ΕΟΠΥΥ

To 2011 είναι η χρονιά της Υγείας. Οι αλλαγές που ήδη ξεκίνησαν θεωρούνται κατά γενική ομολογία κοσμοϊστορικές. Καταρχήν η βασιλεία του ΙΚΑ τελείωσε. Και μαζί με αυτή τελείωσε και το βασανιστήριο χιλιάδων ασθενών που περίμεναν δύο και τρεις μήνες για μία απλή συνταγογράφηση. Δε συζητάμε φυσικά για τη στοιχειώδη κλινική εξέταση όπου σαφώς και δεν υπήρχε χρόνος στα πρωινά ιατρεία του ΙΚΑ (οπότε με λεπτούς και έμμεσους χειρισμούς ο ασθενής κατευθυνόταν στο ιδιωτικό ιατρείο του εκάστοτε ΙΚΑτζή). Ναι, η βασιλεία του ΙΚΑ τελείωσε. Το επαναλαμβάνω μπας και το πάρετε όλοι πρέφα. Ο ασθενής έχει το δικαίωμα πια να επιλέξει οποιονδήποτε ιδιώτη γιατρό γουστάρει αρκεί αυτός να έχει σύμβαση με το δημόσιο (ΟΠΑΔ) ή ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ).

Η σύσταση αυτού του ΕΟΠΥΥ (ενιαίος οργανισμός παροχής υπηρεσιών υγείας) αναμένεται να γίνει επίσημα τον Ιούνιο ενώ το χρονικό διάστημα που διανύουμε τώρα έχει κατά κάποιο τρόπο δοκιμαστικό και πιλοτικό χαρακτήρα με την έναρξη εξέτασης των ασθενών του ΙΚΑ από γιατρούς του ΟΠΑΔ ή ΟΑΕΕ. Το νομοσχέδιο αυτό όμως στην πλήρη ανάπτυξή του, έχει πάρα πολλές (σκόπιμες ή μη) ασάφειες σε κάποια νευραλγικά και βασικά του σημεία. Για παράδειγμα δύο απορίες που αμέσως αμέσως προκύπτουν είναι: Το ταμείο αυτό θα το έχουν όντως ΟΛΟΙ οι ιδιώτες γιατροί ή θα είναι ένα «ταμείο-φιλέτο» που θα έχουν οι λίγοι και «εκλεκτοί» όπως συνέβαινε τώρα με το ΙΚΑ; Πώς θα γίνεται η αμοιβή των γιατρών; Στο δεύτερο αυτό σημείο, το μπάχαλο είναι τεράστιο. Κυκλοφόρησε το σενάριο περί μίας κατά κάποιο τρόπο πάγιας μηνιαίας  αμοιβής της τάξης των 500-600 ευρώ (όσους ασθενείς και να δει ο γιατρός). Αλλά για σκεφτείτε το λίγο. Ως τώρα έτσι γινόταν η αμοιβή των συμβεβλημένων με τον ΟΑΕΕ (ΤΕΒΕ). Είναι δυνατόν να βλέπει ο γιατρός τους ασθενείς ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ, που ουσιαστικά καλύπτουν σχεδόν το 90% όλου του πληθυσμού στην Ελλάδα, στην τιμή του ενός; Αυτό ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα σημεία της απεργίας διότι αν όντως ισχύσει κάτι τέτοιο, τα ιδιωτικά ιατρεία γίνονται μη βιώσιμα. Μία λοιπόν βασική απαίτηση των κινητοποιήσεων που έγιναν ήταν η αμοιβή των γιατρών σε αυτό το ΕΟΠΥ να γίνεται κατά πράξη και περίπτωση (ανά ασθενή δηλαδή). Και αυτό είναι κάτι που τουλάχιστον πιλοτικά μέχρι τον Ιούνιο, όπως δεσμεύτηκε ο κ.Λοβέρδος, θα γίνει. Και μη φανταστείτε καμιά υπέρογκη αμοιβή: Ένα starclub και μία σαλάτα του σεφ! Τόσα κοστίζει η ατομική υγεία στην Ελλάδα.

Το τι πραγματικά μας επιφυλάσσει απ’τον Ιούνιο και μετά το κράτος, είναι πραγματικά άγνωστο και επτασφράγιστο μυστικό. Και σε εμάς τους γιατρούς και σε εσάς τους ασθενείς. Το σίγουρο είναι ένα. Σε τούτη τη χώρα, οι όποιες κοσμοϊστορικές αλλαγές σκοπεύουν σε ένα και μόνο πράγμα. Να δώσουν ρευστό στα ταμεία του κράτους. Και χρήμα όντως θα εξοικονομηθεί μόνο και μόνο με τη θεσμοθέτηση της ενιαίας ηλεκτρονικής συνταγογράφησης. Όμως τα λεφτά αυτά θα φτάσουν και για την αξιοπρεπή αμοιβή των γιατρών του ΕΟΠΥΥ κατά πράξη και ασθενή ή μήπως η κυβέρνηση σκοπεύει να παίξει με τις λέξεις και τις ασάφειες του νομοσχεδίου; Αν όντως γίνει έτσι, αντιλαμβάνεστε πως οι απεργιακές κινητοποιήσεις το Καλοκαίρι, σαφώς και θα γίνουν πιο έντονες και μαζικές διότι πολύ απλά θα μιλάμε για τον πλήρη ευτελισμό και απαξίωση του ιατρικού επαγγέλματος.Και μη μου σχολιάσετε οι όποιοι «ανθρωπιστές» περί επαγγέλματος, λειτουργήματος, και τη διαφορά αυτών. Οι ελεημοσύνες τέρμα. Διότι μπορεί για να είσαι ένας καλός γιατρός να πρέπει να είσαι και καλός άνθρωπος, καλός άνθρωπος όμως δε σημαίνει και μαλάκας!

