα και στο άλλο τα exelon μπας και θυμηθώ τι αξιόλογο έκανα στη ζωή μου. Όμως το ξεκαθάρισα απ΄την αρχή. Είμαι δύσκολος και ιδιότροπος άνθρωπος. Έχω υποθέτω και κάποια καλά που δεν είναι επί της παρούσης. Τα κακά είναι αυτά που ακούστηκαν και τα κακά είναι αυτά που με/σε παίδεψαν τελευταία. Μάθε με έτσι, αποδέξου με έτσι, ή απλά φύγε.

101

Η κυρία Π ήταν 100 ετών και εκτός από μία ήπια υπέρταση και μία ήπια νεφρική ανεπάρκεια, κρατιόταν για την ηλικία της πολύ καλά. Ζούσε περιτριγυρισμένη από παιδιά και εγγόνια που πολύ τη φρόντιζαν και την αγαπούσαν. Περιπατητική και κοτσωνάτη στο σπίτι, το μόνο που πρόδιδε μερικές φορές την ηλικία της ήταν η άνοια. Άλλες φορές σατίριζε και σχολίαζε τα πάντα και άλλες φορές χανόταν στους λαβυρίνθους του μυαλού της και δεν αναγνώριζε ούτε τα παιδιά της.

Η κυρία Π πριν ένα μήνα σκόνταψε στο σκαλί του σπιτιού και έσπασε το αριστερό της ισχίο. Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο μας και υποβλήθηκε επειγόντως σε ολική αρθροπλαστική. Ήταν μία δύσκολη και χρονοβόρα επέμβαση από την οποία εξήλθε με 21 αιματοκρίτη. Παρολαυτά, όταν συνήλθε από την αναισθησία, η γιαγιά κατέπληξε τους πάντες με τη διαύγεια πνεύματος και την απίστευτη θέληση της για ζωή. Εγώ θα ζήσω διαλαλούσε στην εγγόνα της και γελούσε.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν περί τη δεύτερη μετεγχειρητική μέρα όταν η ήπια νεφρική ανεπάρκεια άρχισε να επιδεινώνεται. Λίγο το διεγχειρητικό stress, λίγο η πτώση του αιματοκρίτη και της πίεσης, προφανώς ζόρισαν τα νεφρά. Και κάπου εδώ κλήθηκα εγώ ως παθολόγος, καθώς και ένας νεφρολόγος για μία από κοινού θεραπευτική παρέμβαση.

Πίστευα πως ο νεφρολόγος θα πρότεινε κατευθείαν αιμοκάθαρση μπας και δοθεί κάποιος χρόνος στα νεφρά να ανακάμψουν. Το έχω ξαναζήσει άλλωστε το σενάριο αυτό και συνήθως μετά από 3-4 συνεδρίες η νεφρική λειτουργία αποκαθίσταται. Εντούτοις και προς μεγάλη μου έκπληξη θα έλεγα, ο συνάδελφος στηριζόμενος κυρίως στην ηλικία της ασθενούς, έδωσε πολύ μικρό ποσοστό επιβίωσης (γύρω στο 10%) κατά την αιμοκάθαρση, προδικάζοντας φυσικά την άρνηση των  συγγενών να υποβληθεί η γιαγιά σε οποιαδήποτε τέτοια συνεδρία. Εγώ πάλι θεωρούσα πως μια τέτοια συνεδρία ήταν και η μοναδική ελπίδα της γιαγιάς να ζήσει και έπρεπε να εξαντλήσουμε ακόμα και αυτό το μικρό 10%!

Τις επόμενες δεκαπέντε ημέρες βίωσα το απόλυτο δράμα. Να προσπαθώ μάταια να καταφέρω το θαύμα με όλους τους τρόπους πλην της αιμοκάθαρσης, όμως με μία κρεατινίνη πια κοντά στο 6,5 δε σε σώζει κανένα διουρητικό και καμιά ντοπαμίνη. Και κάθε μέρα που περνούσε ήθελα να μιλήσω ανοιχτά στους συγγενείς, να τους εξηγήσω πως η γιαγιά θέλει να ζήσει και στο κάτω κάτω, αν είναι να πεθάνει, ας πεθάνει ηρωικά κατά την προσπάθεια θεραπείας της στο μηχάνημα της αιμοκάθαρσης και όχι στο κρεβάτι της απλά αναμένοντας το μοιραίο.

Δεν είπα τίποτα. Και δεν είπα διότι πρώτον αυτό θα αναιρούσε το συνάδελφο νεφρολόγο φέρνοντάς με σε ανοιχτή σύγκρουση μαζί του και δεύτερον διότι πολύ απλά θα προκαλούσα ισχυρές τύψεις στο συγγενικό περιβάλλον. Και πραγματικά δεν έφταιγαν αυτοί. Οι γιατροί θα έπρεπε να έχουμε τύψεις από κοινού, καταρχήν διότι αγνοήσαμε την επιθυμία της γιαγιάς να ζήσει και κατά δεύτερον διότι εμείς ήμασταν αυτοί που δίνοντας έμφαση στο 80% ποσοστό θανάτου αγνοήσαμε παντελώς το 10% ποσοστό επιβίωσης. Στις 07/12/2010 η κυρία Π κατέληξε. Σήμερα θα έκλεινε τα 101.

