ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ

Περίεργη και αναπάντεχα δακρύβρεχτη η σημερινή μέρα. Δεν περίμενα ότι θα με ενοχλήσει τόσο, όμως, ως φαίνεται, ορισμένα πράγματα πληγώνουν μόνο όταν παύουν να είναι δεδομένα. Όχι, δεν πρόκειται για μια εγγραφή ερωτικής απογοήτευσης αλλά για μία κατάθεση απόσυρσης. Γράφω για  το πρώτο μου, δεκατριών πια χρόνων,αυτοκίνητο. Πέντε υπογραφές και τέσσερις επικυρώσεις του γνήσιου της υπογραφής ήταν αρκετές λοιπόν για να αποσυρθεί, σπαρακτικά απρόσωπα, δίπλα σε εκατοντάδες άλλα.

 Ήταν ένας τεράστιος υπαίθριος χώρος όπου έβλεπε κανείς αριστερά τόνους από λάστιχα, και δεξιά τους σκελετούς των αυτοκινήτων στιβαγμένους σε εξάδες ο ένας πάνω στον άλλο. Κανονικό νεκροταφείο. Και ένα νεκροταφείο πάντα σου γεννά μια γλυκόπικρη αίσθηση απώλειας, νοσταλγίας, μελαγχολίας, ίσως και φόβου, ακόμα και αν πρόκειται για αυτοκίνητα. Λίγο παρακάτω ένας Πακιστανός σκούπιζε τα συντρίμμια των κρυστάλλων και στο βάθος φαινόταν και ακουγόταν ένας γερανός που μετέφερε προφανώς τις «σωρούς».

Κάπου στη μέση αυτής της υπαίθρου, σήμερα 11/05/2013 και  ώρα 10:26 και 32 δευτερόλεπτα, βρέθηκα και εγώ.  Δυνάμωσα το cd-player που έπαιζε (σκόπιμα και όχι τυχαία) το Breath me από  Sia, πήρα μια βαθιά ανάσα και βγήκα από το saxo να επεξεργαστώ το περιβάλλον. Αφού έβγαλα τις τελευταίες του φωτογραφίες, βρέθηκα τελικά στο διοικητικό προσωπικό της εταιρείας απόσυρσης να υπογράφω τις υπεύθυνες δηλώσεις και συγχρόνως να παρακολουθώ τον Πακιστανό να προσπαθεί μάταια να ανοίξει το καπώ του αυτοκινήτου. Γέλασα λίγο αυθόρμητα διότι λόγω ελαττώματος ήθελε ειδικό χειρισμό τον οποίο και με μαύρη καρδιά του έδειξα.

Έφυγα με διάθεση «πονάει η καρδιά όταν ψηλώνει» και όπως έβλεπα τον Πακιστανό να αφαιρεί τελικά τη μπαταρία, ε ναι λοιπόν δάκρυσα λες και πρόδωσα τον καλύτερό μου φίλο για 900 ψωροαργύρια. Στο ταξί που πήρα για το σπίτι, κρατούσα σφιχτά τα κλειδιά. Δεν τα χρειάζονται στην εταιρία ανακύκλωσης. Η πορεία του φίλου μου άλλωστε ήταν πια προδιαγεραμμένη: Λάστιχα και λαμαρίνες!  Και κάπου βαθιά σε αυτές τις λαμαρίνες βρίσκονται ανεξίτηλα χαραγμένες κάποιες βραδιές στην Πετρούπολη με θέα πιάτο όλη την Αθήνα, ένας στρατός στη Λέσβο, ένα αγροτικό στο Μεσολόγγι και την Άνω Χώρα ορεινής Ναυπακτίας, μία εκδρομή στο Ναύπλιο, τα Δερβενοχώρια, το Προκόπι, τη Μάνη, μονήμερες αποδράσεις σε όλες τις παραλίες της Αττικής, διακοπές σε Λευκάδα, Σκύρο, Άνδρο, Πάρο, Λευκάδα, Πάρο, Νάξο, Ελαφόνησο και δε θυμάμαι και που αλλού. Κάθε βαθούλωμα, κάθε γρατζουνιά και μία σελίδα της ζωής μου.

