ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Περίεργη και αναπάντεχα δακρύβρεχτη η σημερινή μέρα. Δεν περίμενα ότι θα με ενοχλήσει τόσο, όμως, ως φαίνεται, ορισμένα πράγματα πληγώνουν μόνο όταν παύουν να είναι δεδομένα. Όχι, δεν πρόκειται για μια εγγραφή ερωτικής απογοήτευσης αλλά για μία κατάθεση απόσυρσης. Γράφω για  το πρώτο μου, δεκατριών πια χρόνων,αυτοκίνητο. Πέντε υπογραφές και τέσσερις επικυρώσεις του γνήσιου της υπογραφής ήταν αρκετές λοιπόν για να αποσυρθεί, σπαρακτικά απρόσωπα, δίπλα σε εκατοντάδες άλλα.

 Ήταν ένας τεράστιος υπαίθριος χώρος όπου έβλεπε κανείς αριστερά τόνους από λάστιχα, και δεξιά τους σκελετούς των αυτοκινήτων στιβαγμένους σε εξάδες ο ένας πάνω στον άλλο. Κανονικό νεκροταφείο. Και ένα νεκροταφείο πάντα σου γεννά μια γλυκόπικρη αίσθηση απώλειας, νοσταλγίας, μελαγχολίας, ίσως και φόβου, ακόμα και αν πρόκειται για αυτοκίνητα. Λίγο παρακάτω ένας Πακιστανός σκούπιζε τα συντρίμμια των κρυστάλλων και στο βάθος φαινόταν και ακουγόταν ένας γερανός που μετέφερε προφανώς τις «σωρούς».

Κάπου στη μέση αυτής της υπαίθρου, σήμερα 11/05/2013 και  ώρα 10:26 και 32 δευτερόλεπτα, βρέθηκα και εγώ.  Δυνάμωσα το cd-player που έπαιζε (σκόπιμα και όχι τυχαία) το Breath me από  Sia, πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το saxo να επεξεργαστώ το περιβάλλον. Αφού έβγαλα τις τελευταίες του φωτογραφίες, βρέθηκα τελικά στο διοικητικό προσωπικό της εταιρείας απόσυρσης να υπογράφω τις υπεύθυνες δηλώσεις και συγχρόνως να παρακολουθώ τον Πακιστανό να προσπαθεί μάταια να ανοίξει το καπώ του αυτοκινήτου. Γέλασα λίγο αυθόρμητα διότι λόγω ελαττώματος ήθελε ειδικό χειρισμό τον οποίο και με μαύρη καρδιά του έδειξα.

Έφυγα με διάθεση «πονάει η καρδιά όταν ψηλώνει» και όπως έβλεπα τον Πακιστανό να αφαιρεί τελικά τη μπαταρία, ε ναι λοιπόν δάκρυσα λες και πρόδωσα τον καλύτερό μου φίλο για 900 ψωροαργύρια. Στο ταξί που πήρα για το σπίτι, κρατούσα σφιχτά τα κλειδιά. Δεν τα χρειάζονται στην εταιρία ανακύκλωσης. Η πορεία του φίλου μου άλλωστε ήταν πια προδιαγεραμμένη: Λάστιχα και λαμαρίνες!  Και κάπου βαθιά σε αυτές τις λαμαρίνες βρίσκονται ανεξίτηλα χαραγμένες κάποιες βραδιές στην Πετρούπολη με θέα πιάτο όλη την Αθήνα, ένας στρατός στη Λέσβο, ένα αγροτικό στο Μεσολόγγι και την Άνω Χώρα ορεινής Ναυπακτίας, μία εκδρομή στο Ναύπλιο, τα Δερβενοχώρια, το Προκόπι, τη Μάνη, μονήμερες αποδράσεις σε όλες τις παραλίες της Αττικής, διακοπές σε Λευκάδα, Σκύρο, Άνδρο, Πάρο, Λευκάδα, Πάρο, Νάξο, Ελαφόνησο και δε θυμάμαι και που αλλού. Κάθε βαθούλωμα, κάθε γρατζουνιά και μία σελίδα της ζωής μου.