 

ΕΝΑΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Φανταστείτε ένα κοντέρ που στη μία του άκρη να γράφει αγάπη και στην άλλη μίσος, παραδίπλα άλλο ένα που στη μία του άκρη να γράφει δυστυχία και στην άλλη ευτυχία, παρακάτω ακόμα ένα που στη μία του άκρη να γράφει ψεύτικος και στην άλλη αληθινός. Φανταστείτε τώρα ένα δωμάτιο με άπειρα τέτοια κοντέρ, κοντέρ αντιθέσεων, των οποίων η βελόνα γέρνει πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη μεριά ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες που βιώνουμε. Αναλογισθείτε πραγματικά πόσα τέτοια πολλά άσπρα-μαύρα υπάρχουν στον καθένα μας. Εύσπλαχνος-άσπλαχνος, τσιγκούνης-σπάταλος, ευχάριστος-δυσάρεστος, πλούσιος-φτωχός, φίλος εχθρός. Αυτή είναι η ζωή μας! Ένα μάτσο από κοντέρ που συνιστούν εκφάνσεις του εγώ μας, ένα σύνολο μετρήσεων με μεγάλο εύρος κατανομής μεταξύ ελαχίστης και μεγίστης τιμής, ώστε κάθε άνθρωπος τελικά να είναι μοναδικός.

Ένα ειδικό κοντέρ γράφει Υγεία. Είναι ειδικό διότι σε πολλές περιπτώσεις αν αυτό τήνει στο μηδέν, συμπαρασύρει προς τα κάτω αυτόματα και τα υπόλοιπα. Και αυτό συμβαίνει πολύ γρήγορα. Μερικές φορές σε κλάσματα δευτερολέπτου. Τη μία στιγμή είσαι ο ευτυχής οικογενειάρχης που αγαπά και βοηθά τον κόσμο όλο και τη άλλη χάνεις τη γη κάτω απ’τα πόδια όταν σου ανακοινώνεται ότι έχεις καρκίνο ή σκλήρυνση κατά πλάκας ή πλαγία μυατροφική σκλήρυνση ή εν πάσει περιπτώσει οτιδήποτε ανίατο. Δύσκολο να το συνειδητοποιήσεις και επώδυνο να το αποδεχτείς. Αυτό που κάποτε το έβλεπες στα ΜΜΕ ή το διάβαζες στα βιβλία, αποκτά ύλη, σάρκα και οστά σε δικούς σου ανθρώπους. Ζωντανεύει και αρχίζει να εμφανίζει όλες εκείνες τις εργαστηριακές εξετάσεις και συμπτώματα που υπογράμμιζες με φωσφοριζέ μαρκαδόρο για την εξεταστική. Και συνειδητοποιείς πως αυτό που για σένα ήταν επτά σελίδες στον δεύτερο τόμο παθολογίας, για τους ασθενείς είναι ο τρόπος ζωής τους.

Για σένα γράφω φίλε μου, κολλητέ μου, πατέρα μου και αδερφέ μου. Εσένα που με συμβούλευες πάντα στα δύσκολα, εσένα που ήσουν (και είσαι) πρότυπο αναφοράς, πρότυπο προγράμματος, πρότυπο δουλειάς, πρότυπο διασκέδασης. Η μοίρα δε σου φέρθηκε σωστά. Δεν ξέρω τι να κάνω και πώς να αντιδράσω. Ψάχνω να βρω τρόπους να σου γλυκάνω ένα πικρό χάπι που δεν κατεβαίνει με τίποτα. Το στάδιο της ανακοίνωσης όμως είναι πολύ δύσκολο και η αλήθεια είναι πως δε χρησιμοποίησα καμία σάλτσα υπεκφυγής. Αισθάνομαι λίγο άσχημα γι’αυτό. Σου είπα τις πιθανότητες και την έκβαση της νόσου στο μπαμ μπαμ! Νομίζω πως ο χαρακτήρας σου είναι τέτοιος που αντέχει την αλήθεια κατάμουτρα ακόμα και αν αυτή αφορά στον ευαίσθητο τομέα της Υγείας. Ελπίζω να έπραξα καλά. Το θέμα είναι τι γίνεται τώρα. Και θα σου απαντήσω αμέσως:

Ίσως αποξενωθείς για ένα χρονικό διάστημα σε μια προσπάθεια εσωτερικής σου ανασυγκρότησης. Θα το καταλάβω και θα το σεβαστώ. Θα εκπλαγώ μάλιστα αν δεν το κάνεις! Μέρα με τη μέρα όμως θα επιστρέψεις στους προηγούμενους ρυθμούς σου. Αλήθεια στο λέω! Είμαι τόσο μα τόσο σίγουρος! Είναι αποτέλεσμα φυσικής επιλογής  βλέπεις, το μυαλό σου, η ψυχή σου, το σώμα σου να προσαρμοστούν όλα ταχύτατα στις νέες συνθήκες με απώτερο και ιερό σκοπό την επιβίωση. Έτσι, το φορτίο που σηκώνεις μπορεί να είναι βαρύ όμως εσύ θα μπρατσώσεις περισσότερο και δε θα σε κουράζει πια. Το χάπι που καταπίνεις μπορεί να είναι πικρό, όμως όπως συμβαίνει και με τον πικρό καφέ, θα το συνηθίσεις διότι πολύ απλά θα κόψεις εντελώς τη ζάχαρη. Τα κοντέρ σου θα αρχίσουν πάλι να ανεβαίνουν και θα σταθεροποιηθούν σε νέες τιμές, διαφορετικές από τις προηγούμενες, προαναγγέλοντας ουσιαστικά την Ανάσταση ενός άλλου εαυτού. Και εκεί που θα μυρίζεις τη βροχή διαφορετικά, εκεί που θα γεύεσαι τον καφέ διαφορετικά, εκεί που θα παρατηρείς τα αστέρια απ’το μπαλκόνι σου διαφορετικά, θα συνειδητοποιήσεις πως πολύ απλά, ζεις διαφορετικά. Θα είσαι ένας άλλος άνθρωπος. Ένας καλύτερος άνθρωπος γιατί για πρώτη ίσως φορά, όλα σου τα αισθητήρια θα αξιοποιούν στο έπακρο το μεγαλύτερο δώρο που σου δόθηκε ποτέ. Τη Ζωή! Θα είμαι δίπλα σου φίλε μου! Και λόγω τιμής, όλα θα πάνε καλά!

ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις ποτέ να προσεγγίσεις την Ευτυχία. Το αντίθετο πάντως, μια χαρά το κατάφερες ως τώρα. Μία μπρος, μία πίσω, μία κρύο, μία ζέστη, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδράς κατά αυτό τον τρόπο. Και είναι κάτι που δε θα μπορέσεις ποτέ να το εξηγήσεις ούτε κατάματα, ούτε στο blog. Γύρισες σπίτι και σκέφτεσαι το επόμενο βήμα. Και υπό την επίρρεια της αιθανόλης και της δυνατής μουσικής στα ακουστικά, αυτό το επόμενο βήμα φαίνεται τόσο εύκολο. Όμως χωρίς το αλκοόλ είσαι ένας φοβιτσιάρης. Τι γουστάρεις; Ε κάντο ρε! Πάψε να αναλογίζεσαι τη δράση-αντίδραση. Πάψε να σκέφτεσαι επιτέλους την επόμενη μέρα. Πόσο σου έχει στοιχίσει αυτή η επόμενη μέρα; Πόσα σου ναι έχει κάνει «ίσως» και πόσα σου «ίσως» έκανε «όχι»; Ξέρω τι συμβαίνει. Φοβάσαι τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς. Φοβάσαι μη τυχόν σε σηκώσουν από τον πορτοκαλί σου καναπέ, μη τυχόν και καταφέρουν και σε βγάλουν απ’τα 75 τετραγωνικά που οχυρώνουν την απογευματινή σου απραξία. Και αυτή η απραξία έχει αποκτήσει διαστάσεις μιζέριας, για να μην πω τεμπελιάς. Ως πότε σκοπεύεις να τη συνεχίσεις; Προχώρα λίγο παραπέρα ντε και ας μην είσαι για όλα 100% σίγουρος. Είναι ποτέ κανείς σίγουρος για όλες τις κινήσεις του; Όχι. Πρέπει να πάρεις τα ρίσκα σου. Άιντε, κουνήσου!

ΘΑ

Και κάπως έτσι έφυγε και το 2009. Πήρε τα καλά και τα κακά μαζί του και έγινε και αυτό παλιές φωτογραφίες σε άλμπουμ, παλιές εγγραφές σε blog και παλιά στολίδια στη Χριστουγεννιάτικη κούτα που μόλις ξαναέβαλα στο πατάρι. Ο νέος χρόνος μπήκε πραγματικά για τα καλά. Και είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι από εμάς ακόμα δεν πήραμε πρέφα πως δεν πέρασε απλά ένα έτος απ’το 2009, αλλά μια ολόκληρη δεκαετία απ’το 2000. Και έλα και πες μου εσύ που με διαβάζεις πότε πρόλαβαν δέκα χρόνια και έγιναν αέρας. Έτσι! Ένα πουφ και από 25 γίναμε 35!

Νέα σχέδια και προσδοκίες ήδη εμφανίστηκαν στο προσκήνιο. Νέα «ΘΑ» κάνουν δειλά-δειλά την εμφάνισή τους και έρχονται τα άτιμα να αθροιστούν με τα αντίστοιχα παλιά, εκείνα που κάναμε στην αρχή του 2009 και εξακολουθούν ως και σήμερα να παραμένουν «ΘΑ». Και κάθε Γενάρη οργανώνουμε πλάνα, καταστρώνουμε σχέδια και ποιος ξέρει τελικά ποιο απ’όλα τα «ΘΑ» θα υλοποιηθεί μέσα στο 2010 και ποιο θα πάρει για ακόμα μια χρονιά παράταση. Και τα περισσότερα απ’όλα είναι «ΘΑ» ηλίθια και ανούσια. Δε λογαριάζουν τον ξενοδόχο. Και ξενοδόχος σε τούτη τη μικρή και δανεική ζωή, είτε το θέλετε είτε όχι, είναι μόνο η Υγεία. Ναι. Αυτή η χιλιοειπωμένη λέξη που ποτέ δεν αναγνωρίζουμε την αξία της εκτός και αν τη χάσουμε ή κινδυνεύσουμε να τη χάσουμε. Αυτή, που όσο μεγαλώνουμε τόσο λιγότερο δεδομένη, αυτούσια ή ακέραια παραμένει.

Μια ευχή λοιπόν θα γράψω σε αυτή την πρώτη εγγραφή του 2010. Υγεία και μακροζωΐα σε όλους σας. Όλα τα άλλα αργά ή γρήγορα (είπαμε, η ταχύτητα δεν παίζει ρόλο) έρχονται. Καλή χρονιά!

