ΤΑΧΥΤΗΤΕΣ

Όλα στη ζωή μου τα έκανα αργά. Αργά πέταξα σπυράκια εφηβείας, αργά ψήλωσα, αργά ξεκίνησα να ξυρίζομαι, αργά είχα την πρώτη μου ερωτική επαφή, αργά απέκτησα κολλητούς φίλους και αργά βίωσα την πρώτη μακροχρόνια σχέση. Μοναδική εξαίρεση στον κανόνα στέκονται οι άτιμες άσπρες τρίχες που με επισκέφτηκαν νωρίς, ήδη απ’τα 22, φάτσα κάρτα κούτελο. Εντούτοις και ευτυχώς, κατά ένα παράδοξο αλλά ευπρόσδεκτο τρόπο, λες και το γονίδιό μου ήθελε να διατηρήσει τις ισορροπίες στο χρόνο, μικροφέρνω. Θες το ζελεδάκι στο μαλλί που ωραιότατα καλύπτει-αποκρύπτει το γονιδιακό μου γκρι, θες το babyface, θες το μέτριο ανάστημα, ναι όντως μικροφέρνω. Και αυτό σε ορισμένους τομείς της ζωής είναι καλό καθότι αντισταθμίζει τη μικρή ως και μηδενική μου επιτάχυνση στο carpe diem, σε άλλους όμως όπως στον επαγγελματικό, δεν είναι και ό,τι καλύτερο.

Γενικά έχω ένα θεματάκι με το χρόνο. Και όσοι με γνωρίζουν καλά καταλαβαίνουν τι εννοώ. Όμως είναι μαλακία να συγκρίνεις ένσημα ζωής σε δύο ανθρώπους που χαρακτηρίζονται από διαφορετικές ταχύτητες. Για παράδειγμα, είμαι 35 χρονών, αλλά δε μπορώ σε καμιά περίπτωση να συγκριθώ με έναν 35άρη που στα 19 του είχε αυτοκίνητο και γκόμενες ενώ εγώ στα 19 μου διάβαζα για να δώσω δεύτερη φορά πανελλήνιες. Διότι όταν αυτός στα 24 του έγινε μπαμπάς, εγώ στα 24 μου έσπαγα το τελευταίο μου καβλόσπυρο και παρακαλούσα το Θεό μην ξαναβγεί. Και όταν αυτός στα 28 του έκανε το δεύτερο παιδί, εγώ στα 28 μου μάθαινα το «αλτ τι συ» και το «πίπα-κώλο-εμπλοκή» στο στρατό. Τα μεγέθη είναι ανόμοια. Κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς του ρυθμούς, τις δικές του ταχύτητες και αυτό πρέπει ο καθένας να το καταλάβει, να το κατανοήσει, να το σεβαστεί και όχι αντίθετα να το κατηγορήσει ως «παιδικό» ή ακόμα χειρότερα «αρρωστημένο». Με ενόχλησαν αφάνταστα οι δύο τελευταίοι χαρακτηρισμοί. Δεν είμαι γενικά συνηθισμένος στο να με κρίνουν, πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται «ελαφρά την καρδία». Και αν μελαγχολώ τις τελευταίες μέρες όπως σωστά κατάλαβες, είναι γιατί αισθάνομαι τρίτους να με πιέζουν έμμεσα να επιταχύνω. Και αυτό το απεχθάνομαι. Διότι όταν επιταχύνω αποδεδειγμένα σκοντάφτω, και όταν σκοντάφτω αποδεδειγμένα χτυπάω και όταν χτυπήσω δε θα είσαι εσύ αυτή που θα με σηκώσει.

Και ξέρω πως ό,τι ειπώθηκε δεν ήταν κακοπροαίρετο διότι μας συμπαθείς, και θα χαρείς να πάνε όλα καλά. Όμως άσε μας στους δικούς μου ρυθμούς. Δε λέω, είναι λίγο αργοί για τα δικά σου δεδομένα, όμως αυτός είμαι. Δε δεσμεύω κανέναν, δεν απαιτώ από κανέναν και η οικογένεια σε καμιά περίπτωση δεν είναι αυτοσκοπός μου. Και μεταξύ μας, όπως είμαι τώρα, δε μου λείπει τίποτα. Όποιος θέλει λοιπόν συμπορεύεται και όποιος θέλει προσπερνά. Και αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού. Και σε αυτό το παιχνίδι, η αναζήτηση του «σου ταιριάζω, μου ταιριάζεις» , πέραν του σεξ, έχει πολλές παραμέτρους που δε φαίνονται εύκολα. Και είναι αυτές που μου αρέσει να ανακαλύπτω σιγά-σιγά, σε ένα ανεπαίσθητο «test drive» που εντελώς υποσυνείδητα, εγκρίνω χωρίς να ενθαρρύνω αλλά και απορρίπτω χωρίς να πληγώνω. Πάντα σιγά-σιγά, πάντα με την ταχύτητα χελώνας. Ίσως γιατί οι άσπρες τρίχες με το ζελέ δεν είναι ακόμα αρκετές να κινήσουν το βιολογικό μου ρολόι, ίσως γιατί θεωρώ πως όσο πιο αργά πορεύομαι σε τούτη την ευθεία της ζωής, τόσο πιο αργά θα φτάσω και στο τέλος της, ίσως διότι θέλω με την ησυχία μου να απολαύσω την κάθε στιγμή, ίσως πάλι πολύ απλά διότι αυτή είναι η ταχύτητά μου.

Υπάρχει φυσικά και ο αντίλογος. Πως αν και οι ρυθμοί του καθενός διαφέρουν, ο χρόνος είναι ένας για όλους. Και άντε πάρ’τα πόδια σου που έχεις αργήσει. Και γεννημένος το 1974, σημαίνει πως είσαι ήδη 35 χρονών. Και  θα παραδεχτώ πως ούτε που κατάλαβα πως μεγάλωσα. Και θα σας δώσω  εν μέρει δίκιο. Εν μέρει όμως. Διότι ξέρετε τι λένε; Όταν τα χρόνια περνούν γρήγορα, σημαίνει ότι περνούν ευχάριστα!