Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Άγνωστο με βάρκα την ελπίδα ήταν η σημερινή μου επιστροφή απ’τη δουλειά, με το Citroen Saxo να παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της βάρκας και το σπίτι των γονιών μου το ρόλο του μακρινού προορισμού. Κάτι τέτοιες μέρες είναι που μισώ την Αθήνα! Μισώ την κίνησή  της,  μισώ τα βουλωμένα της φρεάτια  και μισώ τους δρόμους ποτάμια που δημιουργούνται από αυτά. Και αυτός είναι και ο κύριος λόγος που απεχθάνομαι την καταρρακτώδη βροχή, η απερίγραπτη ταλαιπώρια που θα φάω όταν θα αναγκαστώ να κυκλοφορήσω οδηγός ή ακόμα χειρότερα πεζός σε ένα Περιστέρι και μια Νίκαια έρμαια στη δύναμη του ύδατος. Μη δοκιμάσετε να διασχίσετε την Καυκάσου αυτές τις μέρες. Ακούστε με που σας λέω! Και αν το κάνετε προμηθευτείτε κάνα μπαστούνι ώστε να υπολογίσετε το βάθος του νερού στο επόμενο σας βήμα. Περισσότερες είναι οι λακκούβες παρά η άσφαλτος σε αυτή την οδό. Αν είστε τυχεροί θα τα καταφέρετε. Αν πάλι όχι, θα είναι γιατί κάποιος Ελληνάρας οδηγός θα περάσει με ταχύτητα τη διπλανή λακκούβα και θα σας χαρίσει ένα καινούργιο σκατί χρώμα στο υπέροχο μπορντό σας πουκάμισο.

Και έτσι ακριβώς έγινε! Σκεφτείτε λίγο τους τίτλους έναρξης του sex and the city! Λίγο πριν φτάσω νικητής στην είσοδο της πολυκατοικίας, ένας παπάρας οδηγός (που να του καεί το αυτοκίνητο και το ψυγείο μαζί) με έλουσε στην κυριολεξία με ό,τι απόπλυμα φιλοξενούσε η ουκ ευκαταφρόνητη εκ δεξιών μου λακκούβα. Και ήρθε το μπορντό – σκατί πια –  πουκάμισο και τσίτωσε πάνω στο φανελάκι και το φανελάκι πάνω στο πετσί μου και μόνο οι ρώγες που δε φάνηκαν για να ομοιάσω με την Κάρυ της διάσημης σειράς. Και άκουσα και τον εξάψαλμο απ’τη μάνα που δεν πήρα μπουφάν, που το ξέχασα στο αυτοκίνητο, που δεν προσέχω και θα πλευριτωθώ, που θα πάθω πλεμονία γιατρός πράμα, και γενικεύτηκε η κουβέντα, που δε νοικοκυρεύομαι , που είμαι αντικοινωνικός, που δεν πήρα τηλέφωνο τη θείτσα που γιόρταζε… νια νια νια νια …και με όλα αυτά σιφυλιάστηκα και έφυγα χωρίς να φάω … και αει σιχτήρ για καιρός πια!

Και γύρισα στο σπιτάκι μου, τσιτσιδώθηκα, παράτησα όπου βρήκα τα βρεγμένα ρούχα και κούρνιασα κάτω απ’τα παπλώματα να απολαύσω το μόνο ωραίο πράμα στη βροχή, τον ήχο. Και δε με νοιάζει τίποτα. Ούτε που για ακόμα μια φορά τεμπέλιασα και δεν πήρα τα όρη και τα βουνά να βρω κατάλληλο χώρο για το ιατρείο, ούτε που δεν πήγα γυμναστήριο, ούτε που δεν έφαγα, ούτε που δε σιγύρισα το σπίτι, ούτε που τσακώθηκα χωρίς ουσιαστικό λόγο με τους δικούς μου. Και ας βροντάει έξω όσο θέλει. Και ας ρίχνει κατακλυσμό. Δεν πειράζει. Είναι η διάθεση τέτοια… που ταιριάζει υπέροχα με το σκατί χρώμα στο πουκάμισο!