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ MARLBORO

Θα πρέπει να είσαι εντελώς ηλίθιος για να μην έχεις καταλάβει ακόμα τίποτα. Όλα είναι ζυγαριά . Και στη συγκεκριμένη ζυγαριά από τη μία είναι το Χρήμα και από την άλλη η Υγεία. Ο λόγος για την 1η Ιουλίου και την έναρξη εφαρμογής του περιβόητου νόμου 3730/2008 περί «προστασίας ανηλίκων από τον καπνό και τα αλκοολούχα ποτά και άλλες διατάξεις». Είναι φανερό πως η κυβέρνηση δεν έχει πάρει ακόμα σαφείς αποφάσεις για το ποια πλευρά θα στηρίξει! Από  τη μία δεν είναι έτοιμη να χάσει τις πλουσιότατες φοροεισπράξεις προερχόμενες από το εμπόριο του καπνού αλλά και απ’την άλλη θέλει να κρατήσει ένα profile σύμφωνο με τις προδιαγραφές της ΕΟΚ και ευαισθητοποιημένο προς την Υγεία του Έλληνα πολίτη (α ρε Αβραμόπουλε πόσο ωραία τα λες!). Από τη μία τίθεται σε εφαρμογή ο αντικαπνιστικός νόμος, απ’την άλλη όμως όπως διάβασα και στο blog του Γιάννη Δ, μια χαρά συνεχίζονται οι επιδοτήσεις για την υποστήριξη των καπνοπαραγωγών.Τα παραθυράκια του νόμου που ήδη άρχισαν να αναδύονται (στο κυλικείο του νοσοκομείου που εργάζομαι το κάπνισμα θεωρείται με στάμπα νόμιμο) καταλαβαίνετε πως είναι σκόπιμα και προκλητά από την ίδια την κυβέρνηση και αποδεικνύουν λιτά και αυταπάγγελτα την αδυναμία της ζυγαριάς να γύρει ικανοποιητικά προς την πλευρά της Υγείας. Με άλλα λόγια, το ελληνικό κράτος ακόμα δεν έχει βρει εναλλακτικά εισοδήματα που θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τις τεράστιες καπνο-φοροεισπράξεις που θα χάσει από την αυστηρή εφαρμογή του νόμου και γι’αυτό  πολλές φορές θα κάνει έμμεσα ή άμεσα τα στραβά μάτια στις όποιες παραβάσεις του. Και αν θέλετε να το προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα και ας με πείτε και φαντασιόπληκτο, είναι απλά θέμα χρόνου η ανάδυση ενός νέου οργανωμένου κυκλώματος παραοικονομίας, όπου οι αρμόδιοι κρατικοί φορείς θα κάνουν για 30 αργύρια ολίγον τι τα στραβά μάτια στα όποια ατοπήματα υποπέσουν τα νυχτερινά κέντρα.

Για ένα τόσο σοβαρό θέμα όπως η υγεία όμως, χρειάζονται δραστικά μέτρα και όχι ημίμετρα του κώλου που παίζουν απλά το ρόλο βιτρίνας. Και επειδή η κυβέρνηση μάλλον δε δύναται ή δε θέλει να προβεί σε αυτά τα δραστικά μέτρα (πχ να βάλει λουκέτο στις καπνοβιομηχανίες ή να χαρακτηρίσει το κάπνισμα παράνομο) η σκυτάλη περνάει σε σένα και σε μένα, σε εμάς. Δύσκολοι οι καιροί για καπνιστές το ομολογώ και ακόμα πιο δύσκολοι για αντικαπνιστές! Και η ουσία τελικά, αν και είναι σαφής και ξεκάθαρη, είναι τόσο δύσκολο να την αντιληφθούμε σε όλη της το μέγεθος και με το δεός που της αρμόζει. Και η ουσία είναι πως η Υγεία είναι αγαθό πολύτιμο και ιερό! Ναι, ξέρω, ακούγεται τόσο μα τόσο κλισέ. Όμως σας μιλάει ένας άνθρωπος που ασχολείται με την Υγεία και έχει δει όλες τις θεωρητικολογίες περί επιπτώσεων του καπνίσματος στην πράξη.

Και ομολογώ λόγω τεράστιου εθισμού στη νικοτίνη, αν δε σε έχουν ήδη τρομοκρατήσει τα στατιστικά στοιχεία, ή οι νεκροτομικές εικόνες των πνευμόνων και των στεφανιαίων αγγείων πριν και μετά το κάπνισμα, μάλλον δε θα τα καταφέρω ούτε και εγώ με τούτη εδώ την εγγραφή. Και να σου πω την αλήθεια, δε με καίει και τόσο. Στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή είναι δώρο δικό σου, κατάδικό σου, και εφόσον είσαι άνω των 18, έχεις κάθε δικαίωμα να της φέρεσαι όπως εσύ γουστάρεις, να την τιμάς ή να την υποτιμάς και να τη σέβεσαι ή όχι. Ποιος είμαι εγώ λοιπόν που θα διακόψω τον οργασμό της πρώτης πρωινής σου τζούρας; Εσύ και μόνο εσύ έχεις ήδη επιλέξει να πεθάνεις με έναν από τους ποικίλους χίλιους τρόπους θανάτου που σου προσφέρει το συστηματικό κάπνισμα.