Δεν ξεκολλάω εύκολα απ’το παρελθόν. Όσο και να θέλω να προχωράω, είμαι άνθρωπος μάλλον δύσκολος και δυσκοίλιος στις αλλαγές. Δένομαι με πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις και πονάω όταν λόγω συνθηκών ή πιέσεων αναγκάζομαι να αλλάξω τις φυσικές μου σταθερές. Όμως τα πάντα στη ζωή είναι ροή. Ροή και ανακύκλωση …

ΒΡΑΔΙΕΣ SAXO

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις βραδιές saxo. Εκείνες τις βραδιές που βολτάραμε ψάχνοντας ένα ήσυχο μέρος  να αράξουμε, με θέα άλλες φορές τη θάλασσα και  άλλες την πολύφωτη Αθήνα από ψηλά. Δεν είχα ακόμα δικό μου σπίτι και η εύρεση χώρου ήταν ένα πρόβλημα. Όμως το αυτοκινητάκι, μας έβγαζε πάντα ασπροπρόσωπους. Καθόμασταν και οι δύο αγκαλιά στα πίσω καθίσματα, και ξεκινούσαμε άπειρες συζητήσεις. Άλλες φορές γελούσαμε, άλλες σοβαρεύαμε και άλλες δε λέγαμε τίποτα. Μόνο φιλιόμασταν με τις ώρες, ακούγοντας χαμηλόφωνα ραδιοφωνάκι. Ακόμα και τώρα όταν παίζει το insatiable του Dareen Hayes, το  from sarah with love της Sarah Connors, ή παραδόξως το γρήγορο Verdis Quo των Daft Punk γυρίζω με μαθηματική ακρίβεια σ’εκείνες τις βραδιές. Είχα μόλις τελειώσει την παραμεθόριο θητεία μου στο στρατό και είχα πάρει μετάθεση για τους τελευταίους τρεις μήνες μου, στο 301 ΕΒ Αγίων Αναργύρων. Ήταν η ιδανική περίοδος για μένα. Οι μήνες μοναξιάς στο στρατό ήταν αρκετοί για να ξεχάσω τη μεγάλη 2,5 χρόνων σχέση, που είχε λήξει μάλλον επεισοδιακά. Ήμουν έτοιμος για κάτι καινούργιο. Και τότε γνώρισα εσένα.

Τρεις φορές έχω ερωτευθεί στη ζωή μου. Ήσουν μία από αυτές. Την είχα δαγκώσει κανονικά. Το καταλάβαινα απ’τον κόμπο στο στομάχι μου. Σε σκεφτόμουν συνέχεια. Με το που ξυπνούσα άνοιγα το κινητό για να διαβάσω την καλημέρα και ποτέ δεν κοιμόμουν πριν την καληνύχτα σου. Ποτέ όμως δε σου έδειξα το 100% των αισθημάτων μου. Ο φόβος να με θεωρήσεις δεδομένο ήταν τροχοπέδη. Βλέπεις, πάντα στις σχέσεις κρατάω μια μικρή πισινή. Και αυτή τη φορά έκανα πολύ καλά, διότι η όλη ιστορία κράτησε μόλις 2 μήνες.