ΑΝΟΙΞΑΜΕ

Πέντε μήνες ακριβώς μετά την υπογραφή του συμβολαίου με τον ιδιοκτήτη, το γιοφύρι της Άρτας ολοκληρώθηκε. Μπογιατζήδες, ηλεκτρολόγοι και ηλεκτρονικοί, κάτω απ’τη γενική εποπτεία της διακοσμήτριας και τη δική μου ανοχή, αντοχή, επιμονή και υπομονή, οργανώθηκαν και δημιούργησαν το πρώτο μου δειλό και συνάμα θαρραλέο βήμα στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα. Σήμερα λοιπόν, 10/01/2011 και ώρα 17:06, μπήκα στο ιατρείο, ενεργοποίησα για πρώτη φορά την ταμπέλα, άναψα τα κλιματιστικά, έβαλα το ραδιόφωνο στα 97,2 και την τηλεόραση mute στο mega και κάθισα στην προεδρική του γραφείου.

Τα συναισθήματα είναι ποικίλα και μάλλον μπερδεμένα. Υποθέτω πως οποιοσδήποτε ανοίγει το δικό του κεραμίδι στις μέρες μας, κάπως έτσι θα αισθάνεται. Δε θέλω να χρησιμοποιήσω τη λέξη ανασφάλεια, διότι πολύ απλά δεν είναι ανασφάλεια. Ούτε φόβος. Είναι περισσότερο ευθύνη. Ναι αυτό ήταν και το πρώτο συναίσθημα αντικρίζοντας το όνομά μου στη φωτεινή (πια) ταμπέλα. Ευθύνη, άντε και λίγο αγοραφοβία καθότι πια το επώνυμο και το τηλέφωνό μου μοστράρουν σε κοινή θέα πρώτη μούρη στο καβούρι, απέναντι από έναν ουρολόγο και έναν οδοντοτεχνίτη, αριστερά από έναν μικροβιολόγο και μία παιδίατρο, και για τις γυναίκες φαν, άνωθεν ενός μαγαζιού με εσώρουχα και δεξιόθεν ενός μουράτου κομμωτηρίου.

Κάθομαι και χαζεύω τον καρδιογράφο που τόσο πολύ έψαξα για να βρω, το κατάλευκο ηλεκτρικό κρεβάτι που έκανα ειδική παραγγελία, το lcd διαφανοσκόπειο, τη βιβλιοθήκη, τους καναπέδες, την τηλεόραση, τις κουρτίνες, τα χαλιά, την ταπετσαρία, τις κάμερες, τους διακόπτες, τα αποξηραμένα κλαδιά, όλα έχουν τη δική τους ιστορία σε αυτό το πεντάμηνο προετοιμασίας. Άλλα με ταλαιπώρησαν περισσότερο, άλλα λιγότερο, όλα όμως επιλέχτηκαν προσεχτικά και με μεράκι. Πολλά είναι δώρα φίλων, και αυτό κάνει το χώρο ακόμα πιο ζεστό, σα δεύτερο σπίτι ένα πράμα. Και αυτός ακριβώς ήταν και ο σκοπός του όλου εγχειρήματος, να περνώ 4 ώρες καθημερινά σε ένα δεύτερο σπίτι όπου θα προσπαθώ με όσα όπλα σπούδασα και με όση εμπειρία απέκτησα ως πρώην ειδικευόμενος στο κρατικό της Νίκαιας αλλά και ως νυν επιμελητής στον όμιλο που εργάζομαι, να απαλύνω τον ανθρώπινο πόνο. Η Ιατρική είναι αγάπη, είναι μεράκι, είναι ευθύνη και γι’αυτή οι περισσότεροι από εμάς αφιερώσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Δε νομίζετε πως δικαιούται το δικό της κεραμίδι;

 

ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις ποτέ να προσεγγίσεις την Ευτυχία. Το αντίθετο πάντως, μια χαρά το κατάφερες ως τώρα. Μία μπρος, μία πίσω, μία κρύο, μία ζέστη, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδράς κατά αυτό τον τρόπο. Και είναι κάτι που δε θα μπορέσεις ποτέ να το εξηγήσεις ούτε κατάματα, ούτε στο blog. Γύρισες σπίτι και σκέφτεσαι το επόμενο βήμα. Και υπό την επίρρεια της αιθανόλης και της δυνατής μουσικής στα ακουστικά, αυτό το επόμενο βήμα φαίνεται τόσο εύκολο. Όμως χωρίς το αλκοόλ είσαι ένας φοβιτσιάρης. Τι γουστάρεις; Ε κάντο ρε! Πάψε να αναλογίζεσαι τη δράση-αντίδραση. Πάψε να σκέφτεσαι επιτέλους την επόμενη μέρα. Πόσο σου έχει στοιχίσει αυτή η επόμενη μέρα; Πόσα σου ναι έχει κάνει «ίσως» και πόσα σου «ίσως» έκανε «όχι»; Ξέρω τι συμβαίνει. Φοβάσαι τις υποχρεώσεις και τους συμβιβασμούς. Φοβάσαι μη τυχόν σε σηκώσουν από τον πορτοκαλί σου καναπέ, μη τυχόν και καταφέρουν και σε βγάλουν απ’τα 75 τετραγωνικά που οχυρώνουν την απογευματινή σου απραξία. Και αυτή η απραξία έχει αποκτήσει διαστάσεις μιζέριας, για να μην πω τεμπελιάς. Ως πότε σκοπεύεις να τη συνεχίσεις; Προχώρα λίγο παραπέρα ντε και ας μην είσαι για όλα 100% σίγουρος. Είναι ποτέ κανείς σίγουρος για όλες τις κινήσεις του; Όχι. Πρέπει να πάρεις τα ρίσκα σου. Άιντε, κουνήσου!