Και ως εδώ όλα καλά. Τα πράματα όμως περιπλέκονται αν αναλογιστεί κανείς πως το τσιγάρο βλάπτει όχι μόνο τον ενεργητικό αλλά και τον παθητικό καπνιστή. Και ακριβώς για αυτό το λόγο εκνευρίζομαι ελεεινά με κάτι θρασύτατους καπνιστές τύπου Λιάνα Κανέλλη που βροντοφωνάζουν περί παραβίασης της ατομικής ελευθερίας και υποβιβασμού της προσωπικότητάς τους όταν οι ίδιοι δε σέβονται καν τους γύρω τους (για να μην αναφερθώ στον εαυτό τους).Τους φερόμαστε λέει σα β προσωπικότητες, του πεταματού ένα πράμα, ενώ θα έπρεπε λόγω των φόρων που καταβάλουν αγοράζοντας ένα πακέτο θανάτου να τους κάνουμε και τεμενάδες! Εσείς αλήθεια σέβεστε τα παιδιά σας όταν φουμάρετε μπροστά τους και μετά τα τρέχετε με βρογχίτιδες στα νοσοκομεία; Και πώς αισθάνεστε όταν ξεκινούν το κάπνισμα από τα 14 διότι πολύ απλά μιμούνται εσάς; Εσείς σεβαστήκατε εμένα που από την τσιγαρίλα σας αρρώσταινα κάθε φορά που έβγαινα βράδυ; Γιατί λοιπόν να σεβαστώ εγώ τα δικαιώματά σας; Εσείς είστε αυτοί που πρέπει να διασκεδάσετε όπως εγώ και όχι εγώ όπως εσείς. Και ναι, εσείς είστε οι ηλίθιοι που καπνίζετε κάθε φορά μπροστά μου όπως εγώ είμαι ο πανηλίθιος που κάθε φορά στο όνομα της φιλίας και της παρέας το δέχομαι. Ως εδώ όμως. Πάρτε τα φούμαρά σας, απομακρυνθείτε από μένα και ψοφήστε όπως ακριβώς εσείς επιλέξατε, όπου ακριβώς επιλέξατε, στη μοναδική χώρα στο σύμπαν που η φύση συναντά το κάπνισμα σαν κάτι το απόλυτα υγιές: welcome to Marlboro country!

ΑΘΗΝΑ – ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (THE DAY AFTER)

Αυτό και αν ήταν κοσμοϊστορικό γεγονός! Τριήμερη ομαδική  μπλογκοαπόδραση στη ζεστή πόλη του Λευκού Πύργου. Η Πρωθυπουργός μας, ναι αυτή η 1.80 ξανθιά γυναικάρα απ’την Κύπρο που επιτέλους γνώρισα από κοντά, γνωστή σε όλους και ως Ροδούλα, κατάφερε να μας ενώσει στα εγκαίνια της έκθεσης φωτογραφίας που οργάνωσε για το σύζυγό της Μάκη Οικονομίδη. Μία έκθεση που έλαβε χώρα στο εκθεσιακό κέντρο της τράπεζας Πειραιώς στα Λαδάδικα και μπορείτε ακόμα να επισκεφθείτε ως και 3 Ιουλίου. Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω και πώς να δομήσω αυτή την εγγραφή. Είναι τόσα πολλά αυτά που ζήσαμε που πραγματικά δε μπορώ να τα οργανώσω καν σε παραγράφους. θέλω να σας εξιστορίσω όλες τις λεπτομέρειες, όλες τις καφρίλες αλλά εκτός του ότι δεν είμαι και πολύ σίγουρος αν αυτό με συμφέρει, είναι τόσες πολλές που θα χρειαζόμουν εκδοτικό οίκο για να το κάνω.

Ο ΓιώργοςΧ με τη Μαρία του, ο Peslac, η Μάνια, η Εύη, η Έλενα, η Νάντια, η Μαρία, η Κωνσταντίνα, η Μαίρη και ο Δημήτρης της, o ΓιάννηςΔ και περιστασιακά η Μαλίνα υπό την εποπτεία φυσικά της Ροδούλας, του Μπαμπα Δημήτρη και της Γιώτας ενώσαμε την καλύτερη διάθεσή μας για παρέα, χιούμορ και φουλ ξεσάλωμα. Παρόντες ήταν φυσικά και άλλοι blogers όπως η Νικολέτα, η Κατερίνα, η Κερασίδου Μαρία και η Έφη Σοφού που δυστυχώς εγώ προσωπικά δεν πρόλαβα να γνωρίσω καλά.

Από το πρώτο κιόλας λεπτό που βρεθήκαμε στο σταθμό Λαρίσης, η διάθεση ήταν τόσο up που ξεπέρασε κατά πολύ τις όποιες «τεχνικές» δυσκολίες θα μπορούσαν να υπάρξουν. Η διαδρομή στο τρένο αν και πολύωρη πέρασε ευχάριστα με μπόλικο uno (πολλή τυχερή η Μάνια τελικά) αλλά και παιχνίδια ερωτήσεων, ερωτήσεων που μόνο τη Νάντια θα μπορούσαν να εκστασιάσουν αφού ήταν τίγκα στην ιστορία και τη μυθολογία. Φυσικά και διαμαρτύρομαι. Οι ερωτήσεις ήταν κραυγαλέα στημένες και δεν υπήρχε ούτε μία από φυσικές επιστήμες,μουσική ή κινηματογράφο. Βέβαια και να υπήρχε δεν είναι σίγουρο πως θα έσκιζα καθότι την επόμενη μέρα ο ΓιάννηςΔ ήταν όντως σωστός. Η νιτρική ρίζα είναι μονοσθενής. Μαργαριτάρια υπήρξαν μπόλικα στην παρέα και όχι απαραίτητα στον τομέα των επιτραπέζιων. Από κάποια ψυχή μάλιστα ακούστηκε πως τα πουλιά του Χίτσκοκ τα έχει γράψει ο Τσαϊκόφσκι (ναι, και τον πόλεμο των άστρων ο Μπετόβεν).