Δεν ξεκολλάω εύκολα απ’το παρελθόν. Όσο και να θέλω να προχωράω, είμαι άνθρωπος μάλλον δύσκολος και δυσκοίλιος στις αλλαγές. Δένομαι με πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις και πονάω όταν λόγω συνθηκών ή πιέσεων αναγκάζομαι να αλλάξω τις φυσικές μου σταθερές. Όμως τα πάντα στη ζωή είναι ροή. Ροή και ανακύκλωση …

TIMES OF THE EX

Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Απ’τις αγαπημένες μου γιορτές. Πολύ γουστάρω τα πολύχρωμα φωτάκια, τα αγγελάκια, τις κορδέλες και τους Αγιο-Βασίληδες που τα συνοδεύουν. Και αν και τα περισσότερα από αυτά όντως συνιστούν κουλτούρα  υπερκαταναλωτισμού, όχι, δε με χαλάν καθόλου. Γαλουχήθηκα σε μια οικογένεια όπου κάθε χρόνο στολίζαμε το δέντρο από κοινού. Και κάθε φορά προσθέταμε και καινούργια στολίδια μέχρι που δε χώραγαν πια όλα και τα κάναμε από το δέντρο απόσβεση στις κουρτίνες, στις πόρτες, στους τοίχους και στα εξωτερικά λουλούδια. Έτσι, ολόκληρο το σπίτι πλημμύριζε από φωτάκια, μπαλίτσες και καμπανούλες και παρά το «made in China» που έκρυβαν από κάτω τους, είναι γεγονός πως αυτά ήταν που ζέσταιναν την ατμόσφαιρα και αυτά ήταν που έφτιαχναν το Χριστουγεννιάτικο ντεκόρ στο μυαλό μου.

Και τώρα που μεγάλωσα και μένω μόνος, έχω υιοθετήσει τη συνήθεια να μην πετώ τίποτα. Προηγούμενες ευχετήριες κάρτες ή παλιά στολίδια, είναι όλα στην αποθήκη, συσσωρευμένα και αθροιζόμενα σε μια ολοένα και μεγαλύτερη κούτα υπό την ονομασία «Χριστουγεννιάτικα». Και κάθε τέτοιες μέρες ανοίγοντας την κούτα αυτή ταξιδεύω πίσω στο παρελθόν, σε άλλες εποχές και ηλικίες. Και είναι περίεργο αυτό το συναίσθημα της αναβίωσης διότι μου έρχονται στο νου πρόσωπα και καταστάσεις που για κάποιο λόγο, κατανοητό ή μη, δεν υπάρχουν πια στην καθημερινότητά μου. Βλέπω εκείνο το στολίδι του 2007 που μαλώναμε αν θα μπει στη μέση ή στην κορυφή του δέντρου, βγάζω απ’το κουτί εκείνο το καρουσέλ με την ευχή «να είναι η ζωή σου πάντα ένα παιχνίδι», παρατηρώ εκείνο το μικροκαμωμένο γυάλινο κυβάκι με μια κόκκινη καρδιά μέσα του και την υποσημείωση «να με προσέχεις»… Και κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι πώς άραγε θα ήταν η ζωή μου τώρα, αν κάποτε αντί για ναι είχα πει όχι ή αντί για όχι είχα πει ναι.