Ι.Κ.Α

Είμαι φοβερά εκνευρισμένος και συνάμα απογοητευμένος με τη δόμηση της Υγείας σε αυτή τη χώρα. Ίδρυμα Κοινωνικής Αγανάκτησης θα’πρεπε να σημαίνει το Ι.Κ.Α, διότι αν αυτό είναι ίδρυμα κοινωνικής ασφάλισης εμένα να με φτύσεις. Ντρέπομαι ως άνθρωπος και ως γιατρός για όλους τους συναδέλφους-λαμόγια, καραβανάδες, χαραμοφάηδες, εγωιστές, συμφεροντολόγους που στελεχώνουν τα δημόσια ταμεία και που αντί να εξυπηρετούν τον ασθενή, συνεισφέρουν απλά στη μέγιστη ταλαιπωρία του να τρέχει έρμαιος στη δίνη της γραφειοκρατίας μπας και βρει την υγειά του. Τη σωματική δηλαδή, γιατί την ψυχική την έχει ήδη χάσει προ πολλού. Δεν ξέρω πώς την έχουν δει έτσι οι ΙΚΑτζήδες γιατροί.

Το σενάριο που κατάφερε να σπάσει τη σιωπή ετούτου εδώ του μπλογκ έχει ως εξής (ναι, θα ακολουθήσουν κάποιες ιατρικές πληροφορίες). Μία ασθενής γύρω στα 60 με ιστορικό υπέρτασης υπό co-Aprovel 300/12,5 και ήπιας υπερλιπιδαιμίας υπό δίαιτα, επισκέφτηκε το ιατρείο υπέρτασης ενός γνωστού δημόσιου νοσοκομείου διότι τις τελευταίες μέρες διαπίστωσε κάποια 17άρια στις συστολικές της πιέσεις. Ο συνάδελφος άλλαξε την αγωγή σε co-Diovan 320/25 και προσέθεσε και ένα manyper το βράδυ. Δεκαπέντε μέρες μετά η ασθενής αισθάνθηκε αδυναμία, καταβολή, ναυτία, έσερνε τα πόδια της όπως περιέγραψε. Έκανε κάποιες αιματολογικές εξετάσεις που έδειξαν επιδεινωμένη νεφρική λειτουργία (Creat:2,2 Ur:110). Ο συνάδελφος συμβούλευσε την ασθενή να πίνει μπόοοολικο νεράκι. Δεκαπέντε μέρες αργότερα, η νεφρική λειτουργία σα να βελτιώθηκε όμως το νάτριο ορού κατακρημνίστηκε (Νa: 120). Και ενώ προσπάθησε να δει το γιατρό της στο νοσοκομείο, η απεργία που βρισκόταν εν εξελίξει της μετέθεσε το ραντεβού σε ένα μήνα. Στο σημείο αυτό κλήθηκα εγώ που αφού την εξέτασα, της εξήγησα πως δε συμφωνώ με την αύξηση του διουρητικού που προφανώς την αφυδάτωσε αλλά ούτε και με την υπερβολική πρόσληψη ύδατος προς αντιστάθμιση της αφυδάτωσης διότι σε συνδυασμό με το διουρητικό της έριξε το νάτριο. Και για να μη σας τα πολυλογώ, της συνέστησα απλά να κρατήσει την προηγούμενη αγωγή της με χαμηλή δόση διουρητικού και να παίρνει σαφώς και το manyper το απόγευμα.

Η ασθενής βελτιώθηκε κλινικοεργαστηριακά, όμως με πήρε τηλέφωνο παραπονούμενη πως ο γιατρός του ΙΚΑ δεν της γράφει την αγωγή διότι δεν προέρχεται από δημόσιο νοσοκομείο. «Βρε του εξήγησες την επιπλοκή που σου έκανε; Παθολόγος είναι δεν καταλαβαίνει; Τι θα κάνει; Θα σε αφήσει με την προηγούμενη αγωγή;» ρωτούσα απ’το τηλέφωνο. «Ναι, ο γιατρός ήταν ανένδοτος!» μου απαντούσε η ασθενής και φόρτωνα ακόμα περισσότερο. Αυτός ο συνάδελφος λοιπόν είναι για φτύσιμο! Διότι έχει μπροστά του μια ΑΣΘΕΝΗ που του εξηγεί το πρόβλημά της, τις επιπλοκές που οδήγησαν στην αλλαγή της θεραπευτικής αγωγής και αντί να τοποθετηθεί και να πράξει ιατρικά, βάζει μπροστά τον εγωισμό και τη θέση ισχύος του λέγοντας αφοριστικά: «πήγαινε ξανά στο δημόσιο νοσοκομείο ειδάλλως δε σου γράφω τίποτα».