Πώς θα μπορούσε όμως και να κρατήσει περισσότερο; Το λέει και η φυσική. Μεγάλη εντροπία σημαίνει μεγάλη αταξία, και μεγάλη αταξία σημαίνει μεγάλη αστάθεια. Παραδόξως δε με ενόχλησε ο χωρισμός που κατά τ’άλλα υπήρξε αξιοπρεπής (αν και ο λόγος ήταν μάλλον ηλίθιος). Ίσως γιατί ανακουφίστηκα από τις σκέψεις που με βασάνιζαν, αν με ήθελες δηλαδή όσο εγώ. Με ενόχλησε όμως η έλλειψη δύναμης να υποστηρίξεις αυτή σου την απόφαση. Τρεις μέρες μετά το χωρισμό, τηλεφώνησες μέσα στην ανασφάλεια «μήπως δεν πρέπει να χωρίσουμε; Μήπως να το συνεχίζαμε αλλά στο πιο light;» Και τότε έπεσες τόσο πολύ στα μάτια μου! Η απάντησή μου ήταν αρνητική. Δε φημίζομαι για τις δεύτερες ευκαιρίες. Όταν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολλά. Έφυγα μακριά. Γύρισα σελίδα. Κράτησα μόνο εκείνους τους περιπάτους αγκαλιά στο Καβούρι, εκείνα τα τραγούδια που έπαιζαν στο ραδιόφωνο μόνο για μας, εκείνα τα θολωμένα τζάμια που μας έκρυβαν την Ανατολή, εκείνες τις παραμυθένιες βραδιές saxo…

ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΠΑΣ

Η αληθινή φιλία πονάει. Ο πραγματικός φίλος θα σε προσγειώσει αν πετάς σε επικίνδυνα ύψη, θα σε ταρακουνήσει να ξεκολλήσεις απ’το τέλμα και θα σε εμψυχώσει όταν όλα φαντάζουν δύσκολα. Ο πραγματικός φίλος διπλασιάζει την ευτυχία και υποδιπλασιάζει τη δυστυχία σου. Είναι ο καλός ακροατής που θα ακούσει υπομονετικά τον πόνο σου, και ο ώμος που θα στηριχτείς όταν όλα γύρω σου καταρρέουν.

Είναι δύσκολο να είσαι καλός φίλος όπως είναι επίσης δύσκολο να δεχτείς και την κρίση ενός καλού φίλου. Ειδικά στο τελευταίο έχω πρόσφατη εμπειρία. Και λυπάμαι ειλικρινά διότι προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη να σε βγάλω απ’το αδιέξοδο που μόνη σου έπεσες, να σε βοηθήσω να μην εγκαταλείψεις, να συνεχίσεις τον αγώνα σου, όμως το τελικό αποτέλεσμα είναι να μην απαντάς ούτε στις κλήσεις μου. Μήπως σε πλήγωσα; Μήπως υπήρξα πολύ επικριτικός στον τρόπο ζωής σου; Βάστα ψυχή μου σου είχα γράψει πριν λίγες βδομάδες «βάστα ψυχή μου» σου είπα και live προτείνοντάς σου έμπρακτες λύσεις και όχι λόγια του αέρα. Μοναδική προϋπόθεση ήταν μία. Να έχεις έστω και λίγο θέληση. Όμως εσύ δείλιασες και τα παράτησες όλα.

Μήπως θες το χρόνο σου να οργανωθείς; Δεν ξέρω. Αν όμως ονειρεύεσαι κάτι πολύ, κάνεις θυσίες γι’αυτό. Ξεχνάς οτιδήποτε άλλο επίγειο και αφοσιώνεσαι στον αγώνα σου, στο σκοπό σου. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Προτεραιοτήτων και οργάνωσης. Το μυαλό σου έχει απίστευτη δυναμική, όμως εσύ το έχεις κάνει σκουπίδι. Η οργάνωση ανέκαθεν δεν ήταν απ’τα φόρτε σου. Όλα μέσα σου είναι κατανεμημένα σκόρπια εδώ και εκεί. Αν και η ζωή είναι πολλή σκληρή, τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ πιο εύκολα απ’ότι νομίζεις. Λίγη βοήθεια χρειάζεσαι μόνο, όμως εσύ με αποκόβεις με το χειρότερο τρόπο. Χωρίς καν να εξηγήσεις γιατί. Παρολαυτά εξακολουθώ να πιστεύω σε σένα και ελπίζω, τώρα που γράφω τούτες τις αράδες, να είσαι καλά, να συνεχίζεις τον ιερό αγώνα σου και κάποτε να με πάρεις χαρούμενη τηλέφωνο να μου ανακοινώσεις πως όλα πήγαν κατ´ευχήν. Θα περιμένω.