Συμβαίνει σε όλους. Τα Χριστούγεννα, οι αναμνήσεις ξυπνούν και καμπανίζουν στον οίστρο της νοσταλγίας και του πόθου. Είναι η εποχή των πρώην. Η εποχή όπου οι σκονισμένες ασπρόμαυρες εικόνες που κρύβονται βαθιά στο υποσυνείδητο, αποκτούν έστω και για λίγο χρώμα και υπόσταση, κλέβουν μέρος από το παρόν και σε αφήνουν να αιωρείσαι στο παρελθόν. Στο παρελθόν που και εκείνο ήταν κάποτε ένδοξο παρόν. Όμως έτσι είναι η Ευτυχία. Είναι στιγμές. Και τώρα που το σκέφτομαι, έτσι είναι και η δυστυχία. Στιγμές. Και όλες οι στιγμές, καλές και κακές, καλώς ή κακώς, περνούν, σβήνουν, φεύγουν. Και φεύγοντας γίνονται παλιά στολίδια σε Χριστουγεννιάτικες κούτες που τα ανοίγω κάθε τέτοια εποχή για να μου αφήσουν αυτή τη γλυπόπικρη γεύση. Και κατά ένα περίεργο τρόπο, είναι μια γεύση που μου αρέσει.  Ίσως και να είμαι μαζόχας. Όμως τα Χριστουγεννιάτικα δεν τα πετώ. Και κάθε χρόνο τα περιεργάζομαι όπως ακριβώς ξεφυλλίζω και το παλιό φωτογραφικό άλμπουμ της μάνας. Με σεβασμό. Διότι αυτές οι κάρτες, αυτά τα στολίδια, είναι μέρος του εαυτού μου, είναι ένσημα της ζωής μου, είναι στιγμές. Και αυτές οι στιγμές είναι «εγώ».

ΤΟ ΤΡΕΝΑΚΙ

Μπήκα βιαστικά στο σπίτι κατά τη 01.00 τα ξημερώματα. Το πουκάμισο, το παντελόνι, ακόμα και το μποξεράκι, εξακολουθούσαν βρεγμένα να μου παγώνουν το πετσί. Δεν ξέρω αν θα ξαναπαίξω σε αυτό το ηλίθιο παιχνίδι ερωτήσεων! Κλείδωσα την πόρτα, γέμισα ένα ποτήρι λευκό κρασί και ακούμπησα την τεράστια σακούλα πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Έβγαλα προσεκτικά το μεγάλο και γυαλιστερό κουτί που περιείχε και κάθισα να το χαζεύω, να το περιεργάζομαι και να το αγγίζω γεμάτος χαρά. Ξεκίνησα να διαβάζω τις όπισθεν οδηγίες του με ευλαβική συγκέντρωση μη ξεφύγει καμιά λεπτομέρεια και στη συνέχεια έβγαλα προσεκτικά τα ευαίσθητα εξαρτήματα. Τα τοποθέτησα στο πάτωμα, το ένα δίπλα στο άλλο, δεξιά οι καμπύλες, αριστερά οι ευθείες και στο κέντρο τα οχήματα. Ξεκίνησα να τα στήνω. Με παίδεψε λίγο, όμως η σιδηροτροχιά ολοκληρώθηκε. Συνέδεσα μεταξύ τους την ατμομηχανή, το αποθηκευτικό και τα δύο επιβατικά βαγόνια και τα τοποθέτησα πάνω στις γραμμές. Όλα ήταν έτοιμα. Σχεδόν δηλαδή. Δεν είχα δυστυχώς τις απαραίτητες μπαταρίες. Έπρεπε να κάνω υπομονή ως το πρωί. Απογοητευμένος, κάθισα στον πορτοκαλί καναπέ, αγκάλιασα το μεγάλο καφέ μαξιλάρι και αφέθηκα στη ζάλη του κρασιού.