Δεν το καταλαβαίνω όλο αυτό. Αντί όλοι οι γιατροί να συνεργαζόμαστε ο καθένας απ’τη θέση που κατέχει προς όφελος του ασθενή, κάνουμε επίδειξη κομπλεξισμού εξυπηρετώντας τελικά μόνο τα πελατάκια μας. Αν έγραφα εγώ κάποια φαρμακευτική αγωγή που θα έκανε παρενέργεια σε έναν ασθενή, θα σεβόμουν και θα εκτιμούσα το γιατρό που θα την ανακάλυπτε και θα την αντιμετώπιζε. Πρέπει επιτέλους όλοι οι συνάδελφοι να συνειδητοποιήσουμε πως η «αγορά» είναι ελεύθερη. Το ότι ένας ασθενής δε σε θέλει ως θεράποντα γιατρό αγαπητέ σπασαρχίδη ΙΚΑτζή ίσως πρέπει να αποτελέσει κίνητρο να σκεφτείς για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό και να το διορθώσεις. Και αν δε το διορθώσεις αυτό, ο ασθενής πάντα θα σου φεύγει, όσο και αν τον απειλείς με τη δύναμη της συνταγογράφησης.

 

ΤΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΑ ΜΟΥ ΓΕΝΕΘΛΙΑ

Όχι ότι με χαλά που το απόγευμα της Τσικνοπέμπτης θα είμαι σε συνέδριο. Σας θυμίζω το ίδιο είχε γίνει και πέρσυ με εκείνο το «εξαιρετικό» bonviva μάθημα οστεοπόρωσης! Είναι όμως που συμπέφτουν και τα τριακοστά έκτα γενέθλιά μου όπως και τα τρίτα γενέθλια του blog. Πολλές επίσημες περιστάσεις για μια μέρα γαμώτο. Και ομολογώ πως μπηκα στον πειρασμό να δηλώσω απών, όμως από όλο το πενταήμερο συνέδριο, ένα μάθημα ήθελα διακαώς να παρακολουθήσω (τρόποι ρύθμισης ΙΝR με κουμαρινικά) και αυτό το έβαλαν απόγευμα Τσικνοπέμπτης.

Θα πάω λοιπόν! Εύχομαι τουλάχιστον να μην εκνευριστώ, διότι χτες και προχτές την έφαγα μια φρίκη (ξανά) με τους ομιλητές. Και αυτό είναι γενική και όχι προσωπική δήλωση. Ενώ το συνέδριο είναι άψογο στην οργάνωση και στα θέματα που περιλαμβάνει, οι ομιλητές – κάθε πέρσυ και καλύτερα – το έχουν παρακάνει με το promotion. Δε γίνεται ρε αγαπητέ συνάδελφε που σέβομαι και την ηλικία και το αξίωμά σου, το μάθημα να τιτλοφορείται ως δυνατοί συνδυασμοί αντυπερτασικών φαρμάκων και στα 3/4 της ομιλίας σου εσύ να παρουσιάζεις απλά τις εργασίες της ομελσαρτάνης/αλμοδιπίνης κατά τον ίδιο «διαφημιστικό» τρόπο που θα μου τις παρουσίαζε και ένας φαρμακευτικός αντιπρόσωπος στο ιατρείο. Δε γίνεται να ξεκινάς την ομιλία σου ευχαριστώντας τη menarini, ούτε να καλείσαι να μας μιλήσεις για τα νεότερα δεδομένα στη θεραπεία της άνοιας και να μου σπονσοράρεις το remynil  ή το αυτοκόλλητο Exelon τόσο μα τόσο φανερά. Είναι η απόλυτη ξεφτίλα πώς να το κανουμε δηλαδή. Απευθύνεσαι σε γιατρούς που έχουν στοιχειώδη κρίση. Ας γράψουν την επόμενη φορά ξεκάθαρα οι διοργανωτές πως το μάθημα αναφέρεται στις ενδείξεις χορήγησης του Januvia ή του Janumet και την υπεροχή του έναντι του Galvus ή του Eucreas και ας μη το κρύβουν στον τίτλο «αλγόριθμοι θεραπείας του διαβήτη τύπου 2».

Αλλού ξεκίνησε και αλλού πήγε αυτή η εγγραφή. Εσείς όμως θεωρήστε τη σα μια εορταστική εγγραφή με τούρτα και κεράκια ε; Έτσι ξεκίνησε τουλάχιστον. Bonviva!

ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟΥ

Είναι απ’τα πιο ιερά χαρτιά που υπογράφει ένας γιατρός. Ένα χαρτί που χρησιμοποιείται για την έκδοση ληξιαρχικής πράξης θανάτου και στη συνέχεια για τη χορήγηση άδειας ενταφιασμού του θανόντος από τις αστυνομικές αρχές. Ένα χαρτί με το οποίο ο γιατρός διαβεβαιώνει δημόσια και υπεύθυνα το θάνατο καθαυτό αλλά και την αιτία και τις συνθήκες που πιθανώς οδήγησαν σε αυτόν. Ένα χαρτί που παράλληλα ενημερώνει και τη Δικαιοσύνη, το ενδιαφέρον της οποίας στρέφεται στην εξακρίβωση της πραγματικής αιτίας θανάτου προς αποκλεισμό υπαιτιότητας που θα μπορούσε να επισύρει ευθύνη.