Η παρέα μας ήταν ιδιαίτερα ποικιλόμορφη. Είχαμε τον υψοφοβικό, τον κλειστοφοβικό, τον πτηνοφοβικό, τον γκρινιάρη, τον βολικό, τον άβολο, τον αδύνατο, τον χοντρό, τον κυριλάτο και το λέτσο, τον κοντό και τον ψηλό, ή καλύτερα τον ψηλό, τον πολύ ψηλό και τον πάρα πολύ ψηλό. Κρίμα που δεν είχαμε και τον αλλεργικό στο αυγό (Βιβή η απουσία σου ήταν αισθητή). Και όλοι μα όλοι γουρουνιάσαμε στο φαί και το αλκοόλ (Ροδούλα και Δ.Μπάμπα ευχαριστούμε για τα κεράσματα στις ταβέρνες και ΓιώργοΧ και Μαρία ευχαριστούμε για τα ποτάκια στο roof garden). Και ναι ομολογώ πως δεν τήρησα τη δήλωση της προηγούμενης εγγραφής. Έφαγα του σκασμού τα βυζάκια της Μαρίας, τη μπουγάτσα τυρί, κρέμα ή κιμά, τα μπιφτέκια και τα κότσια απ’την κρεατοποικιλία, το γιαουρτλού, τα σουτζουκάκια… Όλα είναι αλήθεια, όμως έφαγα και τη σαλάτα μου με το μαρούλι και το καλαμπόκι για να διατηρήσω την ισορροπία στη διατροφή μου.

Όλα τα όμορφα όμως, όντως τελειώνουν γρήγορα. Οι περισσότεροι σήμερα μαζεύουμε τα κομμάτια μας απ’την κούραση του ταξιδιού και τα απανωτά hang-overs. Είμαστε και μεγάλοι άνθρωποι τρομάρα μας. Εντούτοις εγώ ακόμα σκέφτομαι τις περαντζάδες μας στην Αριστοτέλους και την παραλιακή, τις άπειρες φωτογραφίες σε ό,τι τρέλα μπορείτε να φανταστείτε, το απίστευτο γέλιο της Νάντιας (εξαιρετικό αποτέλεσμα η μπύρα), τη γκρίνια του Βασίλη στο τρένο και το κράξιμο που έριχνε στις κυράτσες που συνεχώς διαμαρτύρονταν, τις καφρογυφτιές στις καφετέριες που καθόμασταν (πέρναμε μπουγάτσες από αλλού και ζητούσαμε και πιάτο) και τις άπειρες συκοφαντίες έναντι στο ψηλό αλαβάστρινο και γεροδεμένο μου κορμί. Αν μας παρατηρούσε κάποιος από ψηλά, θα καταλάβαινε αμέσως πως σε αυτό το τριήμερο ήμασταν ουσιαστικά μια μικρή σαρωτική και ιδιαίτερα θορυβώδης κοινωνία που το μόνο που έψαχνε στη Θεσσαλονίκη ήταν μια ευκαιρία να γελάσει μέχρι δακρύων και να ξεχάσει τη μιζέρια και το άγχος της καθημερινής ρουτίνας. Ένα κοπάδι από καφράκια που ξέφυγαν λίγο από τον html κώδικα της οθόνης και βρέθηκαν στην πραγματική ζωή παρά τις όποιες δυσκολίες. Θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε και όχι απαραίτητα στο ούζου μέλαθρον, το 1901 ή το roof garden. Όμως η (ισοϋψής 1.80) Ροδούλα με την υπέροχή της έκθεση έδωσε το έναυσμα και με τον τρόπο αυτό την απόδειξη πως όταν υπάρχει διάθεση και καλή καρδιά, οι όποιοι τοίχοι που σχηματίζουν τα pixels των LCD οθονών μας, γκρεμίζονται, τα nick names και τα avatars αντικαθίστανται με αληθινές φυσιογνωμίες και τα emoticons με αληθινά συναισθήματα. Και μόνο γι’αυτό Ροδούλα, αγαπητή μας Πρωθυπουργέ, σου χρωστάμε όλοι ένα τεράστιο ευχαριστώ. Καλή επιτυχία στην έκθεση!

18 ΜΑΙΟΥ

Σε γνώρισα πριν τρία περίπου χρόνια. Όλοι το λέγαμε στην κλινική, ήσουν άριστη συνάδελφος, φιλότιμη, αισιόδοξη, πάντα χαμογελαστή, δε χάλαγες χατήρι σε κανένα. Ήσουν ένας καλός άνθρωπος. Αυτό που λέμε «ψυχούλα». Είχες μια ευτυχισμένη οικογένεια, έναν σύζυγο που σε λάτρευε και μια κορούλα, το καμάρι σου, σωστό πειραχτήρι. Ήθελες να γίνεις ενδοκρινολόγος και ήρθες στην κλινική μας για να κάνεις τα δύο απαιτούμενα χρόνια παθολογίας. Κατάφερες και μας κέρδισες σε ελάχιστο χρόνο. Δεν έχω γνωρίσει πιο ζεστό άνθρωπο. Κάναμε μπόλικες εφημερίες μαζί, και Χριστούγεννα και Ανάσταση. Όταν ήταν ήσυχα διαβάζαμε, παίζαμε παιχνίδια στο pc ή ξεκινούσαμε κάτι τεράστιες συζητήσεις περί Ζωής και ανθρώπινων σχέσεων. Θυμάμαι γαϊδούρι με ανέβαζες, γουρούνι με κατέβαζες διότι ήμουν πολύ απότομος, απόλυτος και γκρινιάρης στη δουλειά και …ψυχρός στις σχέσεις μου. Ναι, μου έδινες και τέτοιες συμβουλές. Μου είχες κάνει δώρο και ένα μπρελόκ με το γαϊδουράκι του Shrek. Ακόμα το έχω κρεμασμένο στο γραφείο.

Σε μια από αυτές τις συζητήσεις μου εκμυστηρεύτηκες και την περιπέτεια υγείας σου, ένα ογκίδιο μαστού που αφαιρέθηκε με σύστοιχο λεμφαδενικό καθαρισμό προ έτους. Αυτή η περιπέτεια σε έκανε να ζεις την κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία, σε έκανε να μη θεωρείς τίποτα πια δεδομένο. Έκτοτε έκανες σχεδόν κάθε τρίμηνο  προληπτικές εξετάσεις και κάθε φορά αυτές πιστοποιούσαν πως η «παλιασθένεια» ήταν πια παρελθόν.