Πάντα στις γιορτές μου δώριζαν ρούχα. Και μόνο η νονά κάνα-δυο φορές μου είχε πάρει τη «ναυμαχία», το «μάντεψε ποιος» και το «παγίδες και ρουφήχτρες». Όμως το μεγάλο μου απωθημένο ήταν ανέκαθεν τα τρενάκια. Και όταν με ρωτούσαν τι δώρο ήθελα, πάντα ζητούσα τρενάκι. Και μου έφερναν συνήθως κάνα ψεύτικο κουρδιστό προσχολικής ηλικίας, μαζί με ένα ζευγάρι παπούτσια. Το πρώτο για να ξεγελάσουν το όνειρό μου και το δεύτερο για να ικανοποιήσουν τους γονείς. Και πίσω απ’το χαμόγελο της ευγένειας και το «ευχαριστώ θείε για το δώρο» κρυβόταν η απογοήτευση. Όμως δε γκρίνιαζα ποτέ! Ήξερα πως αυτό που ζητούσα, αυτό που χάζευα άπειρες ώρες στο κάποτε Μινιόν, ήταν πραγματικά πολύ ακριβό για τα δικά μας δεδομένα. Κατέφευγα λοιπόν στη φαντασία. Και στο φαντασιόπληκτο αυτό μυαλό μου, το κουρδιστό τρενάκι μεταμορφωνόταν σε γυαλιστερή ηλεκτροκίνητη ατμομηχανή μινιατούρα με λεπτά φιναρισμένο μεταλλικό σκελετό, έμπροσθο- και οπισθο-κίνηση και πέντε επιβατικά βαγόνια. Και δίπλα απ’τις ράγες υπήρχαν λειβάδια, λιμνούλες και πολύχρωμα σπιτάκια να σχηματίζουν μια ολόκληρη πολιτεία. Και αυτός ο κόσμος ήταν το λημέρι μου. Ένα κρυσφήγετο γεμάτο σήραγγες και γέφυρες, καταπράσινα δέντρα και χαμογελαστά ανθρωπάκια να μου γαληνεύουν την ψυχή και να μου υπενθυμίζουν καθημερινά πως η μαγεία και η φαντασία δε θα μπορούσαν ποτέ να πωλούνται στο Μινιόν.

Είχε πάει 02.30 τα χαράματα. Πετάχτηκα απ’τον πορτοκαλί καναπέ. Το καφέ μαξιλάρι ήταν στο πάτωμα. Τα ρούχα είχαν στεγνώσει πια πάνω μου. Μελαγχόλησα. Πόσο είχα μεγαλώσει. Και πόσο είχα ξεχάσει τον κόσμο μου. Τα λειβάδια και οι λιμνούλες του ξεράθηκαν και τα σπιτάκια στέκονταν ερημωμένα και γκρίζα. Χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξαναλάβω δώρο ένα τρενάκι. Και χρειάστηκαν 25 χρόνια για να ξαναθυμηθώ εκείνο  τον κόσμο, το λημέρι μου. Θα ήταν τόσο δύσκολο να το ξαναζωντανέψω; Παρατήρησα από μακριά τη σιδηροτροχιά. Σχημάτιζε το γράμμα Θ. Όχι δε θα ήταν δύσκολο. Δύο πράγματα μόνο έλειπαν. Οι αλκαλικές μπαταρίες και η φαντασία. Το πρώτο θα το αγόραζα αύριο το πρωί. Το δεύτερο, ήμουν σίγουρος πως θα ερχόταν στην πορεία. Και ήρθε! Διότι όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. Και μερικές φορές, ένα τρενάκι είναι αρκετό για να το ξυπνήσει και να σου φτιάξει απ’την αρχή πράσινα λειβάδια, πολύχρωμα σπιτάκια, και χαρούμενα ανθρωπάκια. Δοκίμασέ το. Θα εκπλαγείς!

 

ΤΟ ΣΚΙΟΥΡΑΚΙ

Είναι άραγε τόσο δύσκολο να βρει κανείς τον άνθρωπό του; Η μοναξιά είναι αναμφισβήτητα σημείο των καιρών μας. Ψάχνεις να βρεις το περιβόητο έτερον ήμισυ και όταν δεν τα καταφέρνεις κλείνεσαι στον εαυτό σου, κάνεις τη μοναξιά φίλο και κοιμάσαι με το μαξιλάρι αγκαζέ. Και όσο περισσότερο εφήμερο σεξ κάνεις για να γεμίσεις το κενό, τόσο πιο άδειος αισθάνεσαι διότι η σωματική ηδονή ουσιαστικά ποτέ δεν ήταν το numero uno ζητούμενό σου. Έμαθες πια πως ένα καλό ξεκάβλωμα θα ικανοποιήσει τις ορμονικές σου αιχμές, θα τονώσει στιγμιαία την αυτοπεποίθηση σου, αλλά κατά κανόνα θα σε αφήσει ξεκρέμαστο τις υπόλοιπες 23 ώρες της ημέρας.