Από το έκτο έτος της σχολής μας μάθαιναν τη νομική δύναμη αλλά και τον κίνδυνο της επιπόλαιης συμπλήρωσης του πιστοποιητικού. «Προσέχετε τι υπογράφετε» μας φώναζαν. «Ειδικά αν το συγγενικό περιβάλλον είναι πιεστικό ή περίεργο, μην το παίζετε ήρωες. Μην υπογράψετε αν δεν είστε σίγουροι για την αιτία θανάτου. Ανά πάσα στιγμή μπορεί άθελά σας να συγκαλύψετε δόλο και να βρεθείτε απ’το πουθενά νομικά υπαίτιοι!» Και αυτά τα λόγια χαράχτηκαν σε όλους μας. Άλλοι τα πήραν σοβαρά και άλλοι απ’την ανάποδη το έκαναν και επάγγελμα! Υπέγραφαν πιστοποιητικά υπό αμοιβή για να αποφύγουν οι συγγενείς την ιατροδικαστική εξέταση του θανόντος. Όπως βολεύεται ο καθένας.

Σήμερα ήταν μια άσχημη μέρα στη δουλειά. Φάνηκε απ’τις 7.30 που με πήρε τηλέφωνο ο διευθυντής. Δε θα έβρισκα καλό συναδελφικό κλίμα. Και έτσι έγινε. Δε μπορώ να βλέπω άνθρωπο να κλαίει. Ειδικά αν ο άνθρωπος αυτός είναι απ’τις μεγάλες μου συμπάθειες γίνομαι κουρέλι. Και βρήκα τη συνάδελφό μου στο γραφείο, να κλαίει γοερά διότι πολύ απλά υπήρξε  τυπική. Το σενάριο έχει ως εξής: Σήμερα γύρω στις 07.00 προσήλθε στα επείγοντα γυναίκα 58 ετών με κώμα και ανισοκορία. Η γυναίκα ήταν κλινοστατισμένη από ετών με βεβαρυμένο ιστορικό παραμελειμένης ρευματοειδούς αρθρίτιδας και παλαιά εγκεφαλική αιμορραγία. Ο σύζυγός της (γιατρός και αυτός) παρακάλεσε να γίνει οτιδήποτε δυνατό – ακόμα και διασωλήνωση της όπου και αν βγεί αυτό. Ένας καρδιολόγος, μια παθολόγος και ένας αναισθησιολόγος λοιπόν βρέθηκαν πάνω απ’την ασθενή να βάζουν τα δυνατά τους για τη διατήρηση της στη ζωή με όποιο τρόπο και όποιο κόστος. Η ασθενής δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Και το θέμα που προέκυψε φυσικά ήταν ποιος θα υπογράψει το πιστοποιητικό θανάτου αφού κανείς από τους παρευρισκόμενους γιατρούς δεν ήταν ο θεράπων της … και εδώ που τα λέμε δεν είχε θεράπων γιατρό κάμποσα χρόνια. Τη φρόντιζε ο άντρας της που όμως νομικά δε μπορούσε να υπογράψει το πιστοιποιητικό συγγενούς. Οι δυο ειδικότητες έκαναν πίσω και το βάρος έπεσε στην παθολόγο η οποία τελικά αρνήθηκε ακόμα και μετά από τηλεφωνική προτροπή του διευθυντή. Ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε…

Από τη μία μεριά σκέφτεσαι λοιπόν ότι με την υπογραφή σου θα γλιτώσει η θανούσα τη νεκροτομική εξέταση που δεν ήθελε ούτως ή άλλως ο συγγενής απ’την άλλη όμως δε μπορείς και να είσαι σίγουρος για την αιτία θανάτου αφού δεν πρόλαβες να τη διερευνήσεις. Ή το παίζεις λοιπόν τυπικός γιατρός ή πολύ απλά συμβατικός μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τον όποιο συγγενή. Και αναρωτιέμαι η συνάδελφος μου που επέλεξε τον τυπικό δρόμο είναι γιατρός ευθυνόφοβη όπως τη χαρακτήρισαν; Και από πότε το να τηρείς κατά γράμμα τα γραφόμενα στα ιατρικά βιβλία δηλώνει απειρία; Αξίζει άραγε να διαδίδονται τέτοιοι χαρακτηρισμοί, από όποια κλίμακα της ιεραρχίας, για μια γιατρό που όποτε εφημερεύει είναι στην κυριολεξία πάνω απ’τα κεφάλια των ασθενών και καλύπτει τα δικά σας νώτα; Και η άρνηση υπογραφής του πιστοποιητικού είναι άραγε αιτία παραίτησης ή απόλυσής από τα ανώτερα κλιμάκια;

Αγαπητή μου συνάδελφε (παρεπιπτόντως χρόνια πολλά για τη γιορτούλα σου) μη λυπάσαι, και κυρίως μη μου κλαις. Σε γνώρισα προσωπικά από κοντά και αντιλαμβάνομαι το ποιόν σου ως γιατρός ίσως καλύτερα από κάθε άλλον αφού σχεδόν πάντα σε εμένα παραδίδεις τους ασθενείς της εφημερίας. Είσαι πραγματικά εξαίρετη, και το εννοώ. Όμως μερικές φορές στον ιδιωτικό τομέα παίζουν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες που ούτε και εγώ ακόμα  μπορώ να κατανοήσω. Όποια και αν είναι η εξέλιξη του όλου συμβάντος είμαι σίγουρος πως η ιατρική σου κατάρτιση και πάνω απ’όλα το αίσθημα ευθύνης που σε χαρακτηρίζουν θα σε βοηθήσουν να λάμψεις στην ιατρική κοινότητα. Μη μασάς.