Και όλα πήγαιναν καλά. Δύο χρόνια μετά όμως, το 2006, αλίμονο, η μοίρα σου έπαιξε ύπουλο παιχνίδι και ο Θεός έκατσε με τα χέρια σταυρωμένα. Η τελευταία αξονική τομογραφία που έκανες στα πλαίσια του προληπτικού τσεκ-απ σου, δεν ήταν καλή. Είχε μερικά ανησυχητικά ευρήματα στα οστά, που πιθανόν παρίσταναν μεταστάσεις. Το εύρημα επιβεβαιώθηκε με το ακόλουθο σπινθηρογράφημα και ο αγώνας της επιβίωσης σου ξεκίνησε για μία ακόμα φορά. Πήγες στους καλύτερους ογκολόγους και ξεκίνησες αμέσως χημειοθεραπείες.

Την πρώτη συνεδρία την ανέχτηκες πολύ καλά. Μοναδική και αναμενόμενη επιπλοκή η αλωπεκία που ευτυχώς δε σε πτόησε καθόλου. Επανήλθες στη δουλειά χαμογελαστή όπως πάντα, με μία περούκα αλα Κλεοπάτρα προσπαθώντας να διακωμωδήσεις την όλη κατάσταση. Και κοίτα να δεις πράματα, αντί να σου δίνουμε εμείς κουράγιο, έδινες εσύ σε εμάς σα να μη συμβαίνει τίποτα. Θαύμαζα αυτή την εσωτερική σου δύναμη και προσευχόμουν καθημερινά για σένα. Η δεύτερη όμως συνεδρία έριξε τα λευκά σου αιμοσφαίρια γεγονός που σε ανάγκασε να διακόψεις τη δουλειά λόγω του εμφανούς πια κινδύνου ευκαιριακών λοιμώξεων. Μιλούσαμε όμως στο τηλέφωνο. Ήσουν καλά και έπαιζες συνέχεια με την κορούλα σου και αυτό ήταν υπεραρκετό για να ανακτήσεις τις δυνάμεις σου. Η τρίτη συνεδρία τελικά σε τσάκισε. Αναγκάστηκες να νοσηλευτείς στο Αττικό νοσοκομείο με τη διάγνωση της παγκρεατίτιδας ως επιπλοκή της χημειοθεραπείας.

Οι έμετοι ήταν κοπιώδεις και ασταμάτητοι ενώ οι πόνοι από τις οστικές μεταστάσεις άρχισαν να γίνονται ανθεκτικοί στα όποια αναλγητικά. Θυμάμαι είχαμε γενική εφημερία όταν αποφασίσαμε με την Ελένη.Β να σε επισκεφτούμε στο Αττικόν. Είχαμε συμφωνήσει να είμαστε δυνατοί μπροστά σου και να σε εμψυχώσουμε όσο μπορούμε. Μπήκαμε στο δωμάτιο και σε βρήκαμε εξαντλημένη, καχεκτική, ικτερική. Με το ζόρι μας χαμογέλασες και με το ζόρι μας είπες: «μακάρι να μπορούσα να σας βοηθήσω στη σημερινή γενική σας εφημερία». Ο άντρας σου στεκόταν στην καρέκλα με πρησμένα κατακόκκινα μάτια και η Ελένη.Β σου έπιασε λίγο αμήχανα την κουβέντα. Εγώ όμως ήμουν μουγκός. Τι να έλεγα άλλωστε; Ούτε ένα «τι κάνεις» δεν κατάφερα να ξεστομίσω. Αναρωτιώμουν τι νόημα θα είχε μια τέτοια ερώτηση, τι νόημα θα είχε να σου ευχηθώ κουράγιο ή περαστικά όταν τα μάτια μου δήλωναν άλλα. Σου χάιδευα μόνο το χέρι καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην ξεσπάσω μπροστά σου. Μου ερχόταν συνέχεια η ερώτηση «γιατί;».  Όμως όχι! Έπρεπε να φανώ δυνατός! Έπρεπε να σε εμψυχώσω με όλη μου τη δύναμη και ας μην άλλαζε το αποτέλεσμα. Η νόσος ήδη ακολουθούσε την τελική της πορεία όμως θέλαμε όλοι να μας αισθάνεσαι δίπλα σου.

Περίπου 20 μέρες μετά, ξεψύχησες. Ήταν 18 Μαΐου 2006, τρεις μέρες πριν τη γιορτή σου. Όλοι στην κλινική παγώσαμε στην είδηση. Ο Νίκος.Τ η Βάσω.Μ, ο Μάκης.Χ, ο Ισίδωρος.Μ, η Δώρα.Μ, η Βαγγελία.Κ, ο κ.Πέππας, όλοι θρηνήσαμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Δύο χρόνια πέρασαν από τότε και ακόμα θυμάμαι τα πειράγματά σου, τα κουλούρια που έφερνες κάθε πρωί στην κλινική από το φούρνο της γειτονιάς, την εργασία που έκανες για τη σιδηροπενική αναιμία. Δύο χρόνια πέρασαν και πίστεψέ με ζεις μέσα στην ψυχή μου όπως ακριβώς σε γνώρισα, χαμογελαστή, αισιόδοξη και πάντα πειραχτήρι.  Υπάρχουν τόσες στιγμές που σε σκέφτομαι στα δύσκολα. Αντλώ δυνάμεις από σένα. Σα να είσαι δίπλα μου. Δεν ξέρω, μπορεί και να είσαι! Και υπάρχουν και οι άλλες στιγμές, οι πολύ άσχημές μου, οι μελαγχολικές, οι γεμάτες απαισιοδοξία και απογοήτευση, εκείνες που σκέφτομαι πως ο Θεός ήταν άδικος απέναντί σου. Εκείνες που κοιτώ αγωνιωδώς τον ουρανό και Τον ρωτάω για ακόμα μια φορά: Γιατί;