Αλήθεια όμως, ακόμα και αν βρεις έναν άνθρωπο, πώς καταλαβαίνεις ότι αυτή/ος είναι και ο Άνθρωπός σου; Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει λεκτικά τους ορισμούς και κανόνες αυτού του πολυπόθητου «κλικ»; Και αν το αισθανθείς αυτό το ρημάδι, σημαίνει πως θα το αισθάνεσαι και εφόρου ζωής με τον ίδιο άνθρωπο; Τις προάλλες μιλούσα με ένα συνομήλικο συνάδελφο. Του πήρε τέσσερα χρόνια, όταν είχε αποκτήσει ήδη δύο παιδιά, για να συνειδητοποιήσει πως η γυναίκα του, ΔΕΝ είναι ο άνθρωπός του. Και ο γάμος κρατιέται με νύχια και με δόντια μόνο χάριν των παιδιών του. Άσχημο σενάριο, δε θα’θελα ποτέ να βρεθώ στη θέση του. Γι’αυτό η ιδέα του γάμου ανέκαθεν με τρόμαζε. Και με τρομάζει πολύ περισσότερο όταν σκέφτομαι πως ίσως χρειαστεί να ξοδέψω μία ολόκληρη ζωή για να καταλήξω στο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος με τον οποίο τη μοιράστηκα δεν είναι ο άνθρωπός μου.

Το έχω γράψει και άλλες φορές. Είμαι ιδιότροπος άνθρωπος τελικά και τα δικά μου «κλικ» ομολογώ είναι λίγο περίεργα. Αυτά που εγώ γουστάρω με χίλια σε μία ιδεατή σχέση είναι απλά και καθημερινά, όπως να χουζουρεύουμε, να μπλέκουμε τα πόδια μας κάτω απ’την κουβέρτα βλέποντας ταινίες, να ξυπνάμε με το άρωμα του καφέ στο κρεβάτι, να μαγειρεύουμε μαζί πίνοντας λευκό κρασάκι. Απλά αλλά και τόσο σημαντικά.

Οι δε ιδιοτροπίες μου συνίστανται στο γεγονός πως δε θέλω κάθε τρεις και λίγο το βιολογικό ρολόι να μου θυμίζει πως δεν είμαι παιδί, δε θέλω να λειτουργώ συνεχώς με προκαθορισμένα χρονοδιαγράμματα, γεγονός που σημαίνει πολύ απλά πως δε θέλω μία μακροχρόνια σχέση να καταλήγει εξορισμού στο γάμο. Αφήνω τα πάντα να ρεύσουν μόνα τους. Μία εκδρομή στο Ναύπλιο, ένα φαγοπότι στα Δερβενοχώρια, τρεις πάστες κρέμα (έστω και αν ζήτησα σοκολάτα), ένα φιλί «αλά σκιουράκι» (μη ρωτήσετε πώς γίνεται αυτό), και «να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας»…