 

ΤΟ ΚΟΡΟΪΔΑΚΙ

Δεν ξέρω πώς να οργανώσω τις σκέψεις μου αυτή τη στιγμή. Είναι όλα στο μυαλό τόσο ανάκατα και μπερδεμένα. Δεν έχουν φτάσει όμως ακόμα στο οριακό σημείο να τα βροντήξω όλα. Αντέχω ακόμα. Δε θα έπρεπε κανονικά ούτε να αναρωτιέμαι, ούτε να εκπλήσσομαι για τα χτεσινά συμβάντα. Όταν δουλεύει κανείς ωσάν το σκυλί είναι όλα καλά και ρόδινα, η συνεργασία κρίνεται ιδανική και όλοι είναι ευχαριστημένοι. Όταν όμως σηκώσεις λίγο το αναθεματισμένο κεφάλι, τα πράγματα αλλάζουν καθώς τα αφεντικά αρχίζουν να φοβούνται. Το ήξερα ίσως από πριν. Όταν το χρήμα έρχεται στο προσκήνιο, οι μάσκες πέφτουν και οι άνθρωποι γίνονται διάφανοι αποκαλύπτοντας την πραγματική τους υπόσταση. Σημεία είχαν δοθεί πολλά κατά καιρούς. Όμως εγώ κατά γενική ομολογία είμαι στον κόσμο μου. Και μέσα στον κόσμο αυτό νομίζω πως όλα ρέουν ομαλά στο πνεύμα της συνεργασίας και  της συναδελφικής αλληλεγγύης.

Τα πράγματα έχουν ως εξής: Ποτέ δεν υπήρξα επιχειρηματικό δαιμόνιο. Πάντα έχωνα τη δουλειά στην καθημερινότητά μου, την έκανα τρόπο ζωής και επαναπαυόμουν στην ασφάλεια της μονιμότητας. Και στον ιδιωτικό τομέα αυτό βολεύει καθώς ο εργοδότης επιδιώκει να συνεργάζεται με υπαλλήλους υπηρέτες χωρίς πολλά σούρτα-φέρτα. Τα προβλήματα ξεκινούν όταν σιγά σιγά ξυπνάς από τη χειμέρια νάρκη και ανακαλύπτεις πως αυτά που προσφέρεις σε χρόνο και κόπο είναι δυσανάλογα περισσότερα από αυτά που καθαρά αμοίβεσαι.  Τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Και τι κάνεις όταν επίσης ανακαλύπτεις πως οι πόρτες για κάποια προνόμια-αυξήσεις είναι δύσβατες, δυσπρόσιτες και τελικά λουκετωμένες;

Μουντζώνω τον εαυτό μου για την έλλειψη δύναμης ή καλύτερα την αδράνεια στο να πάρω μια απόφαση. Και το δίλλημα είναι σαφές:  Ή εξακολουθώ ο πρωινός υπάλληλος του νοσοκομείου ή ο συνεργάτης αυτού. Όχι όμως και τα δύο! Αυτό σημαίνει πως όσο είμαι πρωινός υπάλληλος δε θα μπορώ να φέρω στο νοσοκομείο δικούς μου ασθενείς και να είμαι ο θεράπων αυτών. Θεράπων θα μπαίνει πάντα ο νυν διευθυντής!  Αυτά εσείς τα αντιλαμβάνεστε σαν τεχνικές λεπτομέρειες, για να σας διευκολύνω όμως στην αντίληψη της ουσίας αυτής της εγγραφής, με αυτό τον τρόπο στην πράξη, ο διευθυντής της όποιας παθολογικής ή χειρουργικής κλινικής διαφυλάσσει τη θέση του σαμποτάροντας τη σταδιοδρομία των συνεργατών-βοηθών του. Και αυτό δεν το είχα αντιληφθεί. Το  βίωσα όμως στο πετσί μου εμμέσως πλην σαφώς χτες.

Ο ανταγωνισμός είναι παντού μεγάλος, οι καιροί δύσκολοι και βοήθεια δεν παίρνει κανείς από πουθενά. Είσαι μόνος σου. Ο καλός θα επιβιώσει και με λίγο τσαγανό θα ανέβει αργά αλλά σταθερά στην ιεραρχία. Δεν αδικώ τα ιδιωτικά νοσοκομεία, ούτε τον όποιο διευθυντή. Ακόμα και η υγεία είναι επένδυση και θέλει το Γερμανό της! Και αν και το πικρό συναίσθημα της απότομης και ανώμαλης προσγείωσης παραμένει, να σας πως κάτι; Είναι ευπρόσδεκτο! Αλήθεια σας το λέω! Ίσως διότι το βλέπω σαν την κινητήριο δύναμη που θα με βγάλει από την αδράνεια, θα με πετάξει στο κενό και θα με αναγκάσει επιτέλους να ανοίξω τα φτερά μου για το επόμενο επίπεδο.