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ

Πόσο γρήγορα αλλάζουν τα σκηνικά της καθημερινότητάς μας. Από τα μαθητικά κιόλας χρόνια οι άνθρωποι που μας πλαισιώνουν ανακυκλώνονται αδιαλείπτως. Η παρέα του δημοτικού αντικαθίσταται με αυτή του γυμνασίου, στη συνέχεια με του Λυκείου, στη συνέχεια με του αγροτικού, του στρατού, της ειδικότητας, και πάντα στο τέλος της εκάστοτε περιόδου ο καθένας τραβά το δικό του μονοπάτι. Και πάντα χωρίζουμε με την κλασική ευχή «μη χαθούμε». Όμως τελικά  χανόμαστε και κατά ένα περίεργο τρόπο χανόμαστε ανώδυνα ή στη χειρότερη των περιπτώσεων ελάχιστα επώδυνα.

Μέσα σε αυτή την ατέρμονη αλλαγή φίλων και γνωστών ελάχιστοι είναι αυτοί που θα παραμείνουν σταθερές φιγούρες συμπορευόμενοι σε κοινά μονοπάτια με τα δικά σου. Είναι οι λεγόμενοι παιδικοί καρδιακοί κολλητοί που δεν ξεπερνούν τους δύο με τρεις κατά περίπτωση. Καμιά φορά αναρωτιέμαι με ποιο τρόπο μπορεί κανείς να ξεχωρίσει εξαρχής αυτά τα παντοτινά και ισόβια φιλαράκια. Και άραγε αν οι συνθήκες δε σε έδεναν με μακροχρόνια διαστήματα κοινής ρουτίνας, θα εξακολουθούσαν να είναι το ίδιο «κολλητοί»; Είμαι πεπεισμένος πως η τύχη βάζει πολλές φορές το χεράκι της στο θέμα αυτό. Για παράδειγμα, αν το επίθετο του κολλητού μου δεν ξεκινούσε από Μ, δε θα ήμασταν στην ίδια τάξη και στο ίδιο θρανίο, δε θα είχαμε δοκιμαστεί στις ίδιες συνθήκες άγχους και αγωνίας και δε θα γινόμασταν δύο εγκάρδιοι και αχώριστοι φίλοι, ίσως ούτε καν δύο γνωστοί.

Οι φίλοι είναι λίγοι και καλοί. Αν και μπανάλ σαν έκφραση, είναι ο σταθερός και απαράλλαχτος κανόνας. Και θα συμφωνήσετε ίσως οι περισσότεροι πως όσο μεγαλώνει κανείς, τόσο δυσκολότερα κάνει φιλίες. Σε μια κοινωνία μάλιστα που η face2face διαδραστική συνομιλία υποκαθίσταται και αντικαθίσταται από τη screen2screen ανταλλαγή emoticons, η δημιουργία ισχυρών θεμελίων για την ανάπτυξη γνήσιων διαπροσωπικών σχέσεων φαντάζει μάλλον ουτοπία.

Έπεσα σε βαριές σκέψεις, το ξέρω. Και δε φταίει το κρασί ή το ούζο αυτή τη φορά. Υπάρχει αιτία και λέγεται Κατερίνα. Και είναι η σχεδόν οκτώ μήνες συνεργάτης μου στο νοσοκομείο, η οποία δυστυχώς μεθαύριο αναχωρεί προς καλύτερη – ελπίζω  – επαγγελματική στέγη. Και τη μέρα εκείνη είμαι σίγουρος πως θα αναδυθούν τα κλασικά deja–vu μου συναισθήματα. Θα’ρθει η στυφή γεύση του αποχωρισμού και η πικρία της τελευταίας μέρας. Όπως ακριβώς συνέβηκε και την τελευταία μέρα  της Γ’γυμνασίου, την τελευταία μέρα της Γ’λυκείου, την τελευταία μέρα της σχολής ή της ειδικότητας. Και την τελευταία μέρα ξέρεις πως κάτι θα αλλάξει στην καθημερινότητά σου. Ένας άνθρωπος θα φύγει και  ένας άλλος καινούργιος θα έρθει στη θέση του. Και αν και ό,τι συμβαίνει μπορεί να είναι για καλό, δεν παύει να σου θυμίζει για άλλη μια φορά πως όλα στη ζωή είναι ανακυκλώσιμα, τα περισσότερα έχουν αρχή και φινάλε και εν τέλει ελάχιστα πράγματα αποδεικνύονται μονιμότερα του προσωρινού!

Όμως πέραν των όποιων κλασικών ευχών για ό,τι καλύτερο στη σταδιοδρομία σου Κατερίνα,  πέραν των όποιων κινδύνων να χαρακτηρισθώ ως αθεράπευτα ή και σκόπιμα ρομαντικός, πέραν της πιθανότητας η ευχή μου να πέσει στο βαθύ και απέραντο κενό, και πέραν της συνήθους κατάληξης ανάλογων χωρισμών, εγώ θα το γράψω, θα το υπογράψω και στη συνέχεια θα το βροντοφωνάξω με όλη μου τη δύναμη, με όλη μου την ουσία και με όλη μου την καρδιά: Μη χαθείς!