ΒΡΑΔΙΕΣ SAXO

Δε θα ξεχάσω ποτέ τις βραδιές saxo. Εκείνες τις βραδιές που βολτάραμε ψάχνοντας ένα ήσυχο μέρος  να αράξουμε, με θέα άλλες φορές τη θάλασσα και  άλλες την πολύφωτη Αθήνα από ψηλά. Δεν είχα ακόμα δικό μου σπίτι και η εύρεση χώρου ήταν ένα πρόβλημα. Όμως το αυτοκινητάκι, μας έβγαζε πάντα ασπροπρόσωπους. Καθόμασταν και οι δύο αγκαλιά στα πίσω καθίσματα, και ξεκινούσαμε άπειρες συζητήσεις. Άλλες φορές γελούσαμε, άλλες σοβαρεύαμε και άλλες δε λέγαμε τίποτα. Μόνο φιλιόμασταν με τις ώρες, ακούγοντας χαμηλόφωνα ραδιοφωνάκι. Ακόμα και τώρα όταν παίζει το insatiable του Dareen Hayes, το  from sarah with love της Sarah Connors, ή παραδόξως το γρήγορο Verdis Quo των Daft Punk γυρίζω με μαθηματική ακρίβεια σ’εκείνες τις βραδιές. Είχα μόλις τελειώσει την παραμεθόριο θητεία μου στο στρατό και είχα πάρει μετάθεση για τους τελευταίους τρεις μήνες μου, στο 301 ΕΒ Αγίων Αναργύρων. Ήταν η ιδανική περίοδος για μένα. Οι μήνες μοναξιάς στο στρατό ήταν αρκετοί για να ξεχάσω τη μεγάλη 2,5 χρόνων σχέση, που είχε λήξει μάλλον επεισοδιακά. Ήμουν έτοιμος για κάτι καινούργιο. Και τότε γνώρισα εσένα.

Τρεις φορές έχω ερωτευθεί στη ζωή μου. Ήσουν μία από αυτές. Την είχα δαγκώσει κανονικά. Το καταλάβαινα απ’τον κόμπο στο στομάχι μου. Σε σκεφτόμουν συνέχεια. Με το που ξυπνούσα άνοιγα το κινητό για να διαβάσω την καλημέρα και ποτέ δεν κοιμόμουν πριν την καληνύχτα σου. Ποτέ όμως δε σου έδειξα το 100% των αισθημάτων μου. Ο φόβος να με θεωρήσεις δεδομένο ήταν τροχοπέδη. Βλέπεις, πάντα στις σχέσεις κρατάω μια μικρή πισινή. Και αυτή τη φορά έκανα πολύ καλά, διότι η όλη ιστορία κράτησε μόλις 2 μήνες.

Πώς θα μπορούσε όμως και να κρατήσει περισσότερο; Το λέει και η φυσική. Μεγάλη εντροπία σημαίνει μεγάλη αταξία, και μεγάλη αταξία σημαίνει μεγάλη αστάθεια. Παραδόξως δε με ενόχλησε ο χωρισμός που κατά τ’άλλα υπήρξε αξιοπρεπής (αν και ο λόγος ήταν μάλλον ηλίθιος). Ίσως γιατί ανακουφίστηκα από τις σκέψεις που με βασάνιζαν, αν με ήθελες δηλαδή όσο εγώ. Με ενόχλησε όμως η έλλειψη δύναμης να υποστηρίξεις αυτή σου την απόφαση. Τρεις μέρες μετά το χωρισμό, τηλεφώνησες μέσα στην ανασφάλεια «μήπως δεν πρέπει να χωρίσουμε; Μήπως να το συνεχίζαμε αλλά στο πιο light;» Και τότε έπεσες τόσο πολύ στα μάτια μου! Η απάντησή μου ήταν αρνητική. Δε φημίζομαι για τις δεύτερες ευκαιρίες. Όταν σπάσει το γυαλί δεν ξανακολλά. Έφυγα μακριά. Γύρισα σελίδα. Κράτησα μόνο εκείνους τους περιπάτους αγκαλιά στο Καβούρι, εκείνα τα τραγούδια που έπαιζαν στο ραδιόφωνο μόνο για μας, εκείνα τα θολωμένα τζάμια που μας έκρυβαν την Ανατολή, εκείνες τις παραμυθένιες βραδιές saxo…