ΜΕΓΑΛΟΓΙΑΤΡΟI και ΓΙΑΤΡΟΥΔΑΚΙA

Δεν περίμενα στη ιατρική να παίζει τόσο μεγάλο ρόλο ο τρόπος που πλασάρεις την «πραμάτεια» σου. Είναι όμως πραγματικά τόσο σημαντικό αυτό που ορισμένοι «μεγαλογιατροί» ασχολούνται κυρίως με τις δημόσιες σχέσεις αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα τη Γνώση, γνώση που χρειάζεται χρόνο για να την αποκτήσεις και κόπο για να τη αναβαθμίσεις. Η Παθολογία δεν είναι απλά μπαίνεις στο θάλαμο ενός VIP ασθενή, του χτυπάς την πλάτη, λες το κοινωνικό σου αστείο και τέλος.

Είναι λογικό όμως πως η γιαγιούλα που έχει έναν αρρύθμιστο διαβήτη ή αποφρακτική πνευμονοπάθεια, θα τα χρυσοσκάσει στο ιατρείο του «μεγαλοεπιστήμονα» που είδε χτες βράδυ στην τηλεόραση. Διότι εκείνος έχει αφιερώσει χρόνο, κόπο και χρήμα όχι τόσο για να αποκτήσει Γνώση αλλά για να φτιάξει ένα image πρότυπο που πείθει και ως εκ τούτου πουλά. Η δική μου ιατρική συνεργασία και εμπειρία με τέτοια μεγαλο-ονόματα δημοσιοσχετίστες, γράφεται μάλλον με μελανά χρώματα. Διότι όσο περισσότερο αμαθής και συνάμα διάσημος είναι κάποιος, τόσο πιο κομπλεξική και αυταρχική είναι η συμπεριφορά του. Πολλοί δε από αυτούς, νομίζουν πως το ότι φοίτησαν στη Γαλλία, Ουγγαρία ή Γερμανία, τους κατατάσσει αυτόματα και σε ανώτερο επίπεδο μόρφωσης.

Για να είμαι δίκαιος πάντως δε θέλω να γενικεύω. Σαφώς και υπάρχουν εξαιρέσεις στα όσα γράφω και σαφώς υπάρχουν μεγάλα ονόματα-φίρμες που πραγματικά αξίζουν τη δόξα. Η Γνώση άλλωστε είναι προσωπική υπόθεση του καθενός ανεξαρτήτως του όποιου εσωτερικού ή εξωτερικού πανεπιστημίου, και η φήμη (θέλω να πιστεύω) δεν είναι πάντα απότοκος ενός star system. Θα πρέπει όμως όλοι να γνωρίζετε πως ο non-VIP ασθενής, τις περισσότερες φορές θεραπεύεται από κάτι ανώνυμα γιατρουδάκια που ως αφανείς ήρωες στέκονται στην πρώτη γραμμή του πυρός, εξετάζουν ενδελεχώς και βάζουν τη σωστή διάγνωση και αγωγή ακόμα και αν ξέρουν πως τελικά η δόξα θα δοθεί στον ηγήτορα του συστήματος. Αυτά τα γιατρουδάκια είναι που σήμερα στηρίζουν ολόκληρο το ΕΣΥ και μεγάλο μέρος των ιδιωτικών νοσοκομείων, αυτά τα γιατρουδάκια είναι που σήμερα σκύβουν το κεφάλι υπομονετικά και σιωπηλά θεραπεύοντας ακούραστα τον ανθρώπινο πόνο και κάποια στιγμή ίσως αντικαταστήσουν επιτέλους την ελεεινή γεροντοκρατία και τα απαρχαιωμένα μυαλά που πλήττουν την ιατρική κοινότητα.

 

Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ

Τους τελευταίους μήνες  κουράστηκα πολύ με συνεχόμενες σχεδόν μέρα παρά μέρα εφημερίες σε δύο μεγάλα νοσοκομεία. Στόχος ήταν ο διορισμός ως επιμελητής σε παθολογική κλινική. Το όνειρό μου ανέκαθεν ήταν η νοσοκομειακή ειδικότητα και η πρόκληση του να διαφοροδιαγιγνώσκω και να θεραπεύω τον ασθενή. Η ιδέα του να κάθομαι στο ιατρείο συνταγογραφόντας γενόσημα, πάντα με τρόμαζε. Ίσως γι’αυτό συνεχώς ανέβαλα την ιδέα ιδιωτικού ιατρείου και έδινα προτεραιότητα στα νοσοκομεία και τις «βαμβακοφυτείες». Και ομολογώ πως η μπόλικη κούραση των εφημεριών σε συνδυασμό με την προτροπή πολλών συναδέλφων (μεταξύ αυτών και του αλμπάνη) να ανοίξω ιατρείο με έκαναν κάμποσες φορές να αναρωτηθώ αν τελικά έπραττα σωστά.