ΕΡΩΤΙΚΑ

Οικειότητα, πάθος, αφοσίωση. Τρια στοιχεία που σχηματίζουν τις πλευρές ενός τριγώνου! Όταν ο Έρωτας είναι ισορροπημένος το τρίγωνο είναι ισόπλευρο. Καθώς ο έρωτας αναπτύσσεται, μεγαλώνει και το εμβαδόν του τριγώνου, με τις τρεις ίσες πλευρές να επιμηκύνονται αντίστοιχα. Όταν ένα ζευγάρι είναι σε γεωμετρική αρμονία, το αποτέλεσμα ονομάζεται τελειοποιημένος έρωτας. Τις περισσότερες φορές οι πλευρές του τριγώνου είναι διαφορετικού μήκους και συχνά ένα από τα βασικά στοιχεία λείπει εντελώς. Υπάρχει, για παράδειγμα, η ερωτική τρέλα (πάθος χωρίς οικειότητα ή αφοσίωση), ή ο ρομαντικός έρωτας (οικειότητα και πάθος αλλά χωρίς αφοσίωση) ή ο τρελός έρωτας (αφοσίωση και πάθος χωρίς οικειότητα).

Κάπως έτσι αναλύουν οι επιστήμονες τις σχέσεις και όλες τις πιθανές καταλήξεις τους. Βλέπετε τα τριζόνια μπορεί να τρίβουν τα πόδια τους, τα σκαθάρια να εκκρίνουν ειδικές ουσίες, τα βατράχια να φουσκώνουν το πηγούνι τους, τα παγώνια να ανοίγουν την ουρά τους, όλα με απώτερο σκοπό να εντυπωσιάσουν το θηλυκό, να εκπληρώσουν απλά τον σωματικά πόθο, την κάβλα που τους προστάζει η χημεία των ορμονών. Όμως στον άνθρωπο τα πράγματα μπλέκονται λίγο περισσότερο!.

Αλήθεια δε θα μπορούσε και σε εμάς όλα να είναι τόσο απλά; Για σκεφτείτε το: Μου αρέσεις και σου αρέσω εμφανισιακά; Υπάρχει ερωτική διέγερση; Γιατί να μη βγάλουμε τα μάτια μας αγνοώντας τα όποια πρότυπα και στερεότυπα μας γαλουχεί η κοινωνία; Είναι κάτι που μερικοί ίσως και να έχουμε κάνει παλαιότερα. Και πραγματικά αν το απλό ξεκάβλωμα καλύπτει και τις δύο πλευρές, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Όλα καλά και ωραία. Έρχεται όμως με το πλήρωμα του χρόνου η στιγμή εκείνη όπου αυτό δεν αρκεί, δε σε γεμίζει. Θες κάτι άλλο, πιο ουσιαστικό και βαθύ και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα.

Τι είναι αυτό το «ουσιαστικό και βαθύ»;  Και πότε άραγε καταλαβαίνεις ότι ο/η απέναντί σου το έχει; Ίσως αυτό φαίνεται μόνο με ένα test drive διαρκείας (όχι 1night). Όμως όταν είσαι 34 χρονών έχεις δικαίωμα άραγε να παίξεις; Να δοκιμάσεις; Ίσως χάσεις έναν άνθρωπο που από πριν σέβεσαι και εκτιμάς. Το δίλημμα είναι συχνό και λέγεται «Φιλία και Έρωτας». Tι κάνεις λοιπόν;

Τρεις επιλογές:  1.Το ξεκινάς και όπου βγει  2.Το σταματάς με σαφή αντι-Vibes ή 3.Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις. Εγώ συνήθως συνεχίζω την ήδη καλή παρέα σε μια προσπάθειά μου τα πράγματα στο μέλλον να είναι λιγότερο ρευστά και πιο σαφή. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό, ομολογώ όμως πως σπαταλά χρόνο στην απέναντι πλευρά που σαφώς και δεν είναι υποχρεωμένη να περιμένει στο ακουστικό της. Είναι ένα ρίσκο που αν και αντιτίθεται λίγο σε αυτό που κάποτε έταξα στον εαυτό μου (να τρέχω και όχι να βηματίζω στη Ζωή), το παίρνω! Και το παίρνω διότι  σε κάμποσες περιπτώσεις η αναμονή με έχει βγάλει ασπροπρόσωπο.

ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ

Όταν ξεκινάς μια σχέση, όλα είναι μαγικά και παραμυθένια. Έχεις απέναντί σου έναν άνθρωπο που σιγά-σιγά εξερευνάς. Μαθαίνεις τι του αρέσει και τι όχι, ανακαλύπτεις  τις ιδιοτροπίες του και ψαχουλεύεις κάθε σπιθαμή του σώματός του. Είναι η γοητεία του άγνωστου που σε εξιτάρει και διαμορφώνει αυτό που λέμε Πάθος. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια η διαφορά πάθους (και δεν εννοώ μόνο το σωματικό) και έρωτα; Εγώ προσωπικά δεν μπορώ ακόμα να τα ξεχωρίσω. Για μένα αποτελούν έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Δε μπορώ να φανταστώ έρωτα χωρίς πάθος και πάθος χωρίς έρωτα. Οι περισσότεροι επίσης θα έχετε διαπιστώσει ότι αυτό το συναίσθημα δεν κρατά περισσότερο από μερικές εβδομάδες, άντε μήνες στην καλύτερη των περιπτώσεων. Τι μένει όμως μετά; Αυτό ήταν; Τελείωσε;

Εδώ θεωρητικά λοιπόν μπαίνει η Αγάπη. Αυτή η λέξη που για μερικούς είναι πηγή ζωής και για άλλους νερόβραστο σενάριο καθημερινής σαπουνόπερας. Το πάθος όντως φεύγει, η αγνή και καθάρια αγάπη όμως μένει ό,τι και αν συμβεί. Ακόμα και αν χωρίσεις με το χειρότερο τρόπο η αγάπη πάντα θα υπάρχει κάπου κρυμμένη στο υποσυνείδητο και το άρωμα του διπλανού σου στον δρόμο, ή το τραγούδι που θα ακούσεις τυχαία στο ράδιο θα στην επαναφέρει στο προσκήνιο, σα να μην πέρασε μια μέρα. Η αληθινή αγάπη δε σβήνει ποτέ. Είναι και τόσο σπάνια. Βλέπετε όλοι μας κυριευόμαστε από εγωισμούς, ζήλιες και άλλα μικροπρεπή συναισθήματα, όλοι βάζουμε τον εαυτούλη μας από πάνω και ζυγίζουμε στις αποφάσεις μας πόσα δίνουμε και πόσα παίρνουμε. Ίσως είναι ένας καλός τρόπος επιβίωσης και μια άριστη άμυνα απέναντι στους ψεύτικους παραδείσους που ίσως σου τάξουν, δε λέω. Είναι όμως και τροχοπέδη στο να προσεγγίσεις επιτέλους την πολυπόθητη ευτυχία σου και να γνωρίσεις την ιδανική Αγάπη.

Εγώ πάντως ακόμα και τώρα στα 34, με μερικές μακροχρόνιες σχέσεις στο ενεργητικό μου, εξακολουθώ να είμαι στο φρένο και όχι στο γκάζι. Μερικές φορές μάλιστα φυλακίζομαι, εγώ και ο εαυτός μου, ασφαλής και αποστειρωμένος απ’τον εξωτερικό κόσμο, παρέα με τα ιατρικά βιβλία, μη τυχόν σπάσω τα μούτρα μου. Δεν ξέρω τι συμβουλή θα μπορούσα να δώσω σε σένα που με διαβάζεις τώρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Ξεκινούν με πάθος, πάθος όμως που ξεθωριάζει στο χρόνο και μαζί του και όλα τα όνειρα που πιθανώς έκανες με το συγκεκριμένο πρόσωπο! Ίσως γι’αυτό εξακολουθώ να πατάω φρένο και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Λένε όμως πως δεν υπάρχουν απόρθητα φρούρια. Η αγάπη τελικά σε βρίσκει … Θα περιμένω.