Ευτυχώς όμως η αναγνώριση δεν άργησε να έρθει, το συμβόλαιο-πρόταση σε ένα απ’τα δύο αυτά νοσοκομεία ήδη υπογράφτηκε και σήμερα Δευτέρα 15/09/08 ξεκίνησα να εργάζομαι πρωινές ώρες ως κλινικός παθολόγος και όχι 24ωρα ως «εφημεριολόγος». Η ιδέα του ιδιωτικού ιατρείου θα υλοποιηθεί με το νέο έτος, χωρίς άγχος, και το κυριότερο, χωρίς να έχω ανάγκη την οικονομική ενίσχυση του όποιου φαρμακευτικού φασονατζή αντιπροσώπου.

Η υπογραφή αυτή μου έδωσε την ιδιαίτερη χαρά να συνεχίσω να εξασκώ την Εσωτερική Παθολογία όπως εγώ την εννοώ, με συνεργάτες που έχουν γνώση, εμπειρία και τσαγανό,  και είναι η απόδειξη πως όποιος αγαπάει κάτι πολύ, αργά ή γρήγορα, το πετυχαίνει.

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ

Πανελλήνιες εξετάσεις. Ήταν αναμφισβήτητα η πιο ψυχοφθόρος περίοδος της ζωής μου. Διάβασμα, πίεση, άγχος, ανταγωνισμός. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τα ξενύχτια που έριχνα λύνοντας ασκήσεις φυσικής από τα βιβλία του Δημόπουλου και ασκήσεις χημείας από το βιβλίο του  Κορέση-Ντάση. Διάβαζα δοκίμια του Παπανούτσου για να βελτιώσω την έκφρασή μου στην έκθεση και μάθαινα παπαγαλία τη βιολογία διότι μόνο έτσι τσίμπαγε κανείς το πολυπόθητο εικοσάρι (τα 160 μόρια). Μοναδική μου παρέα, το ραδιοφωνάκι στον Galaxy 92.

Η οικογένειά μου είχε τρελλαθεί. Νευρίαζα με το παραμικρό. Νευρίαζα με τους συγγενείς που κάθε λίγο ρωτούσαν για την πορεία του Πετράκη και τα σχόλια τους. Νευρίαζα με την τηλεόραση που κάθε τέτοιο καιρό ενδιαφερόταν και καλά για τους υποψήφιους. Νευρίαζα με τον ξάδερφό μου που στα 18 του είχε ήδη αυτοκίνητο και κάθε βράδυ έβγαινε μπαρότσαρκες. Νευρίαζα με τη μάνα μου που με τσίγγλαγε συνεχώς να ξεκινήσω ιταλικά ώστε αν δεν περάσω να την κάνω για έξω.

Τελικά δεν πέρασα με την πρώτη ιατρική αλλά για μερικά πράγματα υπάρχει και η δεύτερη φορά. Δύο καταφέραμε και μπήκαμε σε Ελληνικά πανεπιστήμια ενώ οι υπόλοιποι συμμαθητές μου την έκαναν για έξω. Δε θέλω να ακουστώ κακός αλλά, έγιναν γιατροί στη Ρουμανία ακόμα και άτομα που είχαν κοπεί στα μαθηματικά, και αυτοί τώρα τελειώνουν και ειδικότητα.Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Χρόνια μετά πια, υπάρχουν βραδιές που ξυπνάω με «πανελλήνιους» εφιάλτες. Γράφω λέει έκθεση, έχουν περάσει ήδη 2,5 ώρες και είμαι ακόμα στον πρόλογο. Είναι φοβερό το πώς ένα μικρό λάθος σου στοιχίζει το όνειρο. Η πίεση που περνούν οι υποψήφιοι είναι τεράστια και μόνο όσοι έχουμε βράσει στο ίδιο καζάνι καταλαβαίνουμε πραγματικά.

Διάβασα χτες στα νέα τον τρόπο που η κυβέρνηση επιλέγει τα θέματα των εξετάσεων.

«Με τα εύκολα θέματα το πολιτικό όφελος είναι προφανές: γεμίζουν τα ΤΕΙ της επαρχίας και δεν διαμαρτύρονται όσοι έχουν ταβέρνες, καφετέριες και ενοικιαζόμενα δωμάτια. Αντίθετα, εάν τα θέματα είναι δύσκολα λόγω της βάσης του 10 που ισχύει πλέον, πολλές από αυτές τις σχολές βάζουν λουκέτο. Έτσι, η απόφαση για τον βαθμό δυσκολίας των θεμάτων είναι μια πολιτική απόφαση που καθορίζεται από τη συγκυρία κάθε Μάιο.Εάν η κυβέρνηση είναι στα πάνω της τα θέματα είναι δύσκολα, εάν είναι στα κάτω της τα θέματα είναι εύκολα. Κάπως έτσι παίζεται στα ζάρια κάθε χρόνο το μέλλον 100.000 παιδιών.» Διάβαζα επίσης στη Νανά την αντίδραση φυγής ενός υποψήφιου, θυμήθηκα τις αυτοκτονίες νέων που ακούμε περιστασιακά στις ειδήσεις.

Εσύ που τα περνάς όλα αυτά τώρα, μη μασάς, εκεί που είσαι ήμουν, θα περάσει, μην ακούς κανέναν, σφίξε τα δόντια και έχε υπομονή και επιμονή, δώσε τον αγώνα σου και ακόμα και αν αποτύχεις, μην απογοητεύεσαι. Οι πανελλήνιες θέλουν αντοχή. Το όνειρο δεν είναι μακριά. Εύχομαι κάθε επιτυχία!